Τους κύπριους Arcadian Child τους είχαμε γνωρίσει πριν από ενάμιση περίπου χρόνο όταν και με το όνομα Atoutaleme είχαν κυκλοφορήσει εκείνο το πολύ όμορφο δείγμα alternative rock “The Live Sessions”.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Το σχήμα άλλαξε όνομα σε Arcadian Child (η αλήθεια είναι ότι είδα με επιφύλαξη αυτήν την αλλαγή για το λόγο ότι το όνομα Atoutaleme ήταν πολύ ευφάνταστο ως σύλληψη αλλά από την άλλη σε κάποιον μη ελληνόφωνο, το όνομα αυτό δεν θα έλεγε απολύτως τίποτα, πράγμα που εν δυνάμει θα στερούσε ένα ποσοστό του ακροατηρίου εκτός συνόρων) και μας παρουσιάζει το debut album του “Afterglow”.
Σε σχέση με τον προγενέστερο βίο της, η μπάντα δεν έχει αλλάξει ρότα. Εξακολουθεί να δρα στο χώρο του ευρύτερου ηλεκτρικού rock, με την alternative πτυχή της να εστιάζεται σε ενδυναμωμένα ψυχεδελικά στοιχεία που αναπτύσσονται μέσα στις συνθέσεις της. Στοιχεία που διέρχονται μέσω της πολύ καλής κιθαριστικής δουλειάς των Στάθη Χατζηχαραλάμπους και Παναγιώτη Γεωργίου, με όμορφα ακόρντα, απέριττο αλλά ιδανικό ρυθμικό υπόβαθρο και με απόλυτο ατού τα έξοχα ρεφρέν (με βελτιωμένα κατά πολύ τα φωνητικά του Γεωργίου, με σωστή προφορά και με μια χροιά που προσεγγιστικά θυμίζουν τον Πάνο Ρώσση των Ziggy Was) αποδεικνύοντας ότι, τουλάχιστον στην τραγουδοποιία, οι Arcadian Child αριστεύουν, παρουσιάζοντας ένα πολύ καλό σύνολο αξιομνημόνευτης μουσικής.
Πολύ ωραίο το ρεφρενάτο “She’s Οn Μy Μind” (το οποίο οπτικοποιήθηκε με ένα θαυμάσιο video clip), ένα κομμάτι που θυμίζει τον Iggy Pop και τους The Stooges του όπως και πολλά παρεμφερή ’70s ακούσματα – κυρίως βρετανικής καταγωγής, επίσης τα “Little Late for Love” και “Run” στα οποία κυριαρχεί δομικώς μία The Cure τεχνοτροπία (τουλάχιστον αυτό ένιωσα από τις μπασογραμμές του Ανδρέα Κέρβερου ο οποίος μαζί με τον Χρήστο Δήμου είναι άκρως καθοριστικοί για τα συναισθηματικά προϊόντα στο σύνολο του “Afterglow” και τη φωνητική ερμηνεία να μου θυμίζει τις ανάλογες ερμηνείες του Daniel Gildenlöw των Pain Of Salvation), το “Rabbit Hole” που θα μπορούσε ως σύνθεση να ανήκει στις καλύτερες στιγμές του Neil Young ή του Peter Green των Fleetwood Mac, το funky “Electric Red” με την αλλοπρόσαλλη γέφυρά του στη μέση, το “Irresistible” που θα μπορούσες να πεις ότι είναι κομμάτι γραμμένο από τους Jane’s Addiction ή τους Warrior Soul (ok, στα πιο “εξευγενισμένα” τους, άλλωστε οι ονομαστικές παραπομπές ανήκουν στην αντιληπτική “ηχοθήκη” του γράφοντος, κάποιος θα μπορούσε να αναφέρει πολλά διαφορετικά ονόματα, ουδεμία αντίρρηση), το ομότιτλο track που είναι ένα θαυμάσιο τραγούδι που συρράπτει το ευρωπαϊκό rock με τη “απλυσιά” του αμερικανικού southern rock – μην το πεις stoner, θα σε πάρω με τις stones! – και το επιλογικό “Used” να αποτελεί, προσωπικά, την αγαπημένη σύνθεση όλου του album (μην παρεξηγηθώ, υπάρχουν μηδενικές “κοιλιές” μετριότητας και όλα τα τραγούδια ποιοτικώς βρίσκονται στα ίδια υψηλά επίπεδα, απλά κάποια από αυτά αγγίζουν τις λεγόμενες “εσωτερικές” χορδές του υποφαινόμενου περιγραφέα).
Υπό έναν αψεγάδιαστο ήχο, οι Arcadian Child με το “Afterglow” κερδίζουν για άλλη μια φορά εκτός από τις εντυπώσεις και το “παιχνίδι”, προτείνοντας ένα εξαιρετικό καθ’ όλα album πραγματικά εναλλακτικού rock το οποίο συμπυκνώνει με εντυπωσιακή ομοιογένεια πολλές από τις πιο “σταθερές” τάσεις που εμφανίστηκαν από καταβολής του. “Παλιακής” κοπής αλλά άψογα μεταφερόμενο στο σήμερα του ήχου. Άμεσα τραγούδια που σε εισάγουν από το πρώτο δευτερόλεπτο στο πνεύμα τους, άρτιες εκτελέσεις και ουσιαστικός δισυπόστατος προορισμός, το υλικό που περιέχεται στο “Afterglow” προσφέρεται και για διασκέδαση αλλά και για σκέψη, ένας δυϊσμός που δεν απαντάται συχνά σε ανάλογες κυκλοφορίες. Μου άρεσε πάρα πολύ και σίγουρα το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται είναι ορθάνοιχτο. Εξαιρετική δουλειά από τους Κύπριους που αποδεικνύουν έμπρακτα (μαζί με τους επίσης φοβερούς Delirium Elephants) ότι το “όχι και τόσο κανονικό” rock είναι το “χωράφι” τους. Αξίζουν όσες αυτιές τους χαρίσετε, χωρίς συζήτηση.
https://www.facebook.com/arcadianchildband/
http://smarturl.it/arcadian_child
789 
