Τους Θεσσαλονικείς deathsters Dagger Of Betrayal τους θυμάστε; Αν όχι, πολύ κακώς θα έλεγα μιας και το “Paradox Hive” (review) που είχαν κυκλοφορήσει πίσω στο 2013 ήταν ένα καλό, προοδευτικού χαρακτήρα, death metal album το οποίο προοιώνιζε ένα λαμπρό μέλλον για την μπάντα.
Αντ’ αυτού, οι Daggers διέλυσαν και από τις στάχτες τους προήλθαν οι Berehynia,το αντικείμενο αυτής της αναφοράς, οι οποίοι ντεμπουτάρουν με το “Nourishing Rites”, ένα πολύ παράξενο αλλά και τρομερά ενδιαφέρον album αυθεντικού και τελείως ασυνήθιστου progressive metal, το οποίο συμπλέκεται με το doom, το death και διάφορων λογιών ακόμη “αρώματα”.
Απρόβλεπτη riffολογία από τους Άγγελο Τζαμτζή / Στέφανο Λαμπρίδη που παλινδρομεί ανάμεσα στο κλασσικό heavy metal, σε speed death / black “σοφές” επιταχύνσεις και σε ψευδοpost αρπισμούς στις επιβραδύνσεις, μελωδικό περιβάλλον με δόσεις έντεχνης δυσαρμονίας, μελετημένο ρυθμικό υπόβαθρο που ακολουθεί με συνέπεια τις απροσδόκητες doomy γέφυρες και πολύ καλά “σκισμένα” φωνητικά από τον Αγαπητό Εξηντάρη (στα καθαρά έχει ελαφρές αδυναμίες στην προφορά, κυρίως όταν βαθαίνει – σε αντίθεση με τις θεατρικότροπες, αλα Arcturus στιγμές όπως στο Amon Amarth-ικό “Ardent” ή στο ομότιτλο track για παράδειγμα – αλλά δεν είναι και προς καταδίκη αυτό, το σύνηθες εξωβρετανικό vocal φαινόμενο).
Αν και κατά βάση το υλικό του “Nourishing Rites” είναι σκοτεινό, αυτή η μαυρίλα εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως μέσω ανέλπιστων επιρροών, πολύ καλά φιλτραρισμένων από τους Berehynia. Μελωδικό doom / death, κάπου ανάμεσα στους Trouble και τους Psychotic Waltz στο “Libraries of Time”, “καμουφλαρισμένη” όσο και groovάτη αναγωγή του alternative metal των Alice In Chains / Corrosion Of Conformity σε U.S. modern metal πλαίσια στο “Visionaries” (χωρίς το φλύαρο synth πλουραλισμό των αμερικανών νεολαίων), εξαιρετικό το, με post άποψη στις κιθάρες, “Colorless” όπως και το instrumental “Χρονικό”, ενώ ως αυτόνομη prog metal οντότητα εμφανίζεται το “Engorging the Aeons” το οποίο εμπεριέχει αρκετό υποβόσκον, “ενδόμυχο” core.
Η μοναδική ένσταση μου έχει να κάνει με τον ήχο, χωρίς φυσικά να ξέρω αν επιδίωκε αυτό το αποτέλεσμα η μπάντα. Αν και η καθαρότητα και ο ηχητικός μινιμαλισμός βοηθά σε απόλυτο βαθμό να διαφανούν οι τεχνικές αρετές των Berehynia, κάτι που φυσικά είναι προς τιμήν τους γιατί δεν αποπροσανατολίζεται ο ακροατής από εφέ ή πληκτροφόρα backgrounds διακοσμητικού χαρακτήρα, εντούτοις θα έλεγα ότι το ίδιο το album επιβάλλει / απαιτεί ένα πιο πομπώδες παρουσιαστικό. Είναι λιτό και απέρριτο άκουσμα σε αντίθεση με την πολύ heavy “ψυχή” που υπάρχει κάτω από την επιφάνεια. Αυτό που λείπει είναι ο όγκος, καθαρά τεχνολογικό ζήτημα που υποθέτω θα διορθωθεί (ή έστω, θα τεθεί υπό σκέψη αν και εφόσον αυτό ήταν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα που ήθελαν να επιτύχουν) και χωρίς να είναι καταδικαστική αυτή η αδυναμία για το “Nourishing Rites”.
Από την άλλη, το highlight θα έλεγα ότι είναι η συνθετική τους άποψη. Φρέσκιες ιδέες, άριστες – επί της ουσίας προοδευτικές – συμπλοκές εν πρώτοις φαινομενικά ετερόκλητων τάσεων, υψηλή αυθεντικότητα και ορισμός ταυτότητας από πολύ νωρίς. Πολύ αξιόλογο υλικό που χαρίζει τον τίτλο “ελπιδοφόροι” στους Θεσσαλονικείς. Ελπίζω να μη με διαψεύσουν, θα βρίσκονται υπό παρακολούθηση.
https://www.facebook.com/BerehyniaBand/
959 
