Θυμάμαι πριν ένα περίπου χρόνο, όταν ο κιθαρίστας αυτής της μπάντας, όντας φίλος στο facebook, μου γνωστοποίησε την κυκλοφορία ενός demo.
Με το τιτλοφορημένο “Retribution” demo, οι Θεσσαλονικείς Dagger of Betrayal μου άρεσαν πάρα πολύ καθώς εκείνα τα τέσσερα τραγούδια, μου υποδήλωναν σαφώς τη γένεση ενός πολύ καλού group, το οποίο εκινείτο σε ογκώδες και άγριο thrash / death metal, με ωραίες ιδέες, καλές συνθέσεις και παραδόξως αρκετά καλή παραγωγή, για αυτοχρηματοδοτούμενη προσπάθεια.
Με το “Paradox Hive” το group εμφανίζεται ανανεωμένο, δυναμικό και μας παρουσιάζει την εξέλιξή του και τη διάθεση του να αρπάξει την ευκαιρία να εδραιωθεί στη συνείδηση των υποστηρικτών της εγχώριας σκηνής μας, που τόσο καλά δείγματα έχει δώσει τελευταία.
Οι απανωτές ακροάσεις που έκανα στην νέα αυτή δουλειά των Dagger, μου έδωσε την εντύπωση ότι είναι ένας κιθαριστικά προσανατολισμένος δίσκος, με τις δομές των τραγουδιών να βρίθουν εναλλαγών, με απλά αλλά αξιομνημόνευτα riffs και solos και με έναν σχεδόν death metal χαρακτήρα αυξημένο κατά πολύ σε σχέση με το ύφος που επέδειξαν στο demo, με χαρακτηριστικές hardcore στιγμές στο ύφος άλλοτε των Entombed, άλλοτε των Machine Head, άλλοτε την riffoλογία των Amon Amarth, άλλοτε “σκισμένου” sludge (αυτό το “Dead Cascades” μου κόλλησε με τη μία, θυμίζοντάς μου Neurosis εν στοχασμώ) κάτι που ανεβάζει το ποσοστό αυθεντικότητας της μουσικής τους.
Καταιγισμός death και thrash ρυθμών, ενώ παρεισφρύουν συχνότατα μελωδικά σημεία. Τα τραγούδια του “Paradox Hive” έχουν το καθένα το δικό του ενδιαφέρον αν και δεν μπορώ να κρύψω την αδυναμία μου στις επανεπεξεργασμένες συνθέσεις του demo και συγκεκριμένα τα “Pitch Black” και “Retribution”. Μου άρεσαν επίσης το, με επιθετικό χαρακτήρα, εναρκτήριο, με black αισθητική (κυρίως στα drums) “Collapsing Skies And Drained Seas”, πολύ ενδιαφέρουσα η οπτική τους στο “Griefseeker” που μου φέρνει στο μυαλό τους δικούς μας Acid Death, ένα πολύ τεχνικό κομμάτι, με ολοφάνερη μια progressive διάθεση, όπως επίσης και τα core “Resonance” και “Paleness” ενώ το κομμάτι που κλείνει το album, το “The Art Of Exhumation” είναι χωμένο μέσα στο hardcore, με καλά κοψίματα και θηριώδη φωνητικά.
Αναφερόμενος στις τεχνικές αρετές των μελών της μπάντας, έχω να επισημάνω ότι τα παιδιά το έχουν, είναι επαρκέστατοι στο ρόλο τους, με τους κιθαρίστες Άγγελο και Andy να σπέρνουν τα riffs τους με άνεση και δύναμη πάνω στο οργανικό καμβά που χτίζουν ο πολύ καλός τουμπερλέκερ Κώστας Νούλας και ο αθόρυβος μεν αλλά ουσιαστικότατος μπασίστας Κώστας (ένας Κώστας ακόμη ρε φίλε, που να ξέρω τα επίθετα;), με τους αφιονισμένους, θυμωμένους ρυθμούς που έχει επιλέξει η μπάντα για να αποδώσει τις συνθέσεις της. Όσο για τον Tony στα φωνητικά, το παιδί μάλλον μας προσφέρει την πιό death metal ερμηνεία που μπορεί να αποδώσει. Με αβυσσικά growls και επώδυνα, μπιχλωτά ουρλιαχτά, δίνει ένα πρόσωπο του μίσους, μέσα από μια “στη-μάπα” ερμηνεία.
Ο ήχος είναι θα έλεγα φτωχός για τα δεδομένα των αρετών τους αν και δεν αποτελεί ούτε κατά διάνοια περιοριστικό παράγοντα για την τεκμηρίωση των συνθέσεων, γιατί είναι θέμα γούστου κατά πρώτον και κατά δευτέραν υπάρχει και μια σεβαστή μερίδα φίλων αυτής της μουσικής που τη βρίσκει με τη βρωμιά και τη λιτότητα. Τα όργανα ακούγονται καθαρά και ουσιαστικά η μόνη σαφής υστέρηση επικεντρώνεται ίσως στον ήχο των ρυθμικών riff, που ακούγονται σαφώς πιο πίσω σε σχέση με το συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα.
Οι Dagger Of Betrayal με το “Paradox Hive”, έκαναν αυτό που έπρεπε. Θα μπορούσαν να έχουν ένα αυξημένο ποσοστό επιτυχίας βγάζοντας έναν δίσκο – κλώνο, τόσων “και καλά” κατεστημένων ονομάτων, αλλά στο νου μου μένει η απόφασή τους να μην ανακυκλωθούν και να μείνουν πιστοί σε μια ξεχωριστή πορεία εξέλιξης. Ίσως η κυκλοφορία του, να αποτελέσει μεγάλο ρίσκο, καθώς πολλοί μπορεί να ξινίσουν τα μούτρα τους από την προοδευτική αισθητική των κομματιών. Προσωπικά, τα θέματά τους, τους δικαιώνουν στα αυτιά μου, μου δημιουργούν το χαμογελάκι της αισιοδοξίας στα χείλη και θεωρώ ότι δεν υπάρχει καν κύκλος που πρέπει να κλείσει, αλλά μια ευθεία που είθε να τραβήξει το ίδιο ποιοτικά στο χρόνο.
Το “Paradox Hive” θα κυκλοφορήσει αυτοχρηματοδοτούμενο (και σε αυτό το σημείο να ζητήσω παρενθετικά δημοσίως από μια χορεύτρια να μας πει τι τραβάει, χάριν ιδιοτελούς συγκριτικής δημοσκοπήσεως σε σχέση με το τι θα πει να είσαι σε μια “extreme” μπάντα εν έτη 2013, στο Ελλάντα…) μετά από απόφαση της μπάντας και οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να το αναζητήσουν είτε στη σελίδα των Dagger Of Betrayal στο facebook είτε στο email τους (ε, θα τους βρείτε και μόνοι σας…)
Εκτίμησα απεριόριστα αυτήν την κλωτσιά στον κώλο και έχει αποκρυσταλλωθεί μέσα μου η σκέψη ότι η έκφραση “ω, ρε μάνα μου, τι ωραίο δισκάκι είναι αυτό;”, είναι ακριβής ως περιγραφή για κάποιον που δηλωμένα ΔΕΝ ακούει Evanesence (γκρόϊνκ!).
Αυτά.
630 
