Είναι φανερό πλέον, οι τύποι είναι μουσικές ιδιοφυΐες. Δεν μετάνιωσα διόλου που τους έδωσα την πρώτη θέση στην προ δυο ετών Top λίστα μου για το καταπληκτικό “The Whole of the Law” και όπως αντιλήφθηκα μετά τις ακροάσεις του νέου “A New Kind of Horror” μάλλον είναι οι πλέον πιθανοί υποψήφιοι να ξαναπάρουν την κούπα.
Η επιστροφή των Anaal Nathrakh είναι με δυο λέξεις ένα επαναστατικό μανιφέστο για το σύνολο του metal δικαιολογώντας απόλυτα τον τίτλο που φέρει καθώς αυτό είναι όντως ένα νέο είδος τρόμου. Θέτει τα standards πολύ ψηλά πλέον και θεωρώ ότι είναι ό,τι πληρέστερο έχει εμφανιστεί ποτέ στον ακραίο ήχο, τουλάχιστον τις τελευταίες δυο δεκαετίες.
Κατ’ αρχάς, θα ξεκινήσω από τον ήχο. Διαυγέστατος όσο ποτέ άλλοτε, αχαοτικός ο οποίος φέρνει τον ακροατή αντιμέτωπο με το “καθαρό”, το νέτο πρόσωπο τoυ ντουέτου. Ο Michael Kenney (ή Irrumator) ως προγραμματιστής / κιθαρίστας / μπασίστας και ιθύνων νους της ηχητικής μεταφοράς του οράματος των Anaal, παραθέτει ένα τεχνολογικό θαύμα. Απίστευτος όγκος και βαρύτητα που δεν βασίζεται σε πληκτροφόρα εφέ αλλά στα βασικά metal οργανα, με βαρύτατες κιθάρες που σπέρνουν καταιγιστικά riffs, ασύλληπτο drum programming, καίρια χρήση των synths / piano όπου απαιτούνται (“αλλού” οι συναισθηματικές μεταβολές στη ροή του album), υψηλές ταχύτητες και ύψιστη γκαύλα.
Τι να πρωτοπώ για τον Dave Hunt (ή V.I.T.R.I.O.L.); Φοβερή performance, ίσως η σπουδαιότερη ερμηνεία που έχει ακουστεί ποτέ στο black metal. Πανίσχυρο λαρύγγι, εκφραστικός σε όλη την ακραία γκάμα, καθηλωτικός στις επί μέρους απαγγελίες, ανατριχιαστικός στα growls του με back ουρλιαχτά που σου κόβουν το αίμα, μεγαλειώδης στα υμνικά ρεφρέν, ο Hunt κατέθεσε την ίδια του την ψυχή σ’ αυτό το album. Ο τρόπος που αποδίδεται η στιχουργική δουλειά είναι παρομοιώδης. Θεωρώ πως δύσκολα θα ξεπεραστεί από οποιονδήποτε.
Καλλιτεχνικές κορυφές; Θα έλεγα ότι στο σύνολό του το “A New Kind of Horror” είναι το “Έβερεστ” του ρεύματος. Αγωνιώδες intro (“The Road to…”) και ως είθισται εντυπωσιακή Emperor-ική entrance με το“Obscene as Cancer”, φοβερό υμνικό ρεφρέν, λυσσασμένο κουπλέ και καταπληκτική symphonic προεπιλογική γέφυρα, θύελλα στα “The Reek of Fear” (ένα tribute στον King Diamond στα φωνητικά, η πλέον ευφάνταστη αναγωγή όχι του Mercyful Fate-ικού heavy μα του King Diamond-ικού power) και “New Bethlehem / Mass Death Futures” (υπέρτατη μίξη του King με τους Emperor / Arcturus – καταπληκτικό επικό ρεφρέν), αίσθηση πολυβόλων στο (το λες και black core) “Forward!” με το εφιαλτικό background, η εκχέουσα η κόλαση η ίδια στο industrial υπόβαθρου “The Apocalypse Is About You!” με σπουδαίο ρεφρέν (το οποίο με διέλυσε, ανατρίχιασα μα την Αγία!) όπως και το “Vi Coactus” (με ξέσκισε, ούρλιαζα στις 4 τα χαράματα από την γκαύλα, ξύπνησα την Αποπάνωγλου) ή το κολοσσιαίο “Are We Fit for Glory Yet? (The War to End Nothing)”, η πλέον ιδανική οπερατική συντέλεια, πιθανόν ο ήχος του ήλιου όταν θα πεθαίνει.
Και μετά, τι; Το απόλυτο ψύχος και μιλώντας για ψυχισμούς, ένα μάτσο συντρίμμια. Το “A New Kind of Horror” είναι μια σπουδαία δημιουργία, πλήρως αντιπροσωπευτική των σπουδαίων μουσικών προσωπικοτήτων που συνθέτουν τους Anaal Nathrakh. Black metal οπως δεν έχει ξανακουστεί ποτέ στον όμορφο γαλάζιο πλανήτη μας. Τσαμπουκαλεμένο, headbanging-ικό, επιστημονικά εκτελεσμένο και κατάμαυρο. Ένα μουσικό αιλουροειδές που είναι έτοιμο να σε κατασπαράξει. Μακράν η πλέον ολοκληρωμένη εικόνα του τι θα πει intellectual εσωτερικός πόνος. Με ισοπέδωσε, νιώθω σαν kinky pornstar μετά από ένα παρατεταμένο όργιο απολαυστικής κακοποίησης. #1 για φέτος, έτη φωτός μακριά από οτιδήποτε άλλο σε ένταση και ουσία. Άραγε να δικαιούμαι επίδομα; Τι ξύλο ήταν αυτό;…
https://www.facebook.com/Anaalnathrakhofficial
777 
