Μετά το εξαιρετικό “Rites of Passage” ένα ερώτημα πλανιότανε στον occult metal αιθέρα: που πάνε τώρα οι Sabbath Assembly, πως εξελίσσεσαι μετά από ένα τέτοιο αριστούργημα;
Η απάντηση τελικά είναι “προς τα πίσω”. Όχι πολύ πίσω, στα prog/folk μονοπάτια που τους αναδείξανε δηλαδή, αλλά πιο κοντά στο ομώνυμο 4ο άλμπουμ τους του 2015 που παρότι ικανοποιητικότατο είναι και η πιο αδύναμη στιγμή τους. Λογικό βέβαια, αφού βρίσκανε τα πόδια τους μετά την μεταμόρφωση τους σε πιο σκληρή rock/metal μπάντα με κανονικό line-up πλέον.
Μετά το πιο σύνθετο heavy/prog metal του προκατόχου του λοιπόν το “A Letter of Red” ξαναγυρνάει σε πιο εύπεπτες retro metal φόρμες, μικρότερες διάρκειες και ηθελημένα πιο εφηβική ατμόσφαιρα, θυμίζοντας Judas Priest, Mercyful Fate, Diamond Head αλλά και Jethro Tull (στα πιο χαλαρά σημεία) κρατώντας παράλληλα τα πιο σκοτεινά occult και γοτθικά φίλτρα της μπάντας, μην φανταστείτε δηλαδή τραγούδια για μπύρες και μηχανές. Εκτελεστικά εννοείται δεν υπάρχουν ψεγάδια, λογικό με τέτοιο line-up από παικταράδες όπως οι Ron Varod, David Christian και Kevin Hufnagel (τις άλλες μπάντες των οποίων βαριέμαι να απαριθμήσω), η Jamie Myers στα φωνητικά παραμένει υπόδειγμα προς μίμηση, ενώ η παραγωγή του θρυλικού πλέον Randall Dunn (Master Musicians of Bukkake) είναι άψογη και καταφέρνει να μεταφέρει απόλυτα το όραμα της μπάντας, άλλωστε ο ίδιος έντυσε ηχητικά και το κινηματογραφικό αδελφάκι σε ατμόσφαιρα του “A Letter of Red”, το “Mandy” του Panos Kosmatos.
Στιχουργικά τώρα έχουμε για πρώτη φορά μερική αποχώρηση από τα μυστικιστικά μονοπάτια που μας έχουν συνηθίσει, με τραγούδια για την τύχη των Yezidi γυναικών στα χέρια του Ισλαμικού Κράτους, την φυλακή του εθισμού στα οπιοειδή και την εφηβική απομόνωση να συνοδεύουν τις πιο συνηθισμένες occult αναζητήσεις τις μπάντας, οι οποίες σε αυτή την κυκλοφορία ασχολούνται κυρίως με την σχέση της Ίσιδος με την αδερφή της, Νέφθυς.
Συνοπτικά, ακόμα μία άψογη κυκλοφορία από μια από τις σημαντικότερες μπάντες του σκληρού χώρου όχι μόνο αυτής της περιόδου αλλά γενικότερα, μάθημα σωστού retro rock/metal γραμμένο και παιγμένο σωστά, χωρίς επιτηδευμένη “τυρίλα”, από μουσικούς που δεν επαναπαύονται στην ανακύκλωση riff από τις ίδιες 3 ιστορικές μπάντες και δε αφήνουν το ίματζ και το κυνήγι του franchise να υπερισχύσει της ουσίας (ναι, σπόντα, και όλ@ ξέρετε σε ποιους πάει). Για πολλοστή φορά, εύγε!
627 
