Αχ, κατακαημένοι Sabbath Assembly, ένα από τα πιο μοναδικά κι αξιόλογα γκρουπ της σύγχρονης σκληρής μουσικής κι αιωνίως παρεξηγημένοι και θύματα τεμπέλικης τυποποίησης.
Γιατί αυτό; Ας αφήσουμε το γεγονός ότι υπάρχει ακόμα κόσμος που πιστεύει ότι είναι κάποιου είδους οπαδοί αίρεσης (ισχύει όσο ισχύει το ότι ο Marilyn Manson έβγαλε τα παΐδια του για να αυτοπιπώνεται) , είναι ένα φάντασμα που τους κυνηγάει, το φάντασμα αυτού που κατέληξε να σημαίνει (γιατί αλλιώς ξεκίνησε) occult rock. Σοβαρά τώρα, έχω βαρεθεί να βλέπω να χρησιμοποιούνται σαν αναφορά για κάθε revival κλώνο με γυναικεία φωνητικά. “Επηρεασμένοι από Sabbath Assembly και Jess and the Ancient Ones (ή Blood Ceremony)…”, πόσες φορές το έχετε διαβάσει για κλώνους των Black Sabbath και Blue Oyster Cult που έχουν λίγη ή και καμία σχέση με τις πιο πάνω μπάντες (που δε μοιάζουν καν μεταξύ τους ηχητικά) πέραν της μαυροφορεμένης τραγουδίστριας με υπερβολική μάσκαρα; Σταματήστε επιτέλους, έχει καταντήσει αηδία η φάση, πέραν του σεξισμού έχει γίνει κάτι σαν νέο grunge και την τότε “οτινάναι” τυποποίηση με βάση το καρό πουκάμισο και τη βερμούδα.
Στο ψητό τώρα, το πέμπτο άλμπουμ των Sabbath Assembly είναι, όπως ήταν αναμενόμενο για όσους τους παρακολουθούμε, αγνό και απολαυστικό METAL. Όχι ότι η ψυχεδελική και μυστικιστική ατμόσφαιρα του folk παρελθόντος απουσιάζει, ατμοσφαιρικά διαλείμματα υπάρχουν, αλλά το κύριο μέρος της μουσικής πλέον έχει πάρει τη μορφή κλασσικής progressive/heavy αμερικανίλας που θυμίζει μεταξύ άλλων την προηγούμενη μπάντα της Jamie Myers, τους Hammers Of Misfortune. Η τεχνική αρτιότητα προφανώς εξυπακούεται, όταν τα μέλη του γκρουπ συμμετέχουν επίσης σε μπάντες όπως Gorguts, Dysrhythmia και Kayo Dot τέτοιες ερωτήσεις είναι περιττές, προς τιμήν τους όμως δεν γίνονται ποτέ φλύαροι και κουραστικοί ούτε ξεφεύγουν ιδιαίτερα.
Πραγματικά η εξέλιξη από το προηγούμενο και ομώνυμο άλμπουμ, όπου πρωτάρχισαν να γυρνάνε τον ήχο τους σε κάτι μεταλλικό, είναι εκπληκτική. Όχι πως το προηγούμενο ήταν κακό άλμπουμ, το αντίθετο, αλλά σαν μεταβατικό κάπου αργούσε να σε ψήσει και ήθελε τον καιρό του να ωριμάσει. Το “Rites of Passage” από το πρώτο κομμάτι “Shadows Revenge” σε αρπάζει από τη μούρη και σου λέει “Αυτοί είμαστε τώρα…” και με το δεύτερο κομμάτι “Angels Trumpets” συνεχίζει “…και θα σας πάρουμε τα σώβρακα!”.
Ο υπόλοιπος δίσκος δε, είναι απλά επίδειξη υπεροχής μέχρι και το τελευταίο κομμάτι, το “The Bride of Darkness”, το οποίο έχει παίξει αηδιαστικά πολλές φορές στο repeat και το δηλώνω από τώρα σαν υποψήφιο για καλύτερο prog/heavy metal κομμάτι της χρονιάς.
Δεν ξέρω τι θα κάνετε οι υπόλοιποι, εγώ τον κουμπαρά τον σπάω από τώρα, κι αν δεν είχε κλείσει εδώ και χρόνια το μοναδικό rock/metal δισκάδικο της σκατούπολης που μένω θα κατασκήνωνα την ημέρα της παραλαβής απ’ έξω σαν τους μαλάκες που περιμένουν το νέο (human cent)iPad. Είμαι προκατειλημμένος; Πιθανότατα. Αλλά αν ένα συγκρότημα αυτής της αμφιλεγόμενης σκηνής αξίζει θετικής προκατάληψης, αυτό είναι οι Sabbath Assembly, το κερδίσανε με την αξία τους.
707 
