Η καριέρα του “πνευματικού πατέρα” της punk rock είναι μεγαλύτερη ηλικιακά από την ηλικία των περισσοτέρων από εμάς που ακούμε την μουσική του. Η ζωή του επίσης, υπήρξε πιο γεμάτη και πιο ενδιαφέρουσα από ότι (θα) είναι των περισσοτέρων από εμάς. Στα 72 του έτη ο Iggy Pop δεν έχει να αποδείξει κάτι σε κάποιον, είναι όμως (προς έκπληξη πολλών) ακόμα ενεργός (δισκογραφικά και συναυλιακά) και παραμένει δημιουργικός σε διάφορους τομείς της τέχνης (ζωγραφική, γλυπτική, κινηματογράφο) μέχρι και σήμερα.
Μάλιστα, το προ τριετίας album του “Post Pop Depression” (μία καλοστημένη συνεργασία με τον Josh Homme), υπήρξε το πιο επιτυχημένο album του, όσον αφορά τις θέσεις του στα charts. Τον δίσκο αυτόν τον διαδέχθηκε μία παγκόσμια περιοδεία, με τους QOTSA ως συνοδούς του γερόλυκου της rock. Μία τουρνέ η οποία τον κούρασε σωματικά και ψυχικά. Γυρνώντας στο σπίτι του, ήθελε να ξεφύγει από τους ήχους της rock ενορχήστρωσης, ήθελε να νιώσει ελεύθερος. Επειδή όμως είναι ένας ασταμάτητα ανήσυχος άνθρωπος, που ζει για να δημιουργεί, δεν έμεινε άπραγος (μουσικά) για πολύ. Ζήτησε την συνεργασία του τρομπετίστα Leron Thomas και της κιθαρίστριας Sarah Lipstate (η οποία δισκογραφεί με την επωνυμία Noveller) και μαζί τους ηχογράφησε το 18ο album του, ονόματι “Free”.
Σε αυτό το album η jazz και η ambient μουσική είναι πρωταγωνίστριες και μόνο το τραγούδι “Love’s Missing” σε αυτό θυμίζει τον προηγούμενο δίσκο του. Οι συνθέσεις εδώ βασίζονται περισσότερο στα πνευστά και στα synths, απ’ ότι στην ηλεκτρική κιθάρα, ενώ οι στίχοι του περιλαμβάνουν απόψεις του Iggy, για την ζωή, την αγάπη και το sex, αλλά και 2 απαγγελίες ποιημάτων, των “We Are The People” (του Lou Reed) και “Do Not Go Gentle Into That Good Night”( του Dylan Thomas).
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε τα χαρακτηριστικά, βαρύτονα φωνητικά του Iggy πάνω σε (εν μέρει) jazz συνθέσεις, άρα δεν εκπλήσσει ο πειραματισμός του “Free”. Το ηχητικό αποτέλεσμα σε κάποια τραγούδια είναι επιτυχημένο (“Sonali”, “James Bond”), σε κάποια ακούγεται παράξενο (“Dirty Sanchez”, “Glow In The Dark”), αλλά πάντα μακριά από το να χαρακτηριστεί κακό. Το αν θα αρέσει στους ακροατές του αυτός ο δίσκος, φαντάζομαι πως λίγο ενδιαφέρει τον Iggy, ο οποίος εδώ αφέθηκε σε άλλους μουσικούς να είναι οι οδηγοί του “μουσικού οχήματός” του, ενώ ο ίδιος κάθισε στην θέση του συνοδηγού και μονολογούσε για ό,τι περνούσε από το μυαλό του εκείνη την στιγμή, καθώς ταξίδευαν. Ένα ταξίδι σε μία ερημική λεωφόρο, στη διάρκεια μιας νύχτας του Φθινοπώρου, που μπορεί να είναι και το τελευταίο του.
http://iggypop.com/
Iggy Pop – Loves Missing
1356 
