Τα τελευταία χρόνια, ο θεσμός του Release Athens όχι μόνο έχει κερδίσει πόντους, συγκριτικά με τα αντίστοιχα δρώμενα στη χώρα μας, αλλά χάρη στη άριστη οργάνωσή του και τα εξαιρετικά ονόματα που φέρνει στην σκηνή του, διαφαίνεται πως έχει πάρει πλέον τα σκήπτρα.
Η δεύτερη μέρα του, είχε ως headliner το θρύλο και “Νονό της Punk”, Iggy Pop. Τα λόγια περιττά για ένα “ανήμερο λιοντάρι”, το οποίο παρόλο που διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του, συνεχίζει να προσφέρει δυνατές συναυλιακές εμπειρίες.
Το δεύτερο κατά την τάξη όνομα, κι ως είθισται να αναφέρονται ως “οι αγαπημένοι του Ελληνικού κοινού”, ήταν οι James. Κοντά 40 χρόνια ο Tim Booth και η παρέα του από το Manchester, συνεχίζουν να προσφέρουν live υψηλής ποιότητας και ενέργειας και ναι, υπάρχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο με το Ελληνικό κοινό πολλά χρόνια τώρα.
Ενώ τη νεότερη punk-rock σκηνή εκπροσωπούσαν οι πολλά υποσχόμενοι Βρετανοί Shame, που έχουν μπει για τα καλά στις λίστες των μεγαλύτερων φεστιβάλ της Ευρώπης, οι δικοί μας The Noise Figures, έχοντας διαγράψει αρκετά χρόνια αξιόλογης πορείας στα εγχώρια πεπραγμένα, κόσμησαν γι’ άλλη μία φορά ένα σημαντικό γεγονός και τέλος ήταν και οι εξαιρετικοί εκπρόσωποι του garage punκ, οι The Dark Rags.
Δυστυχώς, λίγο η ζέστη, λίγο η κίνηση λόγω έργων προς το Φάληρο, δε μας επέτρεψαν ώστε να έχουμε ολοκληρωμένη άποψη για τους The Dark Rags, μιας και κατέφθασα στο χώρο λίγο πριν τελειώσουν το set τους. Θα τους πετύχω κάπου αλλού δεν υπάρχει περίπτωση, μιας και η μπάντα φαίνεται πως είναι σταθερά σε ανοδική τροχιά, με τελευταία φορά που τους είδα ζωντανά (κι έκλεψαν τις εντυπώσεις) να είναι, όταν “άνοιξαν” για τους θρυλικούς Radio Birdman.
Με τον ήλιο να είναι ακόμα ψηλά και το θαλασσινό αεράκι να μη βοηθάει και πολύ στη μεσημβρινή Σαββατιάτικη ζέστη, το ντουέτο των The Noise Figures, ανέβηκε στη σκηνή και δεν ήταν αμελητέος ο αριθμός των φίλων που άφησαν τη σκιά για να τους απολαύσουν από πιο κοντά. Δεν είναι η πρώτη φορά που το Αθηναϊκό δίδυμο ανοίγει μεγάλα ονόματα, κι αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι παρουσιάζονται όλο και πιο δεμένοι, έχουν μεγαλύτερη αλληλεπίδραση με το κοινό και αξιώνουν και κερδίζουν την προσοχή μας, τόσο με τη χαρισματική εκτελεστική τους δεινότητα, αλλά και με τις εξαιρετικές συνθέσεις τους.
Το δίδυμο των Γιώργου Νίκα και Στάμου Μπάμπαρη προϋπάντησε αυτό που θα ακολουθούσε με τον καλύτερο τρόπο και το ηλεκτρισμένο fuzz rock groove του, ήχησε για τα καλά στην Πλατεία Νερού, αποδεικνύοντας ότι το καλό rock ‘n’ roll κάποιες φορές μπορεί να παράγει άρτιο και απόλυτα διασκεδαστικό ήχο, μόνο με μία ηλεκτρική και ένα set drums. Στο επίσημο merch του Release, επάξια το psychic fuzz rock ντουέτο είχε μία δική του γωνιά με t-shirts, CDs και βινύλια, και φαντάζομαι ότι δεν ήταν λίγοι αυτοί που υποστήριξαν τα όσα εισέπραξαν από τους The Noise Figures κατά τη ζωντανή τους εμφάνιση (δυναμισμό, εξαιρετικό και γεμάτο ήχο, ευφάνταστες κι άρτιες συνθέσεις.
Αν για κάποιο από τα σχήματα είχα προετοιμαστεί ιδιαίτερα πριν την ανταπόκριση της δεύτερης μέρας του Release, αυτοί ήταν οι Shame, οι οποίοι κατέφθασαν υπό τις δάφνες μιας από τις ανερχόμενες δυνάμεις στο χώρο του post punk στην Ευρώπη. Οι φήμες που τους ακολουθούσαν δε διαψευστήκαν επ’ ουδενί. Από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στην σκηνή (με τον ήλιο να εξακολουθεί να δημιουργεί υψηλές θερμοκρασίες) μέχρι και την τελευταία τους νότα, ήταν μία πραγματική αποκάλυψη για τ’ αυτάκια μας και επίσης με τη δυναμική κι ευφάνταστη ώρες ώρες σκηνική τους παρουσία, ν’ αποτελούν μία όαση για τον κόσμο που άρχισε να συρρέει μπροστά, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της μπάντας, με την προσέλευση να γίνεται ολοένα και πιο πυκνή.
Οι Shame “σάρωσαν” την σκηνή. Οι ίδιοι μπορεί να θεωρούν τον τίτλο του rock star ως προσβλητικό (ως δηλώσαν πρόσφατα), αλλά το attitude που έχουν, η ενέργεια που αποπνέουν, ο επιβλητικός τρόπος παιξίματός τους και το χάρισμά τους να ξεσηκώνουν το κοινό, δεν μας αφήνουν, παρά να πούμε πως είναι το “next big thing” της alternative rock σκηνής.
Το ντεμπούτο τους πόνημα “Songs Of Praise” είχε βεβαίως την τιμητική του και ήταν στιγμές που ξεσήκωσε το κοινό, αλλά μας χάρισαν και τρεις νέες εξαιρετικές συνθέσεις τους.
To post punk σχήμα από το Βόρειο Λονδίνο, μας θύμισε πως η καρδιά του punk ιδιώματος χτυπά ακόμα εκεί!
Το λιγότερο χορταστικοί!
Shame setlist:
Another
Concrete
The Lick
One Rizla
Cowboy Supreme
Tasteless
Human For A Minute
Exhaler
Lampoon
Friction
Dust On Trial
Angie
Gold Hole
Ακολούθησαν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι James, που ανέβηκαν στην σκηνή λίγο μετά τις 20:30. To αγαπητό σχήμα σε πλήρη σύνθεση, με τον ήλιο να έχει πλέον αφήσει μερικές ακτίνες στον Αττικό ουρανό και να μετατρέπει την ατμόσφαιρα σε πιο ειδυλλιακή, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον τη μιάμιση ώρα την σκηνή της Πλατείας νερού, εκτελώντας με μοναδικό τρόπο στιγμές από όλη τους την πορεία. Η φωνή του Tim Booth άφθαρτη και κρυστάλλινη, ο ήχος της μπάντας μοναδικός, η διάθεσή τους (μιας και ήταν σε γνώριμα για αυτούς μέρη) στα ύψη, προσέφεραν από την αρχή ένα δυνατό show, σ’ ένα άρτια δομημένο πρόγραμμα (διαμοιράζοντας το set τους άριστα ανάμεσα σε παλιές και νεότερες συνθέσεις τους).
Όλα ήταν τέλεια στημένα από άποψη παραγωγής/διοργάνωσης. Από τα μοναδικά πλάνα στα video walls του πλήθους που γέμιζε το συναυλιακό χώρο (πολύ καλή σκηνοθεσία εκμεταλλευόμενη drones και περιστρεφόμενες κάμερες), τον εξαιρετικό ήχο που δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει μεγάλα Ευρωπαϊκά φεστιβάλ και φυσικά τους James να τα δίνουν όλα.
Εντούτοις, ο κόσμος φάνηκε κάπως υποτονικός στην αρχή, ενώ αρκετά μετά και προς το τέλος η ατμόσφαιρα “ζεστάθηκε”, με τον Booth κατά τη διάρκεια του “Sound”, να αφιερώνει το crowd surfing που έκανε στον Iggy Pop, ενώ στο “Getting Away With It”, αποφάσισε να κάνει άλλη μία βόλτα πάνω από τα κεφάλια μας, μη χάνοντας στίχο από το τραγούδι, κι έχοντας προηγουμένως πετάξει τις σπόντες/βολές του για τις κάμερες των κινητών τηλεφώνων (κι όχι άδικα!).
Στο πολύ εμφατικό encore τους (μέσα σε αποθέωση πλέον), με το “Sit Down” θέλησαν να επιδοκιμάσουν την ελευθερία των διαφορετικών ατομικών επιλογών, με πολλούς από τους συντελεστές να επιλέγουν να καθίσουν κάτω στην σκηνή και να κυματίσει η γνωστή πολύχρωμη σημαία της LGBT κοινότητας.
Η παρουσία των James ήταν εξαιρετική και στις κάτι λιγότερο από 2 ώρες που έπαιξαν, τίμησαν το Ελληνικό κοινό στο έπακρον για πολλοστή φορά!
James setlist:
Come Home
Ring The Bells
Nothing But Love
What’s It All About
Leviathan
Five-O
Interrogation
Sound
Johnny Yen
Picture of This Place
Heads
Laid
Attention
Many Faces
Getting Away With It (All Messed Up)
Sometimes
Encore:
Sit Down
Μετά από μισή περίπου ώρα αναμονής, στις 23:00 ακριβώς, έφτασε η στιγμή να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας. Πόσοι από εμάς θα μπορούσαμε να ανταγωνιστούμε σε αντοχή έναν 72χρονο τύπο που έχει κάνει συμφωνία με θεούς και διαβόλους μετά από χρόνιες καταχρήσεις, κραιπάλες και συνεχίζει να χτυπιέται και να δίνει ανεπανάληπτα shows; H ερώτηση σαφώς ρητορική, γιατί η απάντηση είναι εκ των προτέρων γνωστή. Κανείς!
Ο πρώτος του σταθμός, για να αλλάξει Ήπειρο και να πατήσει Ευρώπη o ανεπανάληπτος Iggy Pop ήταν η Ελλάδα, έπειτα από σειρά μοναδικών shows στην επίσης αγαπημένη του Αυστραλία.
Υπό τους ήχους σκυλιών να αλυχτούν αβυσσαλέα από τα μεγάφωνα και την εισαγωγή του “I Wanna Be Your Dog” να μπαίνει ωμά και δυνατά, ο απόλυτος rock star έκανε την εμφάνισή του, αποφασισμένος να μας κάνει να λιώσουμε σόλες και να σπάσουμε αυχένες.
Σαρωτικός σε κάθε του βήμα, σε κάθε του τρέξιμο και σε κάθε του στήσιμο με το μικρόφωνο προς τους προβολείς. Ένας “αγέραστος άγριος σκύλος”, που δε σταμάτησε δευτερόλεπτο να αλωνίζει τη σκηνή και να κάνει γνωστές τις προθέσεις του, αφήνοντας τα βαριά χαρτιά του με το “καλημέρα”!
Συνέχισε, λοιπόν, πάλι από την ταραχώδη εποχή των Stooges, το “Gimme Danger” κι αν είχατε στοιχηματίσει ότι κάποιο από τα “The Passenger” ή “Lust for Life”, θα τα κρατούσε για να ρίξει την αυλαία, μπορείτε να κλάψετε τα λεφτά σας! Τρομπέτα και τρομπόνι πλαισιώνουν με μοναδικό τρόπο τα θρυλικά αυτά τραγούδια, σε μία συναυλιακή εμπειρία που ζούσαν κοντά 20.000 κόσμου εκστασιασμένοι.
Νεότεροι και πρεσβύτεροι παραληρούσαν με τους στίχους των τραγουδιών, μπροστά στην σκηνή άναβαν καπνογόνα και σχηματίζονταν μικρά και συχνά pits, ενώ ο μοναδικός Iggy, σε κάθε του βήμα, σε κάθε του λίκνισμα, άφηνε το αποτύπωμα ενός θρύλου ανάμεσά μας!
Η φωνή του δονούσε όλο το χώρο, άλλοτε σπαρακτική, άλλοτε αισθαντική, άλλοτε με “ωμή αγριότητα”, διαπερνούσε το “είναι” μας και μας προέτρεπε να τραγουδήσουμε μαζί του για μιάμιση περίπου ώρα χωρίς σταματημό.
Δε μπορείς, ως απλός θεατής, εύκολα να καταγράψεις τις στιγμές αποθέωσής του, τις στιγμές που χαρίζει ένα τόσο καλοστημένο και αυθεντικό show, που μόνο ο συγκεκριμένος τύπος μπορεί να το πετύχει σ’ αυτόν τον πλανήτη, με αυτό τον τρόπο.
Η φράση “δεν περιγράφω άλλο”, βρίσκει εδώ εφαρμογή σ’ όλο της το μεγαλείο. Τί να πρωτοπεριγράψουμε; Να πούμε δηλαδή, για τη στιγμή που στο “Search And Destroy” κατέβηκε από τη σκηνή και προσέγγισε τον κόσμο για να ανέβει τα σκαλιά λικνιζόμενος, χαρίζοντας μοναδικές στιγμές της περσόνας που έχει χτίσει όλα αυτά τα χρόνια; Να πούμε για το απροσδόκητο/ανεπανάληπτο tribute στον άνθρωπο που του έσωσε ζωή και καριέρα, τον αείμνηστο φίλο του και μέγιστο δημιουργό David Bowie, με το “The Jean Genie”; Ή για την πιο “ωμή” και δυνατή εκτέλεση που έχουμε ακούσει στο “No Fun”!
Όταν στο “Real Cool Time” στήθηκε σαν “άλλος” Χριστός στο σταυρό και απαίτησε για μία δεύτερη φορά να ανάψουν όλα τα φώτα, προκειμένου να πάρει “μυρωδιά” από το τί παίζει με τη λαοθάλασσα που είχε στα πόδια του, η αποθέωση ήταν πραγματικά καθολική.
Κι εκεί που νόμισες ότι είχες αφήσει στην Πλατεία Νερού όλη σου την ενέργεια, έρχεται το ισοπεδωτικό “Real Wild Child (Wild One)”, για να απομυζήσει από τους πολλούς που επέλεξαν να ζήσουν το event “ψυχή τε σώματι” και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα τους. Φτάνοντας σ’ ένα μοναδικό κι απροσδόκητο encore με το “Red Right Hand” από Cave (που και ο ίδιος ο δημιουργός θα το ζήλευε), υπό το κόκκινο φως να τον λούζει, να κλείνει με τον πιο αισθαντικό τρόπο τη μαγεία που βιώσαμε.
Οι ρυτίδες κι οι ζάρες στο ημίγυμνο κορμί του Iggy, δεν είναι τα σημάδια ενός γερασμένου παλιο-ροκά, αλλά η ακομπλεξάριστη και αυθεντική συνέχεια ενός χαρακτήρα που κάθε πτυχή του έργου του, ακόμα και η προβολή αυτών των σημαδιών του γήρατος, συνεχίζουν να αποτελούν ανεπανάληπτη μορφή τέχνης.
It was so fuckin’ great!
Iggy Pop setlist:
I Wanna Be Your Dog (The Stooges)
Gimme Danger (Iggy and The Stooges)
The Passenger
Lust for Life
Skull Ring
I’m Sick of You (Iggy and The Stooges)
Some Weird Sin
Repo Man
Search and Destroy (Iggy and The Stooges)
T.V. Eye (The Stooges)
Mass Production
The Jean Genie (David Bowie)
1969 (The Stooges)
No Fun (The Stooges)
Down on the Street (The Stooges)
Real Cool Time (The Stooges)
Nightclubbing
Sixteen
Five Foot One
Real Wild Child (Wild One) (The Dee Jays)
Encore
Red Right Hand (Nick Cave & The Bad Seeds)
Φωτογραφιές: Μάνος Καλαφατέλης
766 
