Αν κάποιος σε ρωτήσει τι είναι το post-rock, μην ξεκινήσεις να του περιγράφεις ηχητικές δομές και μουσική φιλοσοφία, πες απλά GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR γιατί η μουσική των Καναδών θα εξηγήσει καλύτερα από σένα.
Οι GYBE δημιουργήθηκαν το 1994 στο Μόντρεαλ του Καναδά από τρεις φίλους, τους κιθαρίστες Efrim Menuck και Mike Moya, και τον μπασίστα Mauro Pezzente. To όνομα τους ήταν δάνειο από το ομώνυμο ντοκιμαντέρ του Ιάπωνα Mitsuo Yanagimachi, που έχει σαν θέμα μια συμμορία μοτοσικλετιστών με το όνομα Black Emperors.
O λόγος για τον οποίον αποφάσισαν να δημιουργήσουν την μπάντα ήταν η προσφορά των Steak 72 να ανοίξουν τη συναυλία τους. Από κει και έπειτα, το τρίο συνέχισε τις ζωντανές εμφανίσεις και τελικά αποφάσισε να παράξει το πρώτο της album, με τίτλο “All Lights fucked on the Hairy Amp Drooling”, που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1994 σε 33 αντίτυπα κασέτας. Ερωτώμενος για αυτό, ο Menuck δήλωσε σε συνέντευξη πως το “All Lights fucked on the Hairy Amp Drooling” είναι ένα vocal rock album (όχι instrumental δηλαδή) και δεν έχει καμιά σχέση με την μετέπειτα δουλειά τους. Φήμες λένε πως δεν υπάρχει πλέον κάποια κόπια από τον δίσκο και η μουσική έχει χαθεί για πάντα (υπάρχει βέβαια στο Youtube σε αρκετά κακό ήχο)!
Μετά από την κυκλοφορία της περιορισμένης κασέτας, οι GYBE εντατικοποιούν τις ζωντανές τους εμφανίσεις, επεκτείνοντας την μπάντα με προσθήκες τοπικών μουσικών που έμεναν στο σχήμα όμως, για μικρά μόνο διαστήματα. Τον Αύγουστο του 1997 έρχεται το δεύτερο album των GYBE, με τίτλο “F#, A#, ∞” (F-sharp, A-sharp, Infinity) μέσω της Constelation Records. To album δεν περιέχει τυπικά φωνητικά και είναι κυρίως ορχηστρικό, ενώ τα κομμάτια είναι μακροσκελή, διαιρεμένα σε μουσικά μέρη. Αρχικά, κόπηκε σε περιορισμένα αντίτυπα που πωλούνταν σε συναυλίες και διαφημιζόταν από στόμα σε στόμα. Με την κυκλοφορία του “F#, A#, ∞”, οι GYBE σταθεροποίησαν τη σύνθεση τους σε εννεαμελή (σε φάσεις υπήρξε και δεκαπενταμελής). Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε σε CD από την Kranky, επανηχογραφημένο. Ο σκηνοθέτης Danny Boyle έχει δηλώσει πως το album υπήρξε μεγάλη έμπνευση για την ταινία του “28 μέρες μετά”.
Κριτικοί και μουσικοί αρθρογράφοι γράφουν για την εφευρετικότητα και μοναδικότητα των GYBE, και το Chart Attack βάζει το “F#, A#, ∞” στη λίστα με τα καλύτερα Καναδικά albums όλων των εποχών. Εκτός των βασικών τριών μελών, στην μπάντα πλέον βρίσκονται οι Thierry Amar (μπάσο), Aidan Girt και Bruce Cawdron (τύμπανα αμφότεροι), Sophie Trudeau (βιολί) και Norsola Johnson (τσέλο), όμως το 1998 ο Moya αποχωρεί για να ασχοληθεί εξ ολοκλήρου με τους HRSTA και τη θέση του στη μια κιθάρα παίρνει ο Roger Tellier-Craig των Fly Pan Am.
Το 2002 έρχεται το τρίτο τους album “Yanqui U.X.O.”, σε παραγωγή του πασίγνωστου Steve Albini στο Electrical Audio του Σικάγο. Το θαυμαστικό αλλάζει θέση (από το τέλος του ονόματος τους μπαίνει δίπλα στη λέξη You) και είναι το πρώτο τους που ηχογραφήθηκε εκτός Καναδά. Στο εξώφυλλο απεικονίζονται βόμβες που πέφτουν και στο πακέτο του δίσκου περιέχεται και ένα διάγραμμα με βελάκια που συνδέει κραταιές δισκογραφικές εταιρίες με βιομηχανίες όπλων. Μαζί με την εξήγηση του U.X.O, που σημαίνει βόμβες που δεν έχουν εκραγεί (ανακαλύπτονται κατα καιρούς σε πολλές χώρες που είχαν πάρει μέρος στον Β’ Π.Π.), καταλαβαίνει κανείς πως οι GYBE είναι άκρως πολιτικοποιημένοι (έχουν “επιτεθεί” αρκετές φορές και στο κράτος του Ισραήλ) και κρύβουν μηνύματα μέσα στην ορχηστρική τους μουσική, τα οποία εξηγούν με σημειώσεις μέσα στις κυκλοφορίες τους. Κυκλοφόρησε σε CD και βινύλιο, το οποίο είχε κάποιες διαφοροποιήσεις. Οι σημειώσεις έλεγαν πως το “09-15-00” είναι η ημερομηνία έναρξης της δεύτερης Παλαιστινιακής Ιντιφάδα (δεν είναι σωστή όμως), υπάρχει ένα κρυφό κομμάτι μετά από σιωπή, με αποσπάσματα λόγων του G.W.Bush και χειροκροτήματα, και τέλος το δεύτερο μέρος του κομματιού “Motherfucker=Redeemer” είναι 5 λεπτά μεγαλύτερο, λόγω μιας εκτεταμένης ambient εισαγωγής.
Όσο ήταν σε περιοδεία στις ΗΠΑ το 2003 και αφού είχαν σταματήσει για ανεφοδιασμό καυσίμων σε κάποια πόλη της Οκλαχόμα, ο υπάλληλος του βενζινάδικου, πίστεψε πως είναι τρομοκράτες και με τη βοήθεια κάποιου άλλου πελάτη ειδοποίησε την αστυνομία. Σύντομα ενεπλάκη και το FBI, αλλά αφού δεν υπήρχαν ενοχοποιητικά στοιχεία στην κατοχή τους και αφού έγινε έλεγχος στοιχείων αφέθηκαν ελεύθεροι. Το 2004 ο κιθαρίστας Roger Tellier-Craig αποχώρησε για να συγκεντρωθεί στους Fly Pan Am και την ίδια περίοδο οι GYBE δήλωσαν πως μπαίνουν σε λήθαργο αδιευκρίνιστης διάρκειας, έτσι ώστε τα μέλη να αφοσιωθούν σε προσωπικά τους projects.
To 2010 αποφάσισαν να ξαναμαζευτούν, με τον Mike Moya και πάλι στη μια κιθάρα, αλλά χωρίς την τσελίστρια Norsolla Johnson που απέρριψε την πρόταση. Τον επόμενο χρόνο σε συνέντευξη του ο Bruce Cawdron αποκάλυψε πως η μπάντα δουλεύει νέο υλικό, το οποίο αποτέλεσε το τέταρτο τους “Allelujah! Don’t Bend! Ascend!” (2012). O δίσκος βραβεύτηκε με το Καναδικό 2013 Polaris Music Prize και αποτέλεσε ένα ισχυρό comeback ενός συγκροτήματος που πολλοί είχαν αρχίσει να ξεχνούν. Οι βραβευμένοι GYBE δήλωσαν πως ελπίζουν η επόμενη απονομή να είναι πιο λιτή και χωρίς τα banners των βιομηχανιών, κριτικάροντας τους διοργανωτές των βραβείων.
31 Μαρτίου 2015 κυκλοφορεί το πέμπτο album των Καναδών experimental rockers, με τίτλο “Asunder, Sweet and Other Distress”, το οποίο είναι το μικρότερο σε διάρκεια album τους στα μόλις 40 λεπτά. Ο δίσκος κέρδισε την πλειοψηφία των ακροατών τους και έλαβε πολύ καλές κριτικές, παίρνοντας τη θέση 37 στα Βρετανικά Charts.
“Δημιουργήθηκε εν μέσω κοινόχρηστου χάους και μεγαλώνοντας σκυλιά και παιδιά. Με το βλέμμα ψηλά και γεμάτοι χαρά, σημαδέψαμε λάθος νότες που εξέραγησαν, μια ήσυχη μουρμούρα που ενισχύθηκε προς τον ουρανό. Τα ηχογραφήσαμε όλα επάνω σε ένα φλεγόμενo μηχανοκίνητο σκάφος“. Αυτά τα λόγια συνόδευαν το δελτίο τύπου της Constellation Records για το έκτο album των GYBE που κυκλοφόρησε στις 22 Σεπτεμβρίου του 2017. Τα παραπάνω λόγια συμπλήρωναν κάποια μεγάλα αιτήματα της μπάντας: το τέλος των ξένων εισβολών, το τέλος των συνόρων, την απόλυτη διάλυση των φυλακών, υγεία/στέγη/τροφή να αναγνωριστούν ως αναπαλλοτρίωτα ανθρώπινα δικαιώματα και αυτοί οι γαμιόληδες ειδήμονες που κατέστρεψαν τον κόσμο να μην επιτραπεί να ξαναπάρουν το λόγο. Στο “Luciferian Towers” (review) “μέσα από την υποχθόνια βαρβαρότητα που αναδύεται, το τελευταίο πράγμα που αναμένεις είναι να βγεις λυτρωμένος από την ακρόασή του. Κι όμως. Μια καθαρτική διαδικασία έχει επέλθει και νιώθεις πιο γεμάτος από ποτέ.” γράφει στην κριτική του ο Παναγιώτης Σπυρόπουλος και εμείς θα περιμένουμε να το νιώσουμε από κοντά στις 29 Απριλίου. ημέρα Κυριακή στο Gazi Music Hall, το οποίο αναμένεται κατάμεστο (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ).
1367 
