Μετά την επάνοδό τους το 2012, με το εμφατικό “Asunder, Sweet and Other Distress”, ύστερα από μια μεγάλη παύση (2003 – 2010), οι Καναδοί Post – experimental rockers, ύψωσαν κι άλλο τον πήχη με το “Asunder, Sweet and Other Distress” (2015), κι έρχονται τώρα με το “Luciferian Towers” (κυκλοφορεί από το Σεπτέμβρη), να τρυπήσουν τ’ αυτιά μας και να αναταράξουν το πνεύμα μας.
Για να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε, θεωρήθηκε “πρέπον” η κατακλείδα του δελτίου τύπου, να αποτελέσει την προμετωπίδα της παρούσας κριτικής:
“An end to foreign invasions. An end to borders. The total dismantling of the prison-industrial complex. Healthcare, housing, food and water acknowledged as an inalienable human right. The expert fuckers who broke this world never get to speak again.”
Αν οι ήρωες των βιβλίων του Caryl Ferey στα σοκάκια της μέτα – Μένεμ Αργεντινής είχαν μουσική υπόκρουση να τους συνοδεύει, ή αν η “τριλογία του θανάτου” (“Amores Perros”, “21 Grams”, “Babel”) του Alejandro Inarritu είχε ένα και μοναδικό soundtrack που να αντικατοπτρίζει την διαταραγμένη ατμόσφαιρα και τις κοινωνικές αντιθέσεις, αυτό θα ήταν δίχως άλλο το 44 λεπτών “Luciferian Towers”.
Λιγότερο πολύπλοκο μουσικά από τα προηγούμενα, αλλά οι ενορχηστρωτικές τους ικανότητες – δεξιότητες, διανθίζουν αυτή την απλότητα με τέτοιο τρόπο, σαν να κλείνουν το μάτι στο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Βρόμικες κιθάρες, ηλεκτρισμένα βιολιά που εκλιπαρούν για λυρισμό και ένας δαιμονιώδης ρυθμός να διατηρείται από τα τύμπανα, συνθέτουν σε μια επιτηδευμένα “άχαρη παραγωγή” (δηλώνοντας αλληγορικά: “We recorded it all in a burning motorboat”) το πορτρέτο της καταρρέουσας κοινωνίας.
Η κλιμακούμενη ενορχήστρωσή τους με τον αποτρόπαιο, σκληρό ήχο τους, μέσω της σταθερής προσκόλλησης στα επαναλαμβανόμενα riff, αποκαλύπτουν το βάρβαρο παρόν σ’ όλες του τις εκφάνσεις και προβλέπουν την κατάρρευσή του, μέσω μιας διαδικασίας εκκολαπτόμενης οργής και πάθους.
Γκρέμισμα κι αναδόμηση, καταστροφή και αναγέννηση, με έμφαση πάντα στα στοιχεία που αποκαθηλώνουν την καθεστηκυία τάξη, δημιουργώντας ένα καταφύγιο έκφρασης μέσω της τραχύτητα του ήχου τους, με τη μελωδία, μάταια να πασχίζει να αναδυθεί από αυτόν. Σε μια αντιστροφή της βιβλικής εξέλιξης, οι Πύργοι του Εωσφόρου, αφού απογυμνώνονται και δείχνουν το πλέον αποτρόπαιο πρόσωπό τους, καταστρέφονται και μετά επέρχεται μια ακτίδα λυτρωτικής, διαυγούς και καθαρής λάμψης, που εισέρχεται στα τελευταία λεπτά του δίσκου.
Για όσους τους ακολουθούν, η πολιτική χροιά που προσδίδουν στην τέχνη τους δεν είναι πρωτόγνωρη, μα οικεία. Στην αισιοδοξία των 90s που είχε συνεπάρει τις δυτικές κοινωνίες, τα ατίθασα παιδιά από τον Καναδά, αντιπαρέβαλαν ένα ζοφερό μέλλον το οποίο κι αποτυπώθηκε από το πρώτο τους κιόλας album το 1997 (“F♯A♯∞”), με έναν ιδιότυπο ρομαντικό πεσιμισμό. Το έκτο τους, “Luciferian Towers”, που κυκλοφόρησε αυτό το Σεπτέμβρη, έρχεται ως σίκουελ της αρχικής προφητείας (όχι αυτοεκπληρούμενης), για να ταράξει τα νερά.
Τα πολιτικά μηνύματα αποτυπώνονται σ’ ολο το artwork του album (εξώφυλλο και εσωτερικό), τόσο με εικόνες, αλλά επίσης και με τσιτάτα, τα οποία διαχέονται από μία ποιητική προοπτική, επιχειρώντας να ξαναγράψουν το νεότερο κεφάλαιο της προφητείας τους μ’ αριστοτεχνικό τρόπο. Η απουσία στίχων ή φωνητικών στη μουσική τους, συμπληρώνεται από ενδιαφέροντα bios που συνοδεύουν τις συνθέσεις, σε «ιδιόρρυθμα» αγγλικά, που αποτελούν σκληρές πολιτικές δηλώσεις, λες και είναι παρμένες από ένα ακυκλοφόρητο αντι – φιλελεύθερο μανιφέστο.
BOSSES HANG – labor, alienated from the wealth it creates, so that holy cow, most of us live precariously! kicking at it, but barely hanging on! also – the proud illuminations of our shortened lives! also – more of us than them! also – what we need now is shovels, wells, and barricades!
Μέσα από την υποχθόνια βαρβαρότητα που αναδύεται, το τελευταίο πράγμα που αναμένεις είναι να βγεις λυτρωμένος από την ακρόασή του. Κι όμως. Μια καθαρτική διαδικασία έχει επέλθει και νιώθεις πιο γεμάτος από ποτέ.
507 
