TY SEGALL

June 13, 2018 Στεφανία Μωραΐτη ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ Comments Off

Ας μην γελιόμαστε: Η Νότια Καλιφόρνια ήδη από τη δεκαετία του 60 γέννησε τα πιο cool ονόματα στην garage rock σκηνή. Μπάντες όπως οι The Seeds και οι Count Five δημιούργησαν έναν μοναδικό ήχο, χαρακτηριστικό της περιοχής. Ίσως, λοιπόν, ο Ty Segall δικαιωματικά να χαρακτηρίζεται ως γνήσιος αντιπρόσωπος του garage rock revival.

Τέσσερα χρόνια μετά από την τελευταία εμφάνισή του, ο Ty Segall επιστρέφει για τρίτη φορά στην Αθήνα. Ο μόλις 30 ετών Καλιφορνέζος καλλιτέχνης, που έχει πλεόν στο δυναμικό του πάνω από δέκα δίσκους, κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο την τελευταία του δουλειά που τιτλοφορείται “Freedom’s Goblin”. Αυτό όμως που προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση στους ακροατές του δεν είναι η συχνότητα με την οποία ηχογραφεί και κυκλοφορεί δίσκους από το 2008, που πρωτοεμφανίστηκε, αλλά ότι κάθε δίσκος ξεκλειδώνει ακόμα μια πτυχή του σύνθετου χαρακτήρα του, φανερώνοντας στους ακροατές του τις αναρίθμητες επιρροές του και διατηρώντας το ενδιαφέρον τους ζωντανό.

Έκανε την εμφάνισή του το 2008 με το ομώνυμο άλμπουμ του “Ty Segall” κάνοντας γνωστό στο κοινό το χαρακτηριστικό θορυβώδη, lo-fi ήχο του. To 2011 ακολουθεί το “Goodbye Bread” που κάνει ακόμα πιο εμφανείς τις επιρροές του από Ty Rex, Smashing Pumpkins, Beatles και θυμίζει τους Tame Impala. Η δυναμική της ηλεκτρικής κιθάρας στο “My Head Explodes” βοηθάει τον ακροατή να εικονοποιήσει τους στίχους του κομματιού (όπου εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί την έκρηξη που πραγματοποιείται στο κεφάλι του Ty Segall). Το “The Floor” ξαφνιάζει με τις έντονες αλλαγές ρυθμού και την εναλλαγή του ακουστικού με τον ηλεκτρικό ήχο.

Στο ” Twins”, ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας και η φρενίτιδα των riff, σε συνδυασμό με τα φωνητικά του Ty Segall, βυθίζουν τον ακροατή σε ένα απόλυτα χαοτικό σύμπαν. Στο “Gold on the Shore” εντάσει folk στοιχεία, ενώ η επιλογή του πιάνου και τα riff μπάσου στο “Inside Your Heart” τον καθιστούν εύλογα δεξιοτέχνη της μουσικής. To 2013 ακολουθεί το “Sleeper”, ό,τι πιο συναισθηματικό και μελαγχολικό έχει συνθέσει ο δημιουργός μέχρι στιγμής, ο καρπός μιας δύσκολης περιόδου, μετά από το θάνατο του πατέρα του και την αποξένωση από τη μητέρα του.

Αναμφισβήτητα αυτός ο δίσκος, αποτελεί φόρο τιμής στα ψυχεδελικό ροκ της δεκαετίας του 60. Ο Ty Segall, σε μια προσπάθεια κάθαρσης των προσωπικών του προβλημάτων, αφήνει κατά μέρος για λίγο το noisy garage ήχο του για να δώσει περισσότερο αξία στους στίχους. “He packed his bags this morning/ He bought his ticket today/ Don’t you go away/ Not today,” τραγουδάει στο “She Don’t Care” ως καθαρή αναφορά στους γονείς του.

Το 2014 επιστρέφει ξανά με το “Manipulator”, ένα διπλό δίσκο 17 κομματιών, ωδή στο ροκ της δεκαετίας του 70. Ακούγοντας κανείς το “Manipulator” μπορεί να σκεφτεί ότι είναι το πάντρεμα των δύο προηγούμενων δίσκων, του “Sleeper” και του “Twins”, όπου ο δημιουργός καταφέρνει να συνθέσει ένα περίτεχνα δομημένο ήχο. Μένοντας πάντα πιστός στο garage rock, το 2016 παρουσιάζει το “Emotional Mugger”, ένα άλμπουμ 11 κομματιών που ανοίγει τις πόρτες σε ένα νέο κόσμο και την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί το Ty Segall, εμπεριέχοντας κομμάτια αφιερωμένα στη μούσα και σύζυγό του, Denée.

Και φτάνουμε στo δέκατο και πιο πρόσφατο (μέχρι στιγμής) δίσκο, το “Freedom’s Goblin” όπου ο Ty Segall, συνοδεία της Freedom Band, σπάει όλα τα δεσμά μεταπηδώντας από το ένα στιλ στο άλλο.

Στο “Despoiler Of Cadaver” πειραματίζεται με την disco, στο “Alta” με τη grunge. Το “My Lady’s On Fire” είναι μια folk μπαλάντα που μοιάζει να βγήκε από δίσκο του Bowie. Η αποκάλυψη όμως έρχεται πραγματικά στο “She”, όπου εκεί ο βιρτουόζος μουσικός και η Freedom Band δημιουργούν ένα heavy, γεμάτο ένταση κομμάτι διάρκειας έξι λεπτών με ασύγκριτα κιθαριστικά σόλο, ικανοποιώντας τους λάτρεις των Black Sabbath και QOTSA. Ο δίσκος αυτός κλείνει με το “And, Goodnight” διασκευή του “Sleeper” που μοιάζει με ταξίδι στο διάστημα με συνοδοιπόρο τον Neil Young.

Όσοι είναι γνήσιοι μουσικόφιλοι, θα έχουν σίγουρα ακούσει από τους γνώστες της μουσικής ότι πλέον οι σημερινοί καλλιτέχνες δεν έχουν να δώσουν τίποτα στο χώρο της μουσικής, γιατί πολύ απλά έχουν “ειπωθεί” όλα στις προηγούμενες δεκαετίες. Παρατηρώντας την πορεία του Ty Segall, με μεγάλη μου χαρά ανακαλύπτω ότι, ως γνήσιος εκπρόσωπος της γενιάς των millennial, πρωτοπορεί σε κάθε δίσκο και δεν σταματά να ξαφνιάζει τον ακροατή. Μέσα από κάθε δημιουργία του, τόσο στα προσωπικά studio album του, όσο και στα διάφορα project τα οποία αναλαμβάνει, δηλώνει τον απεριόριστο σεβασμό στους πατέρες της rock σκηνής εμπλουτίζοντάς τη αδιάκοπα με το δικό του στίγμα. Έτσι, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα δικό του προσωπικό στυλ που προσδίδει ένα επαναστατικό ύφος στα τραγούδια του και μοιάζει αδύνατο να κατηγοριοποιηθεί. Αυτό άλλωστε δεν είναι και η έννοια του rock ‘n’ roll;