Αν πεις γρήγορα και κολλητά τα ονόματα της αφίσας, ίσως απελευθερωθεί κάποιος αιώνες κοιμισμένος δαίμονας. Ή να βρίσεις κάποιον στα τσέχικα ξέρω γω. Η αλήθεια όμωςν είναι πως εμείς που γεμίσαμε το Ίλιον plus, ούτε Τσέχους είδαμε, ούτε δαίμονες. Είδαμε όμως, τρεις εξαιρετικές μπάντες να ιδρώνουν.
Η βραδιά αυτή, ήταν μια βραδιά προς τιμήν της πρόσφατης κυκλοφορίας των Yovel, “Forthcoming Humanity” και προς τιμήν της ποίησης του Τάσου Λειβαδίτη, θα μπορούσε κάποιος να πει. Ο κόσμος είχε μαζευτεί από νωρίς και είχαν ξεπουλήθει τα εισιτήρια, ευτυχώς χωρίς να είμαστε σαρδελοποιημένοι στον χώρο και αυτό ας σημειωθεί ως υπέρ θετικό.
Πρώτοι, στη σκηνή εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μπροστά στον κόσμο, οι Volynka. Φασαριόζικο alternative rock που μου θύμισε αρκετά τους Skunk Anansie, ειδικά στα πιο σκοτεινά τους. Δεμένο σχήμα, με πολύ καλό ήχο και αρκετά μεγάλη ποικιλία επιρροών, που δεν φαίνονται ξεκάθαρα στο παρθενικό τους ΕΡ. Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στα φωνητικά της σγουρομάλλας νεράιδας, αλλά και στις όμορφες κιθαριές τους.
Ήταν ωραίο που ξεκινήσαμε με κάτι διαφορετικό, αφού η συνέχεια ήταν ακραίου προσανατολισμού. Οι Zakula που πήραν τη σκυτάλη, μας πήραν και τα σώβρακα. Ένας φοβερός συνδυασμός thrash/death/black metal που όμως περιείχε χαρντκοράδικα breakdowns, post διαλείμματα και πολύ πολύ τρέλα. Εξοντωντική ατμόσφαιρα, πανέμορφα αναπτυγμένες ιδέες, εξαιρετικός ήχος και το καλύτερο front performance που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Η απέραντη θεατρικότητα του τραγουδιστή τους μετέφερε τα συναισθήματα των στίχων στο κοινό, που δεν ήξερε να τους τραγουδήσει, και αυτό είναι μεγάλο καλλιτεχνικό κατόρθωμα κατ’ εμέ. Με το τέλος τους set τους, έσπευσα να αποκτήσω την κασέτα για να θυμάμαι ξεκάθαρα τα όσα ένιωσα.
Είχε έρθει λοιπόν, η ώρα να απολαύσουμε ζωντανά το “Forthcoming humanity”, το οποίο θεωρώ πως θα μνημονεύεται ως κάτι σημαντικό στο μέλλον, αφού το black metal συναντά την ιστορία και την ποίηση σε ένα αποτέλεσμα που σου δημιουργεί ρίγος. Η απαγγελία της Αντριάνας ξεκίνησε μέσα από το πλήθος, κηρύσσοντας την έναρξη του set των Yovel, οι όποιοι ως οικοδεσπότες αντιμετώπιζαν ως είναι φυσικό και το άγχος. Κάποιοι μικροφωνισμοί ενόχλησαν αφού το εγχείρημα με την περιφερόμενη απαγγελούσα δεν είναι όσο απλό ακούγεται, όμως τα όποια προβλήματα ξεπεράστηκαν γρήγορα και δεν αλλοίωσαν το αποτέλεσμα. Εικόνες έπαιζαν πίσω από τα τύμπανα και βοηθούσαν την εξιστόρηση, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της παράδοσης των όπλων στη Βάρκιζα και τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου.
Ως καλύτερη στιγμή θα διάλεγα το “Chapter IV-To arms”, με τους παρευρισκόμενους να ψυθιρίζουν ΣΤΑ ΟΠΛΑ και έτσι, όλα απέκτησαν και πάλι νόημα, αφού σκοπός της μουσικής εν μέρει, είναι η αφύπνιση του συνειδητού. Οι Yovel επαναστατούν επί σκηνής και φέρνουν το black metal στο πιο ετερόκλητο κοινό που έχω ποτέ αντικρίσει σε τέτοιο live. Αν μπορεί κανείς βέβαια πλέον, να καταλάβει από την ενδυμασία κάποιου, κατά πόσο είναι θιασώτης κάποιου ήχου ή όχι. Αν οι Yovel είχαν σαν σκοπό να φέρουν κοντά τις διαφορετικές μουσικές “φυλές”, θεωρώ πως τα κατάφεραν, αλλά σίγουρα θα έχουν αποκτήσει και αρκετούς “εχθρούς”, οι οποίοι θα βρουν και εμάς αντιμέτωπους.
Δεν θα σταθώ σε λεπτομέρειες, οι οποίες είμαι σίγουρος πως την επόμενη φορά θα έχουν διορθωθεί και θα τελειώσω λέγοντας πως η εμφάνιση τους αυτή με έκανε να αγαπήσω περισσότερο τον δίσκο και πως την επόμενη φορά θα γεμίσουμε μεγαλύτερο χώρο.
Ως τότε περιμένω την επόμενη αφορμή για να τους πάρω μια συνέντευξη. “Κι όμως θυμήσου, είχαμε κάποτε όνειρα…”
984 
