Η Ten Out of Ten πιστή στο συναυλιακό της ραντεβού με συνέπεια και συνέχεια, δημιουργώντας μία συνθήκη ευχάριστης συνήθειας που έγινε λατρεία, μας πρόσφερε το περασμένο Σάββατο μία συνεύρεση μεταξύ των Wolvennest, Λάμδα και Church of the Sea ασπαζόμενη την ηχητική διαφορετικότητα.
Το An club άνοιξε με ολιγόλεπτη καθυστέρηση τις πόρτες του και η “εκκλησία της (ηχό)θάλασσας” μας υποδέχτηκε στο ποίμνιο της με σκοπό να μας προσηλυτίσει με τις Doomgaze και Darkwave ατμοσφαιρικές της μελωδίες.
Είτε παίζει σε κάποιο καθεδρικό ναό, είτε σε μεγάλο venue ακόμα και σε μικρότερο σχετικά όπως είναι το υπόγειο της Σολωμού, η μπάντα καταφέρνει να ξετυλίξει το μυσταγωγικό της ταπεραμέντο βασιζόμενη στην ατμοσφαιρικότητα των συνθέσεων της τραβώντας μία ευθεία γραμμή που ενώνει μεταξύ άλλων τους Dead Can Dance, την Jarboe και λοιπές σκοτεινές ιέρειες στο μουσικό μας σύμπαν.
Το συγκρότημα παρέσυρε το κοινό σε ένα μουσικό ταξίδι γεμάτο ένταση και έντονη ατμόσφαιρα, βασιζόμενο σε υπνωτιστικά ρυθμικά μοτίβα και μελωδίες που συνδύαζαν τη σκοτεινιά του post-punk με την ατμοσφαιρικότητα του shoegaze, τις στοιχειωμένες χροιές της Post Rock και την βαρύτητα του Doom.
Οι Church of the Sea με έναν ήχο που εξελίσσεται, απέδειξαν για άλλη μια φορά γιατί είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες της σύγχρονης μουσικής σκηνής, ανεβάζοντας τον πήχη της αναμονής ενόψει της επικείμενης νέας κυκλοφορίας τους “Eva” τον επόμενο μήνα.
Το τέλος της εμφάνισης του ατμοσφαιρικού τρίο, έδωσε το χώρο και το χρόνο στους Λάμδα ώστε να καταλάβουν την σκηνή, και να αρχίσουν τα όργανα, και μάλιστα πολλά όργανα, να παίξουν μουσική.
Ο ελάχιστος χώρος που απέμεινε στην σκηνή καταλήφθηκε και αυτός από τα ίδια μέλη της μπάντας, τα οποία εναλλάσσονταν συνέχεια μεταξύ των οργάνων δημιουργώντας κάποιο είδος επιτυχημένου μουσικού ανασχηματισμού με απολαυστικά αποτελέσματα.
Εδώ η ατμοσφαιρικότητα και η μυσταγωγία, έδωσαν την θέση τους στην προοδευτικότητα και την ψυχεδέλεια με μία άκρατη μουσικότητα από πλευράς μπάντας, χωρίς να χρειαστεί να αναφερθώ και στην μαγευτικό λυρισμό των στίχων.
Η πενταμελής μπάντα μας ταξίδεψε εν μέσω Folk νέο ψυχεδέλειας με τις αέρινες συνθέσεις της, με κοινή συνιστώσα τους Pink Floyd (κάποια στιγμή αισθανόμουν ότι βίωνα το “Careful With That Axe Eugene”), τους King Crimson και τους Wolf People, μεταξύ πολλών άλλων, με μία εγχώρια παραδοσιακή προσέγγιση στον ήχο.
Αν ο Dylan Carson των Earth, άκουγε Πελόμα Μποκιού, Ακρίτα και Aphrodites Child, ζούσε στην Ελλάδα και ήταν ρεμπέτης, πιθανόν να ακουγόταν κάπως έτσι.
Η μουσική των Λάμδα είναι γνωστή για την έντονη ατμόσφαιρα της, με μια ένωση ρυθμικών ήχων που αφορούν τη κλασική ροκ, με το ηλεκτρονικό στοιχείο και τη δυναμική του πειραματισμού. Κάθε τραγούδι ήταν μια νέα ανατροπή, καθώς η μπάντα εξερευνούσε μια σειρά ήχων που κρατούσαν το κοινό σε εγρήγορση και πλήρη αφοσίωση, και σε σημεία εμφάνιζε μία υπερβατικότητα και θύμιζε πρωτόλεια drum n bass.
Τα τραγούδια τους έδεναν άψογα μεταξύ τους, ξεκινώντας από σκοτεινές, σχεδόν εθιστικές μελωδίες και εξελισσόμενα σε εκρηκτικά, γεμάτα πάθος κομμάτια που ανατίναζαν τον αέρα.
Οι συναισθηματικές εναλλαγές και η συντονισμένη χορευτική αντίδραση του κόσμου απέδειξαν ότι η μπάντα έχει καταφέρει να κερδίσει μια πιστή βάση οπαδών.
Μέσα από μια εξαιρετική σκηνική παρουσία και μια μουσική που συνδυάζει τον πειραματισμό με την ένταση και την φοβερή τραγουδοποιία, οι Λάμδα μας αποχαιρέτησαν δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι είναι εδώ για να μείνουν και να αφήσουν το στίγμα τους.
Αν η βραδιά τελείωνε με την εμφάνιση των λάμδα, τότε εγώ προσωπικά θα ήμουν γεμάτος από ήχους και μουσικές, όμως μερικές φορές καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς γιατί οι Wolvennest μας επεφύλαξαν μία ισοπεδωτική εμφάνιση για την συνέχεια, αντάξια αυτών που είχα παρακολουθήσει στο Roadburn το 2017 και 2019 αντίστοιχα.
Παρά την καθυστερημένη έναρξη, καθότι έπρεπε να ξεστηθεί ολόκληρη η σκηνή από τα όργανα των Λάμδα, αυτό δεν επηρέασε ούτε την μπάντα ούτε το κοινό.
Λίγο μετά τις 23:30 οι Βέλγοι ανέβηκαν στην σκηνή για μία επιβλητική εμφάνιση highlight που θα συζητιέται για καιρό.
Η μπάντα, γνωστή για τον ατμοσφαιρικό, σκοτεινό ήχο της που συνδυάζει το black metal με τη ψυχεδελική και ατμοσφαιρική ηχητική αισθητική, δεν απογοήτευσε καθόλου, προσφέροντας στους παρευρισκόμενους μια συναυλία που ήταν όλα εκτός από συνηθισμένη.
Από την πρώτη νότα που ακούστηκε με το που οι Wolvennest ανέβηκαν στη σκηνή, η ατμόσφαιρα ήταν βαρειά και γεμάτη ένταση. Τα φώτα ήταν χαμηλά και το σκοτάδι περιέβαλλε τη σκηνή αναδεικνύοντας τους μουσικούς και τις σκιές τους, ενόσω η μουσική δημιουργούσε έναν έντονο, αδιαμφισβήτητο αέρα μυστηρίου και απειλής, συνδυάζοντας την ένταση του ήχου τους με την επιβλητική τους σκηνική παρουσία.
Η Shazzula με την φωνή της να σαρώνει τα πάντα είχε μια σκοτεινή και μαγνητική παρουσία, καθηλώνοντας μας με κάθε λέξη, κάθε ήχο που έβγαινε από το μικρόφωνο μα και το theremin που χρησιμοποιούσε, ενισχύοντας την αίσθηση ότι κάτι ανατρεπτικό και υπερφυσικό συμβαίνει μπροστά μας.
Όλη τους η εμφάνιση ήταν σαν μία μαύρη τρύπα που μας τραβούσε μέσα της, μία απόλυτη κατάδυση στον σκοτεινό και ψυχεδελικό κόσμο τους και κάθε τραγούδι ήταν ένα ταξίδι μέσα από στρώματα ήχων που χτίζονταν αργά, με τα συνθετικά και ηλεκτρονικά στοιχεία να αναμειγνύονται με τις βαριές κιθάρες και τα χαρακτηριστικά blast beats.
Ο ήχος τους, γεμάτος εφέ και επαναλαμβανόμενα μοτίβα, δημιουργούσε μία ψυχεδελική και απειλητική ατμόσφαιρα, που σε συνδυασμό με τα ατμοσφαιρικά και σχεδόν τελετουργικά φωνητικά, μας βύθισε όλους σε μία κατάσταση ηχητικής έκστασης.
Το κοινό ήταν αφοσιωμένο και πλήρως δεσμευμένο στον κόσμο που η μπάντα είχε δημιουργήσει. Δεν υπήρχε χώρος για περισπασμούς από το μουσικό ταξίδι, χορεύοντας και κινούμενο σχεδόν μηχανικά στον ρυθμό, αντανακλώντας τη βαριά, τελετουργική ατμόσφαιρα που οι Wolvennest είχαν δημιουργήσει.
Κάθε τραγούδι, κάθε αλλαγή στη μουσική τους, έφερνε τη μία έκρηξη ενέργειας μετά την άλλη, με το κοινό να ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό και σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια.
Πάντως σε περίπτωση που κάποιος δεν είχε πάει στους “χαιρετισμούς”, η μπάντα φρόντισε να μας υπερκεράσει με αλόγιστες ποσότητες από λιβάνι διαλεχτής ποικιλίας σε σημείο λιποθυμίας.
Οι Wolvennest δεν είναι απλώς μία μπάντα είναι μία εμπειρία που παρασύρει και αφήνει το κοινό να ταξιδέψει σε έναν κόσμο γεμάτο αντιφάσεις, συναισθηματική ένταση και ψυχεδελικά τοπία.
Η εμφάνιση τους ήταν ένα απόλυτο ηχητικό και οπτικό ταξίδι που τίποτα δεν μπορούσε να διακόψει, παρά μόνο το τέλος αυτής.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
110 
