Προ 17-ετίας, ένα λάθος υπολογισμού ώρας, με έκανε να χάσω το 88% της εμφάνισης των Wolfbrigade στο Debaser Slussen της Στοκχόλμης, αφού όταν έφτασα στο venue, μόλις που πρόλαβα να ακούσω/δω δυο κομμάτια τους.
Μπορεί να πει κανείς λοιπόν, πως η περασμένη Κυριακή κλείνει τον λογαριασμό μου με τους Σουηδούς, με απόδειξη μάλιστα, κάποιες μελανιές. Μελανιές που απέκτησα χωρίς να συμμετέχω καν, ενεργά στα circle pits, απλώς “περιφρουρούσα” τις όπισθεν γραμμές. Αλλά, ας μην προτρέχουμε.
Αρκετός κόσμος είχε μαζευτεί στην Ηπείρου από νωρίς, παρά τα playoffs της Σουπερλίγκας, και έτσι οι Killgrave είχαν αρκετά πειραματόζωα να επεξεργαστούν. Για μια ακόμη φορά, ρημάζουν τα πάντα με αυτό το ιδιότυπο μεταλλικό στιλ, που είναι τόσο βουτηγμένο στην αλητεία που ταιριάζει παντού. Λίγο metal, λίγο hardcore, λίγο punk και πολύς τσαμπουκάς.
Η φοβερή σκηνική παρουσία του Στάθη που όργωσε τη σκηνή, τα τσιμεντοφορτωμενα τύμπανα του Βασίλη, οι εμπνευσμένες πενιές του Χρήστου και το αρχοντικά παιγμένο με δάχτυλα μπάσο του Στέλιου συναντήθηκαν με τον εξαίσια σεταρισμένο ήχο και μας δώσανε τα άντερα στα χέρια.
Μας ερεθίζουν κάθε τόσο με τις εμφανίσεις τους και έτσι, περιμένω με λατρεία το επερχόμενο album τους.
Διαλειμματάκι για μπίρα και με χειρουργική ακρίβεια στις 22.00 ακριβώς, οι θρύλοι του σουηδικού D-BEAT ξεκίνησαν τη σφαγή με το “Warsaw Speedwolf”. Οι πρωτες μπίρες χύθηκαν, οι πρώτοι άνθρωποι γλίστρησαν, τις πρώτες κλωτσιές φάγαμε, ενόσω ο Micke Dahl ξερνούσε πυρωμένες πρόκες.
Η μπάντα ενθουσιασμένη από την κατάσταση στο Κύτταρο, όπου καμία 30ριά αυτά, εναλλάσσονταν στα κλωτσομπουνίδια, με χαμηλότερης όμως κλίμακας stage dives, αλλά πολύ ένταση. Ο ήχος δυνατός και καθαρός, δεν άφηνε αμφιβολίες πως τα 50 λεπτά της εμφάνισης των λύκων θα ήταν αξιομνημόνευτα.
Οι παλιοί Jocke και Erik στις κιθάρες μας οδηγούσαν στην τρέλλα σε κομματάρες σαν τα “Return to none” και “From beyond”, ενώ τα νεότερα μέλη τους Johan και Tommy (μπάσο και τύμπανα) κρατούσαν τα μπόσικα, δίνοντας τον ρυθμό.
Η setlist είχε κομμάτια από όλη τους την καριέρα, ακόμη και από την Wolfpack εποχή, και ανάσα δεν πήραμε. “Outlaw Vagabond”, “No future”, “Hammer to the skull”. Ασταμάτητη ροή μουσικής κατεδάφισης, αλύπητα χτυπήματα στο στομάχι (που και που κυριολεκτικά), ανταλλαγή αστείρευτης ενέργειας, κεφάλια συνεχώς να ταλαντεύονται και η αποστολή επιτυχής.
Δεν έλειψε βέβαια το μοτορχεντικό “The Wolfman” που μαζί με το καταιγιστικό “Ride the steel”, έριξαν την αυλαία.
Το Τάγμα των Λύκων άφησε πίσω του “στάχτη”, βάζοντας φωτιά στις ψυχές μας. Θέλω και άλλο, μαλάκες!
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
490 
