Δεν γκρίνιαξα ποτέ για ώρες έναρξης, πόσο μάλλον όταν αργούν και συμπίπτουν με τη δική μου αργοπορία, με αποτέλεσμα να μη χάσω ούτε δευτερόλεπτο από την εμφάνιση της εγχώριας support μπάντας.
Οι Kiva βγήκαν μπροστά στο κοινό, του οποίου η προσέλευση δεν ήταν αρνητική, και από την αρχή παρουσίασαν κάτι ογκώδες και φοβερά συνεπές.
Η αρχική μου θέση δυστυχώς, δεν ήταν σωστά επιλεγμένη και όντας πολύ κοντά στους ενισχυτές μπάσου του Γιώργου, την άκουσα στερεοφωνικά. Έστω και αργά μετακινήθηκα και κατάλαβα πως ο ήχος ήταν πιο καθαρός, αν και βαρύς σαν ατσάλι.
Η φωνή του Δημήτρη είναι ένα από τα πολύ θετικά του συνόλου των Kiva και το λαρύγγι του μοιάζει άφθαρτο παρόλα τα αλλεπάλληλα growls, ενώ και ο ήχος της κιθάρας τους έχει έναν δικό του χαρακτήρα που οδηγεί τους Kiva προς τον στόχο τους.
Το post metal βγαίνει πιο δυνατό μέσα από τέτοιες εμφανίσεις και αν συνολικά η ηχητική του χώρου υπήρξε πιο τρυφερή, θα μιλούσα για έναν θρίαμβο. Περισσότερα για τους Kiva, έχει γράψει ο Βαγγέλης Γιαννακόπουλος στην κριτική του στο ντεμπούτο τους, “An Elegy of Scars and Past Reflections”.
Η ώρα μας πέρασε γρήγορα, με μπυρίτσα και τσιγάρο εκτός Temple και έτσι ψυλλιασμένοι πλέον, ανεβήκαμε στον εξώστη για να απολαύσουμε τους Βέλγους Wiegedood υπό καλύτερες συνθήκες.
Δυστυχώς, πάλι ένα ενοχλητικό τρίξιμο ακουγόταν όταν θέριευαν οι χαμηλές συχνότητες, ευτυχώς όμως δεν ήταν μόνο δική μου ιδέα (αλλιώς βαρυκοΐα here I come). Παρολαυτά, το συγκρότημα μέλος της Church of Ra, μας μαστίγωσε άγρια με την εξτρεμιστική τους black metal μουσική.
Με setlist εξ ολοκλήρου βασισμένη στο “There’s Always Blood at the End of the Road”, με την προσθήκη των “Ontzieling” και “De doden hebben het goed II”, η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν ήταν μουσικά “αποπνικτική” και το θηρίο από τη Γάνδη, με κατασπάραξε και πάλι, όπως το περασμένο καλοκαίρι στο Hellfest.
Τα τρία μέλη των Wiegedood ήταν επιβλητικές φιγούρες πάνω στη σκηνή, παρόλο που τα όργανα τους δεν τους επιτρέπουν την κίνηση. Ο ασταμάτητος Wim Sreppoc στα τύμπανα, με physique Καναδού ξυλοκόπου, όπως εύστοχα σχολίασε ο Βαγγέλης Γιαννακόπουλος, ήταν η δύναμη που οδηγούσε την μπάντα σε μια καταμέτωπη επίθεση και τα αλλεπάλληλα blast beats του, διανθίζονταν με αριστουργηματικά γυρίσματα και με φοβερή προσήλωση στην εναλλαγή του ρυθμού.
Όσο και αν η έλλειψη μπάσου με θλίβει συνήθως, μπορώ να ομολογήσω πως ηχητικά δεν το αποζητούσα αφού ο τρόπος που είναι στημένο το κιθαριστικό δίδυμο των Gilles Demolder και Levy Seynaeve καλύπτει όλο το αναγκαίο φάσμα για να επικοινωνηθεί η δική τους φιλοσοφία.
Δεν υπήρξε κουβέντα. Μπήκαν, θέρισαν με λίγες ανάσες και άφησαν πίσω τους συντρίμμια.
Αν ο “ναός” ήταν λίγο πιο “ευγενικός” με τους Wiegedood, τα πράγματα θα ήταν μνημειώδη.
Setlist
FN SCAR 16
And in Old Salamano’s Room, the Dog Whimpered Softly
Until It Is Not
Ontzieling
De doden hebben het goed II
Noblesse oblige richesse oblige
Now Will Always Be
Nuages
Carousel
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
7 
