Είδος: Progressive Death Metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημ. Κυκλοφορίας: 13 Μαρτίου 2020
Τους Opeth υποθέτω τους ξέρετε όλοι. Εαν όχι, θα έλεγα ότι μάλλον θα πρέπει να επανεξετάσετε τη σχέση σας με το γενικότερο metal ρεύμα. Εαν ναι, τότε λογικά θα γνωρίζετε και τον Martín Méndez, τον Ουρουγουανό μπασίστα τους ο οποίος στηρίζει ρυθμικά τους Σουηδούς (prog πλέον) death (είναι άραγε ακόμη; μεγάλη συζήτηση…) metallers (αυτό σίγουρα) εδώ και μια 20ετία.
Ως μπασίστας δεν έχει να αποδείξει τίποτα, πρόκειται για σπουδαίο παιχταρά τεκμηριωμένα και μιας και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα side project, αναλαμβάνοντας και τις κιθάρες, πήρε τον Jordi Farré (drums) και τον Eloi Boucherie πίσω από το μικρόφωνο και έβγαλε στο φως την debut δουλειά αυτού του σχήματος.
Θα έλεγα ότι αν και είναι σαφής η προσπάθεια απομάκρυνσης από τα περπαγμένα των Opeth, υπάρχει μια λογική γειτνίαση με την τεχνοτροπία της main μπάντας του την οποία και μπολιάζει με στοιχεία από λίγο “ιδιότροπες” μουσικές από ήδη αναγνωρισμένους καλλιτέχνες. Βέβαια μη φανταστεί κανείς ότι πρόκειται για μια κόπια του εαυτού του στους καταξιωμένους συνοδοιπόρους του, η μουσική διαφέρει ως προς τα παράγωγά της σε σχέση με το prog των Opeth και η μόνη εμφανής προσέγγιση με αυτούς είναι μάλλον η διάθεση για πειραματισμό.
Αν υποθέσω ότι υπάρχει κάποιος πνευματικός μέντορας πίσω του ως επιρροή, θα επέλεγα να αναφέρω τον μεγάλο επιστήμονα Ihsahn, η μουσική των White Stones θα μπορούσε συνθετικά να βρίσκεται σε οποιαδήποτε δουλειά του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη. Από την άλλη, σίγουρα δεν είναι το ίδιο πειραματικοί όσο ο προαναφερόμενος και θα έλεγα ότι τα κομμάτια έχουν ένα μονοκόμματο μοτίβο ανάπτυξης των ιδεών, χωρίς αλλαγή στο συναισθηματικό κλίμα τους. Αυτό βέβαια δεν μειώνει τις όντως πολύ καλές ιδέες του σχήματος.
Η riffoλογία τείνει προς το doom, είναι αρκετά τεχνική και οι ταχύτητες δεν υπερβαίνουν ποτέ την mid tempo λογική ενώ η διάρκεια των κομματιών δεν είναι μεγάλη για να σου δημιουργήσει την τάση του skip, δεν έχει filler κομμάτια. Ο δε Eloi Boucherie προσφέρει καλό, βαθύ growl που θυμίζει λίγο τον Åkerfeldt των πρώτων δουλειών των Opeth αλλά πολύ πιο “προσγειωμένος” και με λιγότερο βάθος. Εντούτοις, επαρκέστατος για το συνολικό ηχητικό background.
Τα “Rusty Shell”, “Worms”, “Drowned in Time” και “The One” θυμίζουν αρκετά τις solo δουλειές του Ihsahn (όλων των περιόδων της δισκογραφίας του) με αγχωτική “James Bond-ική αισθητική, τα “Guyra”, “Infected Soul” και “Taste of Blood” δομικά είναι τα πιο Opeth-like κομμάτια, κάπου ανάμεσα στα “Blackwater Park” και “Watershed” ενώ το “Ashes” μου έφερε στο νου τους Edge Of Sanity των “Crimson”. Κομμάτια που ίσως και να μην τα αντιπροσωπεύει η ταμπέλα “progressive death” που υιοθετεί η ίδια η μπάντα, πιο ταιριαστή θα ήταν αυτή του post doom metal, χωρίς όμως να είναι και αναίτια γιατί υπάρχει ακριβώς μια προοδευτική πτυχή (αν την κρίνουμε με βάση το αμιγές death metal).
Έχοντας αρκετά ισχυρή προσωπική ταυτότητα τείνοντας προς την αυθεντικότητα, το “Kuarahy” είναι ένα αρκετά καλό album που θα ικανοποιήσει τους φίλους του “λίγο πιο ψαγμένου to straight doom” metal. Αποτελεί δημιουργία για συγκεκριμένες διαθέσεις και ώρες ακρόασης (πολύ νωρίς ή πολύ αργά κατά τη διάρκεια της ημέρας) και διαθέτει υψηλή ευληψία έτσι ώστε να μην κουράζει. Σίγουρα δεν πρόκειται για υλικό ψυχαγωγίας αλλά έχει αρκετές αρετές και έχει την ιδιότητα να γεννά εικόνες στο νου, παράλληλα με την απαίτηση της προσοχής του ακροατή. Μου άρεσε συνολικά, ειδικά σε στιγμές που ένιωσα “μονόχνωτος” κάνοντας προσωπικούς απολογισμούς ή μελλοντικές ενοράσεις.
https://www.facebook.com/WhiteStonesOfficial/
594 
