Μέρα των ερωτευμένων σύμφωνα με το καθολικό ημερολόγιο και τι καλύτερο από το να πας να γιορτάζεις την αγάπη σου για τη μουσική σε έναν χώρο από τους λίγους, όπου μπορείς να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός.
Αν και φορτισμένος ψυχολογικά, για προσωπικούς αλλά δυστυχώς, και κοινωνικούς λόγους, το μυαλό μου γύρισε διακόπτη μόλις κατέβηκα τα σκαλιά του An Club για να έρθω σε πρώτη επαφή με την ανεβαστική μουσική των Guilty Noiz.
Η αθηναϊκή τετράδα παίζει το rock ‘n’ roll με αλήτικο Oi! τρόπο και η παρουσία των διώροφων πλήκτρων τους κάνει να ακούγονται ακόμη πιο old school. Αγγλικός στίχος κυρίως, αλλά και ελληνικός προς το τέλος της εμφάνισης τους, όπου λόγια γραμμένα από τα χέρια του πρόωρα χαμένου, φίλου μας Παναγή έφεραν επιπλέον συγκίνηση στο γεγονός πως αυτή η χρονιά είναι η τελευταία για το Vive Le Punk Rock.
Αργότερα μάθαμε πως ένας καινούργιος θεσμός προς τιμή του Παναγή θα λαμβάνει χώρα κάθε Οκτώβριο, με τα έσοδα να δίνονται εκεί που υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη.
Οι Guilty Noiz κατάφεραν, με το δέσιμο που έχουν σαν σχήμα, και την όμορφη ενέργεια τους στη σκηνή, να ανάψουν το προσάναμμα για τη φωτιά της πρώτης μέρας. Ο ήχος ήταν επίσης σε πολύ καλά επίπεδα και κόσμος είχε κατακλύσει ήδη από την αρχή τον χώρο, με ένα ελαφρύ καλαμπαλίκι να δημιουργείται στο pit.
Στη συνέχεια, οι αδυναμίες μου…η μπάντα τελετών Killgrave, με τους γαμηστερότερους αναπτήρες της αγοράς, πήρε θέση στη σκηνή για να παίξει για μια ακόμη φορά σε ένα κοινό που δεν είναι απαραίτητα το target group του λυσσαλέου, σουηδοτραφούς metalcore.
Συνηθισμένοι σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, με μπροστάρη έναν από τους πιο κινητικούς και αστείους τραγουδιστές στην ελληνική επικράτεια, έσπασαν τον πάγο και αποδεδειγμένα κέρδισαν έξτρα ζευγάρια αυτιά (ένας από την παρέα που δεν τους είχε ξαναδεί έφυγε με βινύλιο).
Ο ήχος τους κάθε φορά που βγαίνουν στη σκηνή είναι ακόμη πιο ογκώδης και το όλο πακέτο που προσφέρουν στο κοινό είναι από άκρη σε άκρη επαγγελματικό. Μας έπαιξαν και ένα καινούργιο κομμάτι, βασίζοντας κατά τα άλλα τη setlist τους στο πρόσφατο “Rise of the black fang”.
Οι Ελβετοί The Damn Givers πήραν τη σκυτάλη και με το street punk τους, φούντωσαν τις φλόγες. Οι σκηνή γέμισε μοϊκάνες και το pit ιδρώτα και μπίρες. Αρχικά, ο ήχος ήταν λίγο χαοτικός, αλλά σιγά σιγά τα πράγματα έφτιαχναν και οι The Damn Givers θυμίζοντας σε ύφος πολύ τους Ομίχλη, έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, σε ένα An Club που είχε αρχίσει να γεμίζει με κορμιά. Να σημειώσω εδώ πως υπήρχε κόσμος που είχε ταξιδέψει από άλλες χώρες για το φεστιβάλ, το οποίο χωρίς να έχει κάποιο ιστορικό ή πολύ “φανταχτερό” όνομα στο billing, κατάφερε και μάζεψε αρκετό κόσμο στην τελευταία του πνοή
Για τους Chain Cult τα γράψαμε πρόσφατα και στην κριτική του δεύτερου τους album, “Harm Reduction” και στη στήλη Μουσαφίρηδες, αφού πρώτα είχαμε επισκεφτεί με τον Βαγγέλη Γιαννακόπουλο και την Έφη Γαλιατσάτου τον χώρο πρόβας τους. Ο ήχος τους είναι χαρακτηριστικός πλέον, η παιχτική τους δυνατότητα μέρα με τη μέρα προοδεύει και τα τραγούδια τους έχουν μια άγρια ρομαντική αίσθηση.
Είχε έρθει η ώρα λοιπόν, να παρακολουθήσουμε τους Chain Cult σε έναν τέτοιο χώρο και να σβήσουμε ακόμη μια επιθυμία σημειωμένη στο περιβόητο Bucket List.
Με ήχο εξαιρετικό, να ακούγεται όπως ακριβώς στην ηχογράφηση και με το τρίο σε φοβερό mood, το An Club είχε περιορισμένα σημεία στα οποία μπορούσες να κουνηθείς πια.
Με το άκουσμα του “End of days”, όλα είχαν ανοδική πορεία και τα stage dives ξεκίνησαν θαρραλέα, αλλάζοντας την ατμόσφαιρα, έτσι ώστε να θυμίζει λίγο πιο punk.
Είναι φοβερή τύχη να έχεις μια τέτοια μπάντα στη χώρα σου και να μπορείς να παρακολουθείς την εξέλιξη της σε πραγματικό χρόνο, για αυτό στηρίζετε όσο μπορείτε τις μπάντες που αγαπάτε. Ένα 2ε στο bandcamp σου αλλάζει την ψυχολογία, πιστέψτε το.
Αφού τιμήσανε όλη τη σύντομη, μα γαμάτη δισκογραφία τους, άφησαν τη σκηνή για τους Γάλλους Syndrome 81.
To Σύνδρομο 81, όπως έγραφαν οι συλλεκτικές τους μπλούζες για τα live στην Ελλάδα απέδειξε για μια ακόμη φορά πως δεν είναι ανάγκη να τραγουδάς στα αγγλικά για να γίνεις γνωστός. Χρειάζεται πάθος και αγάπη για αυτό που κάνεις, παράλληλα βέβαια με την κατάλληλη έμπνευση.
Οι εκ της Μπρεστ ορμώμενοι Syndrome 81 έφεραν τον όλεθρο με την πρώτη νότα του διασταυρωμένου post punk/hardcore punk ήχο τους και την έντονη παρουσία του frontman τους που βρισκόταν περισσότερο στα χέρια των από κάτω παρά στη σκηνή.
Οι λίγοι γαλλομαθείς στην αίθουσα φώναζαν μαζί με την μπάντα τους στίχους και στον λάκκο γινόταν χαμός, από αλλεπάλληλα dives και crowd surfs, με τον Νάση της διοργάνωσης επίσης, να βουτάει πάνω στο πλήθος.
“Vivre et mourir”, “Toujours à l’ouest”, “Futur périmé” και “Dans les rues de Brest” από το άλμπουμ τους “Prisons imaginaires” έκαναν τη μεγαλύτερη αίσθηση, με ένα κασκόλ της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδα να εμφανίζεται (η Μπρεστ έχει κάνει κάτι κηδείες στο Ch. L.). Φυσικά και δεν ξέχασαν το “Beton Nostalgie”, με κομματάρες σαν το “Dans les rues la nuit” και αρχίσαμε να ιδρώνουμε και εμείς μακριά από τη μάχη.
Εξαιρετικός ήχος, μπάντα μπετόν αρμέ, ασανσέρ και καρμπιρατέρ που κάθε άνθρωπος που αγαπάει το συγκεκριμένο είδος πρέπει να παρακολουθήσει και να ψάξει γενικά, τους θησαυρούς της γαλλικής σκηνής.
Οι Γάλλοι μετατρέπουν το μίσος τους για το αστικό τοπίο σε πυρηνική ενέργεια που μετέβαλε το An club σε έναν χώρο ικανό να ηλεκτροδοτήσει οικοδομικά τετράγωνα.
Vive le punk rock festival σε ευχαριστούμε για όλα αυτά τα χρόνια και τις όμορφες, γεμάτες πανκ νύχτες που μας προσέφερες. Δεν θα ξεχάσουμε ούτε εσένα, ούτε τον Παναγή.
Βέβαια, έχουμε άλλη μια μέρα να χαρούμε και να ξανακλάψουμε όλοι αγκαλιά.
Panagis Not Dead!
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
120 
