Δέκα χρόνια έκλεισε αισίως το αγαπημένο Vive Le Punk Rock, και το γιόρτασε με ένα εκρηκτικό διήμερο με κυρίως μενού τους Infra Riot την πρώτη μέρα στο An Club, και τους GBH στο Gagarin την δεύτερη.
Η δεύτερη αυτή μέρα ξεκίνησε νωρίς-νωρίς κατά τις 20.15. Δυστυχώς οι μονίμως τιγκαρισμένοι δρόμοι της Αθήνας (κάπου έλεος πια, έχει καταντήσει κουραστικό) και η αναζήτηση για πάρκινγκ με ανάγκασαν να χάσω λίγο από Killgrave, που δεν το ήθελα καθόλου, καθώς μου είχαν αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις από την τελευταία φορά που τους είδα, κι ας μην είναι ακριβώς ο ήχος μου. Στο περίπου εικοσάλεπτο που πρόλαβα πάντως, ήταν και πάλι πάρα πολύ καλοί και ακόμα πιο δεμένοι. Δεν βοήθησε η –μέχρι εκείνη την στιγμή- χαλαρή προσέλευση του κόσμου, αλλά οι Killgrave κάνανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους για να μας ζεστάνουν.
Το ίδιο ισχύει και για τους Antinormals, οι οποίοι εμφανίστηκαν στις 21:00 και ξεκίνησαν με τρια τραγούδια από το πολύ ωραίο “One Hundred Thousand Shitty Days” του 2021, “A Million Rays”, “Hope Is On Vacation” και το εξαιρετικό “Three Chord Weapon”. Άμεσο punk rock, χωρίς πολλά – πολλά και με μπόλικη ενέργεια και από τους τρεις συμπαίκτες.
Ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται και να κουνάει όλο και περισσότερο τα κεφάλια του, όσο οι Antinormals συνεχίζουν με “Pennies in the Gutter”, “Weight” και το “The Bastard”, κομμάτι αφιερωμένο στον Lemmy. Και να μην μας το έλεγαν, αρκούσε το μπάσο στην αρχή και ο τίτλος για να το καταλάβουμε αρκετά γρήγορα. Θα ολοκληρώσουν το set τους στις 21:30, λέγοντας μας πως A.C.A.C. (All Coppers Are Καντς), και νομίζω πως οι περισσότεροι – αν όχι όλοι- συμφωνήσαμε. Για ακόμα μια φορά πολύ καλή εμφάνιση απ’ τους Antinormals.
Ένα τέταρτο μετά θα ανέβουν στην σκηνή οι Τούρκοι Die in Vain, για τους οποίους δεν ήξερα και πολλά πράγματα πριν τους δω στην σκηνή. Τι έμαθα; Ότι μάλλον είναι fan του πρώτου κύματος της βρετανικής πανκ σκηνής, καθώς πάιξανε μια ενδιαφέρουσα διασκευή του “Gary Gilmore’s Eyes” των Adverts (σε πιο hardcore) και ότι μάλλον είναι αρκετά καινούρια μπάντα και θέλουν λίγη δουλίτσα να βγουν κάποιοι μουσικοί “αυτοματισμοί” (το λέω όσο πιο ευγενικά μπορώ). Παίξανε κομμάτια απ’ το “Desperate to Piss” του 2021, κάποια αγγλόφωνα (“CIA Told You So” και “Mortal Solution”, με το οποίο κλείσανε) και κάποια στην μητρική τους (“Başka Bir Yer Yok”). Δεν μπορώ να πω ότι πήρανε κεφάλια, αν κρίνω και από τις αντιδράσεις γύρω μου. Το δικό μου σίγουρα όχι…
22:10 θα κατέβουν οι Die in Vain , και είκοσι λεπτά μετά θα ανέβουν οι Panx Romana. Δεν θα είναι όμως μόνοι τους. Στην σκηνή θα ανέβει και ένας τύπος ντυμένος κάτι σαν «Ελευθερία» ή «Ελλάδα» σε παιδική γιορτή και θα φέρει κάτι γυροβολιές, όσο απ’τα ηχεία (ή απ’ τον Φρανκ, δεν θυμάμαι, με είχε συνεπάρει το κριντζ) ακούγεται ένας μονόλογος.
Γενικά έχω δει τους Panx Romana αρκετές φορές στην ζωή μου, είναι μια μπάντα που μου αρέσει και σέβομαι, ακόμα και αν μερικές φορές με κουράζουν τα props τους ή οι μακρύσυρτοι μονόλογοι του Φρανκ Panx (και ας συμφωνώ ουσιαστικά με αυτά που λέει). Αλλά αυτό που έγινε το βράδυ του Σαββάτου, για μένα φτάνει στα όρια του γραφικού. Ο τύπος ξανα ανέβηκε ντυμένος διάφορα άλλα πράγματα (μπάτσος, στρατιωτικός), πράγμα που με έβγαζε κάθε φορά εντελώς εκτός κλίματος. Ακόμα και σε κομμάτια όπως “Συναγερμός”, “Κράτος Κλειστόν”, “Ράδιο Κατάληψη” και το πολύ αγαπημένο “Αθήνα”, που η συμμετοχή του κόσμου αυξανόταν κατακόρυφα σε σχέση με την χλιαρότητα που επικρατούσε, εγώ ένιωθα εντελώς εκτός. Καλά τα props, καλοί οι ήδη γραμμένοι μονόλογοι (Facebookικά ποστ. Κυριολεκτικά. Έλεος…), αλλά αν διακόπτουν τόσο ατσούμπαλα και στημένα το live, από μένα είναι ξε κα θα ρο όχι. Τα έχεις πει μια χαρά στα κομμάτια σου, το υπόλοιπο δεν χρειάζεται. Φυσικά και ο κάθε καλλιτέχνης έχει δικαίωμα να εκφράζεται όπως γουσταρει, δεν θα του πω εγώ, αλλά θεωρώ ότι πραγματικά το παρακάνανε με την επιθεώρηση. Και, επαναλαμβάνω, μιλάω για μια μπάντα που ακούω και σέβομαι.
Όλα αυτά ευτυχώς τελείωσαν κάπου στις 23:20. Η αναμονή για τους GBH θα με έβρισκε στην ουρά για μπίρα, όταν και μου έκοψε να πάω στο μπαρ του εξώστη. Όντως την πήρα τσακ μπαμ, και αποφάσισα για πρώτη φορά στην ζωή μου να δω το υπόλοιπο live από κει. 23.40 οι Βρετανοί σκάνε μύτη με το “Time Bomb” και γίνεται της παλαβής, όπως και ήταν λογικό. Κάθε πικρή γεύση από πριν φεύγει μονομιάς. Στο υπεραγαπημένο“Sick Boy” άρχιζα να αμφιβάλλω σοβαρά για την απόφασή μου να ανέβω πάνω, αλλά ίσως και καλύτερα για την σωματική μου υγεία.
Ο ήχος εξαιρετικός απ’ την αρχή (σε κάποιες απ’ τις μπάντες έστρωνε απ’ την μέση και μετά), ο κόσμος έχει πάει απ’ το μηδέν στο εκατό και δεν αφήνει το πόδι απ’ το γκάζι, όπως κάνουν και οι GBH, με ύμνους όπως “Maniac”, “Wardogs”, “Heavy Discipline”, “Bellend Bop” και πολλά άλλα τραγούδια από την δισκογραφία του ιστορικού αυτού συγκροτήματος. Stagedive, κλωτσοπατινάδες, μοϊκάνες να κουνιούνται ασταμάτητα και όλα αυτά τα όμορφα. Η μπάντα (με κάθε μέλος της ντυμένο όλο και πιο ελαφριά, μπουφάν – κοντομάνικο – αμάνικο – γυμνός, μαντέψτε ποιος φορούσε τι και κερδίστε απολύτως τίποτα) είναι σε τρελά κέφια και απίστευτη φόρμα, με τα χιλιόμετρα που έχουν καταγράψει να μεταφράζονται μόνο σε εμπειρία και καθόλου σε κούραση πάνω στην σκηνή. Θα κλείσουν (πολύ) προσωρινά με το αχτύπητο ντουέτο “City Baby Attacked by Rats” και “City Baby’s Revenge” και χωρίς καν να φύγουν απ’ την σκηνή, θα μας παίξουν για encore το “Liquid Paradice (The Epic)” και το “Bomber” των Motorhead. Στο μυαλό μου τριβελίζει πόσο θα ήθελα να ήμουν μια μύγα στον τοίχο (αγγλικούρα, σόρι) όταν αυτές οι μπάντες γκρεμίζανε clubs της Αγγλίας στα ξεκινήματά τους.
Εκπληκτικό τελείωμα μιας νύχτας με –για μένα, τουλάχιστον- σκαμπανευάσματα. Έφυγα κρατώντας τα θετικά και τον ενθουσιασμό μου για την θριαμβευτική επιστροφή των GBH, καθώς και τους εξαιρετικούς Killgrave και Antinormals.
Ευχαριστούμε το Vive Le Punk Rock και την 77-82 Punk Rock Team για τα δέκα χρόνια και τις φοβερές συναυλίες που μας έχει χαρίσει με αγαπημένα συγκροτήματα, παλιά και καινούρια. Περιμένουμε το επόμενο, και μακάρι πολλά ακόμα!
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
767 
