Μετά τις ελάχιστες κρύες νύχτες του φετινού Χειμώνα ήρθαν να ζεστάνουν το punk κοινό
σπάζοντας την καρναβαλική νοοτροπία και καθιερώνοντας τις μοϊκάνες και τα καρφιά, όχι
ως εποχιακό ντύσιμο, αλλά ως τρόπο ζωής και ατομικής αμφισβήτησης, συγκροτήματα και
άτομα από το εξωτερικό και από τον ελλαδικό χώρο.
Για 10η χρονιά και μετά την αγρανάπαυση της επιβολής της καραντίνας, η ομάδα 77-82 punk rock πραγματοποίησε διήμερο φεστιβάλ με την πρώτη μέρα να γίνεται στο γνωστό και αγαπημένο ΑN Club και την δεύτερη στο κλασικό Gagarin. Τα ξένα ονόματα ήταν οι ιστορικοί Infa Riot και οι εξίσου γερόλυκοι GBH καθώς και οι για 23 χρόνια δραστήριοι Restarts όλοι από Αγγλία καθώς και
οι Τούρκοι Die In Vain οι οποίοι στήριξαν το φεστιβάλ και τις δύο μέρες. Ανέλαβα στο
όνομα του Rockway.gr να σας παρουσιάσω την πρώτη μέρα που έλαβε χώρο στο υπογειάκι
της Σολωμού την Παρασκευή 17 Φλεβάρη του 2023.
Συνεπής στην προαναφερόμενη ώρα έναρξης η οργάνωση ανατρέπει τα στερεότυπα περί
χυμαριού στο punk και παρουσιάζει την έκπληξη του schoolwave με το κλασσικό αλλά πολύ
πετυχημένο όνομα APATHY. Noise punk ακατέργαστο με την ανάλογη στυλιστική street
αμφίεση από οργισμένα νιάτα που δίνουν μουσική νόρμα στην μεταεφηβική οργή. Δεν
ντρέπομαι να πω, όντας 38χρονος πατέρας ενός 8 χρόνου αγοριού, ότι από τη μια
αισθάνθηκα νοσταλγία όταν κυκλοφορούσαμε πριν 18 χρόνια εκτός Εξαρχείων και μας
σταματούσαν σχεδόν σε κάθε γωνιά οι μπάτσοι και από την άλλη ελπίδα ότι ο γιος μου δεν
θα ακούει trap γιατί παιδιά σαν τους Apathy ξανά ζωντανεύουν τον σκληροτράχηλο ήχο. Αν
συνεχίσουν να δουλεύουν στο στούντιο ώστε να δεθούν παραπάνω και να κυνηγούν την
συμμετοχή στις συναυλίες ο ακατέργαστος και τίγκα πρίμα θορυβώδης ήχος τους δεν θα
έχει να ζηλέψει και πολλά από άλλες μπάντες αυτού του ιδιώματος.
Μετά από την επαναστατημένη νεολαία ήρθε η ώρα για το μόνο συγκρότημα το οποίο είναι
της Αμερικάνικης σχολής και πιο κοντά στα δικά μου γούστα, επίσης από Αθήνα, οι
WHEELERS. Ο Ξενοφώντας με το χαβανέζικο πουκάμισο και την punk n roll κιθάρα, καθώς
και τα πετάλια στον συνάδελφο του προϊδεάζουν το κοινό για το τι επρόκειτο να
ακολουθήσει. Κάτι αλήτικο αλλά και πιο μελωδικό παράλληλα από τα υπόλοιπα σχήματα
που ανέβηκαν στην σκηνή εκείνη την βραδιά. Οι δικοί μας Zeke θα μπορούσα να πω,
δώσανε μια ευχάριστη νότα δείχνοντας στον κόσμο ότι όση ιστορία έχει η βρετανική σχολή,
άλλη τόση και αυτή του punk και του garage στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ήδη ο μέσος
όρος ηλικίας αλλά και ο πληθυσμός στο pit είχε αρχίσει να μεγαλώνει από την αρχή του set τους, ενώ ο τρελός πίθηκος άρχισε να εμψυχώνει τον λαό παίζοντας air guitar με την
μπανάνα του και κάνοντας stage diving προς το τέλος. Αφού μας ζέσταναν παραπάνω από
αρκετά, μάς επιφύλασσαν για το τέλος του set, ότι πιο ταιριαστό, τη διασκευή του
House of the Rising sun από τους The Animals σε πανκ ροκ όπως μας έχουν συνηθίσει
μπάντες της σχολής αυτής.
Αρκετά όμως με τις εύθυμες νότες, τα μελωδικά φωνητικά και τα πολύχρωμα ρούχα. Ήρθε
η ώρα για τους φιλοξενούμενους από το εξωτερικό και συγκεκριμένα από την
Κωνσταντινούπολη τους DIE IN VAIN. Ας ξεκινήσουμε από την σκηνική παρουσία που ο Ege,
με την ογκώδη φυσιογνωμία, το ξυρισμένο κεφάλι και την μπλούζα Void, έφτυνε κραυγές
λες και ήταν frontman old school hardcore μπάντας στην Αμερική από αρχές του 80.
Στην κιθάρα ο μοϊκάνος Can Charged έδειξε ότι του έλειπε από μπόι το αναπλήρωνε με τον
τσαμπουκά των riff και δύο κεφάλια ψηλότερος και με πιο dark στυλακι, στην άλλη άκρη της σκηνής, ο Guney έξυνε τις χορδές του μπάσου με τον Murat να σφυροκοπά ανελέητα τα
τύμπανα. Έχοντας στο ενεργητικό τους ένα EP το Desperate to Piss έπαιξαν αυτό και άλλα 6
κομμάτια χαοτικού punk. Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ στο αρχικό line up ήταν μόνο την
δεύτερη μέρα, λόγο ακύρωσης των δικών μας Priorities και Gramm Eleven, στήριξαν και τις
δύο μέρες το φεστιβάλ ανοίγοντας τα Βρετανικά μεγαθήρια.
Το σκληροπυρηνικό φιλοθεάμoν κοινό άρχισε να ζεσταίνεται και να περιμένει το δεύτερο
όνομα της πρώτης μέρας του φεστιβάλ, την αγαπημένη μου προσωπικά μπάντα από τα
φετινά συγκροτήματα που ανέμενα παρότι τους έχω ξαναδεί. Τα μεγάλα παιδιά The Restarts από το
Ανατολικό Λονδίνο ξεκίνησαν την επαναστατική τους καριέρα μετά το 1995 και έχουν 7
full albums και το punk τους για εμένα είναι μια απάντηση στη σχολή των Leftover
Crack από την άλλη άκρη του Ατλαντικού αλλά χωρίς τα metal στοιχεία. Οι φωνές του Κίραν
στο μπάσο (από το τα αρχικά μέλη) και του Ρόμπιν στην κιθάρα να εναλλάσσονται από oi
καθαρά σε screaming και το d-beat του Τζέρεμι στα τύμπανα να κόβει σε mid tempo και σε
σημεία με βαθιά αλά anarcho-punk.
Η ιδιαιτερότητα που τους κάνει να διαφέρουν απόάλλες βρετανικές street punk μπάντες είναι τo βρώμικο rock steady με τα σχιστά φωνητικά. Μπήκαν δυναμικά όπως στο τελευταίο δίσκο τους με το Paic με τις στιχάρες “I don’t want you to be hopeful I want you to panic Feel the fear I feel every day I want you to act Like you’re in a crisis Act as if your house is on fire” μη δίνοντας επιλογή στο να μην
πανικοβληθούμε μέσα στο pit. Παίξανε από τα παλιά το XQ28 να χορέψουμε στους
ρυθμούς του System Error, όπως και το No Escape από το Outsiders, αλλά συνέχισαν και με
καινούργια όπως το One Percent και το πιο ska Drone Attack από το A sickness of Mind και
το A dark day in September επίσης από το Uprising. Συνέχισαν με το Backwards από το split
με τους θρύλους MDC, το Out And Proud επίσης από τον τελευταίο, το ομώνυμο από το
Outsider, το ομώνυμο από το τελευταίο, το Blackdog και τελειώσαν με το Independentzia
από το πρωτελευταίο. Ότι πρέπει setlist άμα δεν τους είχες ξανά δει δίνοντας βάση στα
τελευταία τους άλμπουμ μην ξεχνώντας τα παλιά (όπως ο ύμνος Frustration) και
αγαπημένα που κάποιοι είχαμε τη τύχη να απολαύσουμε και παλιότερα και κάποιοι την
ατυχία να μην τους απολαύσουν live.
Ήρθε η ώρα που όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι τουλάχιστον περιμέναμε. Η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο επιφυλακτικός όταν ιστορικές μπάντες που όμως πλέον έχουν μεγαλώσει, στο αν θα δίνουν το αποτέλεσμα που έδιναν νεότεροι. Οι INFA RIOT ήρθαν να με διαψεύσουν εκτελώντας Oi
punk ύμνους σαν να εκτελούν επιτυχημένα πέναλτι σε τελικό πρωταθλήματος με τους γερασμένους πρώην σκινάδες να έχουν περισσότερη ενέργεια και οργή από 20χρόνο χούλιγκαν. Ξεκίνησαν με το Emergency με τις μελωδικές κιθάρες και το τούπα-τούπα σημαίνοντας συναγερμό, συνέχισαν με το επίσης γρήγορο You aint been nothing yet για να μας βάλουν στην θέση μας και το τραγουδιστό Still Out Of Order και το νεότερο Κiss My Arse.
Ακολουθούν το We Out Number You και το ακόμα πιο κλασσικό Riot Riot με τον λαό να φωνάζει για μπάχαλα μαζί με τον Lee Willson και να σιγουτραγουδά το 5 minute Fashion για όλες τις στυλιστικές αμφιέσεις του πανκ κινήματος και το πιο καινούργιο Punk And Oi! και τα παλιά και εξεγερσιακά Catch 22 και Power (power to the people freedom of their rights…), αλλά και Feel The Rage. Στην συνέχεια παίζουν τον επίσης Oi ύμνο The Winner και το εξίσου επικό ομώνυμο Ιn For A Riot για τελείωμα με encore το Kids Of the 80s. Tα (ακόμα) παιδιά του 80 από το Wood Green του Βορείου Λονδίνου μας κράτησαν σε εγρήγορση και μας ξεσήκωσαν φωνάζοντας συνέχεια στο ενδιάμεσο INFA RIOT σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που άνοιξαν τους Angelic Upstars στην πρώτη τους συναυλία…
Φωτογραφίες: Γιώργος Αργυρόπουλος
Για περισσότερες φωτογραφίες, επισκεφτείτε το http://www.georgeargyropoulos.com/vlpr2023/.
650 
