Vive Le Punk Rock Fest και φέτος, ένας punk θεσμός που τρέχει εδώ και σχεδόν μια 15ετία. Η γνωστή και μη εξαιρετέα ομάδα 77-82 έχει φροντίσει να μας φέρει μερικά από τα πιο κλασικά ονόματα του είδους, όπως Exploited, GBH, Conflict, One Way System, Chaos UK και πολλά άλλα. Είναι η τέλεια ευκαιρία να βιώσει κανείς τον απόλυτο punk παροξυσμό, ενώ η μπύρα κυλάει άφθονη και punx από όλον τον κόσμο μαζεύονται για το γεγονός.
Το Σάββατο ήταν η 2η μέρα του διήμερου fest, και ομολογουμένως η βραδιά με τις πιο γρήγορες και βαριές μπάντες. Το live παρόλα αυτά ξεκίνησε σχετικά ήπια κατά τις 7:30, με την ελληνική μπάντα Toxic Rabbits. Μας έδωσαν ένα κράμα post punk και alternative, με μεσαίες και αργές ταχύτητες, ψυχεδελικά περάσματα, και κεντρική φιγούρα τη δυναμική τραγουδίστριά τους. Αν και μουσικά μου φάνηκαν λίγο “εκτός” σε σχέση με τις άλλες μπάντες, έκαναν ό,τι καλύτερο για να ζεστάνουν το κοινό για το χαμό που επρόκειτο να ακολουθήσει.
Λίγο μετά τις 8:30 ανέβηκαν στο stage οι Priorities, μια Αθηναϊκή street punk μπάντα που έφερε μαζί της την τσίτα και την πόρωση ηλεκτρίζοντας το χώρο. Από το πουθενά οι περήφανοι αυτοί skinhead punks κατάφεραν να συσπειρώσουν μπόλικο κόσμο μπροστά, παραδίδοντας μαθήματα hardcore attitude και καλής σκηνικής παρουσίας. Οι Priorities έχουν τελειοποιήσει τα παραδοσιακά πράγματα: Singalongs, ωραίες μελωδικές κιθάρες, πιασάρικα ρεφρέν, καλές συνθέσεις… Θέλω να τονίσω ότι τους σέβομαι ακόμα παραπάνω βάσει του γεγονότος ότι μιλάνε ακόμα για Unity στη σκηνή, κάτι που στις μέρες μας έχει πραγματικά εκλείψει. Highlight, η διασκευή τους στο κλασικό “If the kids are united” των Sham 69.
Επόμενοι ήταν οι Stage Bottles, μια θρυλική γερμανική Oi!/Ska μπάντα με έντονο κοινωνικοπολιτικό μήνυμα (βλέπε: always antifascist), και για μένα η καλύτερη μπάντα της σημερινής βραδιάς. Με τέλειο ήχο και απίστευτη ενέργεια, οι παλαίμαχοι μάς έδειξαν ότι η ηλικία δεν παίζει ρόλο όταν αγαπάς αυτό που κάνεις. Φοβερά δεμένοι και παθιασμένοι, ικανοποίησαν το κοινό και γέμισαν το χώρο με θετική ενέργεια. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον τραγουδιστή Olaf, που κατάφερε να ξεσηκώσει άπαντες, οργώνοντας το stage, μιλώντας στο κοινό ανάμεσα στα κομμάτια, και παίζοντας ωραία σόλο στο σαξόφωνο. Κλου της εμφάνισης τους; Μα φυσικά η διασκευή στο “Young Until I Die” των θεών 7 Seconds!
10:40 και ήρθε η ώρα να δούμε επιτέλους τους δικούς μας street punk θρύλους, Ομίχλη. Ομολογώ ότι είχα να τους δω εδώ και 10 χρόνια από το live με τους Casualties, και η σημερινή εμφάνιση ήταν μια μεγάλη αποκάλυψη. Πάρα πολύ γρήγοροι, χωρίς σταματημό, έπαιξαν όλα τα κομμάτια με μανία, σφυροκοπώντας ανελέητα το άμοιρο κοινό. Νομίζω πως έχω χρόνια να ακούσω μπάντα στο Αν να παίζει τόσο δυνατά σε decibel! Το κοινό ήταν συσπειρωμένο μπροστά, χορεύοντας και τραγουδώντας όλα τα κλασικά ρεφρέν στο απόγειο της βραδιάς. Μετά από περίπου μια ολόκληρη ώρα punk καταιγισμού, το live των Ομίχλη ολοκληρώθηκε με τα αυτιά μας να έχουν λάβει την μεγαλύτερη κακομεταχείριση των τελευταίων μηνών.
Μικρό διάλειμμα, και στο καπνισμένο και ζαλισμένο από αλκοόλ Αν, εμφανίστηκε άλλη μια ιστορική μπάντα, οι Ολλανδοί Antidote (not to be confused με τους Νεοϋορκέζους hardcore-αδες). Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που θεωρητικά παίζει street punk, αλλά σε ρυθμούς live συναγωνίζεται και το πιο σκληροπυρηνικό hardcore.
Έπαιξαν καταιγιστικά το ένα κομμάτι μετά το άλλο, πυροβολώντας χωρίς πολλές μελωδίες, αργά σημεία κλπ. Η αλήθεια είναι ότι όταν πλησίασαν τη μία ώρα παιξίματος, το κοπάνημα κάπως άρχισε να κουράζει – πράγμα που φάνηκε και στο κοινό. Από την άλλη, η αλήθεια είναι ότι είχε πάει 12:30 και είχαμε ήδη φάει ξύλο από πολλές μπάντες!
Ήταν ήδη 0:50 όταν οι headliners της βραδιάς Members ανέβηκαν στη σκηνή του Αν. Ομολογώ ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα που δεν γνώριζα, αν και οι Άγγλοι υπάρχουν από το 1976. Η ατυχία για αυτούς είναι ότι είχε πάει αργά και το κοινό όπως είναι φυσικό είχε κουραστεί και είχε ήδη αρχίσει να «σπάει».
Το τρίο των γερόλυκων ανέβηκε με ένα μίγμα reggae/post punk, θυμίζοντας μπάντες όπως οι Gang of Four, Ruts κλπ και γενικά τον ήχο που επηρέασε το πρώτο post hardcore κίνημα. Το δυνατό groove και οι angular post punk κιθάρες ήταν και τα δύο υπέροχα, αλλά λίγο εκτός κλίματος με το όλο live. Μπορούμε όμως να πούμε ότι ήταν ένας ωραίος τρόπος να χαλαρώσει το κλίμα και να κλείσει η βραδιά πιο ευχάριστα.
Ένα μεγάλο μπράβο στο 77-82 για μια ακόμα άψογη διοργάνωση, που έφερε και πάλι τα πολλαπλά πρόσωπα του punk κάτω από την ίδια στέγη!
Κείμενο : Φώτης Πατίκας
Φωτογραφίες : Χρήστος Λεμονής
772 
