Πιστοί στο εαρινό της ραντεβού η «77-82 punk rock team» την Παρασκευή 7 του μήνα όπως και κάθε Φλεβάρη ήρθε να μας ξεσηκώσει από την αδράνεια και την ψυχαγωγική ανορεξία του παγερού χειμώνα με το 7ο σε σειρά 2ημερο φεστιβάλ.
Αυτήν την χρονιά και οι 2 μέρες έλαβαν χώρο στο πιο οικείο υπόγειο των Εξαρχείων σε αντίθεση με άλλες φορές που εναλλάσσονταν τα μαγαζιά (βλέπε Tres, Gagarin κτλ). Το ΑΝ εικάζω ότι επιλέχτηκε και λόγο του ότι δεν υπήρχε κανένα μεγαθήριο της πανκ ροκ σκηνής όπως άλλες χρονιές (βλ. Exploited, GBH, The Addicts, The Partisans, Peter and the test tube babies κα).
Πάντως παρ ότι δεν υπήρχαν ονόματα «κράχτες» και παρ όλο το κρύο το πανκ ροκ κοινό έδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν υπακούει σε στερεότυπα ούτε ακολουθεί ροκσταριλικικες τάσεις και έδωσε για άλλη μια φορά δυναμική παρουσία από αργά το απόγευμα. Λίγο πριν τις 8.30μμ οι 3 σκινάδες (και ο μοϊκανός μπασίστας) ξεκίνησαν να ζεσταίνουν το κοινο με το ωμό, κλασσικό και επιθετικό oi punk τους. Μιας και έχασα τα 2 πρώτα φοβήθηκα μην έχω «TROUBLE?» αλλά η μαχητικότητα των Δανών δυστυχώς περιορίστηκε στην σκηνή μιας και ο κόσμος καθυστερεί να μπει στον συναυλιακό χώρο αδικώντας έτσι συγκροτήματα που έρχονται από το εξωτερικό και καλώς κακώς είθισται να ανοίγουν τις συναυλίες πριν από αλλά ντόπια.
12 κομμάτια συμπαγούς και επιθετικού oi punk όπως ήταν το «Antisocial», το «Blood and Beer», το «Fuck the Police» καθώς και η διασκευή του ACAB των «4 skins» παρακίνησαν τα πρώτα ξυρισμένα κεφάλια να χορεύουν με τους πιο ατίθασους μπερέδες. Στιβαρά ακόρντα με steady beat και παντελή έλλειψη epic riff που διακρίνουν άλλες μπάντες του είδους.
Αφού οι «TROUBLE?» κάναν την προθέρμανση, συνεχίζουμε με τους ντόπιους ANFO με την συμμετοχή στην lead κιθάρα της Νάντιας που έπαιζε πίστα τα παλιότερα riffaκια που είχε συνθέσει ο Φώτης αλλά και πηγαίνοντας την μπάντα ένα βήμα πάρα πέρα μέσω των εφέ που χρησιμοποιούσε στις καθαριστικές μελωδίες, παλιές και νεότερες δικές της.
Ο Σωτήρης Θεοχάρης «έφτυνε» με τον γνώριμο πλέον γρέζι του τον Αγγλικό κοινωνικό πολιτικό στίχο των «Unite», «Class War», «I Hate Hipsters, «Bipolar», «The Normal People» και με την βοήθεια του Γιώργου στα τύμπανα και του Πέτρου στο μπάσο σε έκανε να θες να χτυπηθείς. Με το δικό του motorheadιστικο punk n roll σε έκανε από το να επιθυμείς απεγνωσμένα να αρχίσεις να ακούς «αίμα χιλιάδων αθώων…» να θες να αφήσεις την ιστορία πίσω και να εκσυγχρονιστείς με το νέα αλλά κλασσικά πια κομμάτια όπως είναι το «Happy End» και το «Κobayashi Maru».
Είχε φτάσει λίγο μετά τις 10μμ όταν πληροφορήθηκα ότι η μουσική συνέχεια των ΑΝFO οι Τσέχοι «JUST WAR» ακύρωσαν την συμμετοχή τους στην πρώτη μέρα του «Vive Le Punk Rock Fest Athens» και πλαισιώθηκε από τους δικούς μας «NURSE OF WAR» (Οι οποίοι μόνο στο όνομα έχουν σχέση με την μπάντα την οποία αντικατεστησαν και όχι υφολογικα). Παρά τ αυτά με το ατίθασο, ιδιαίτερο και πρωτότυπο disco punk κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον περισσότερο κόσμο μέχρι στιγμής. Από τις πρώτες συναυλίες σε DIY χώρους όπως είναι το Ίδρυμα 214 μέχρι το ΑΝ που έχουν προσθέσει πλέον φυσικά ντραμς και κινούνται σε πιο pop punk απ ότι ηλεκτρονικά και φαίνονται πιο ολοκληρωμένη μπάντα. Έδωσαν απάντηση στους ANFO ότι εμείς όχι απλά δεν μισούμε τους χιπστεράδες αλλά είμαστε μια απάντηση ότι το πανκ πλέον μπορεί να ενώσει όλο το ευρύτερο εναλλακτικό κοινό.
Μες το pit έβλεπες πάνκηδες, hipsters, skinheads, rock n rollαδες και hardcoράδες όλοι να τραγουδάνε τα «Σόδομα», την «Πανούκλα » και το «Κανένα Μελλον» μέσα από «Ροκ ν Ρολ» και «Ντισκο» μουσικές για «Αγριες» «Γοργόνες» και «Κορίτσια Δακρυγόνα» που κάνουν «Μνημόσυνο» σε ένα «Δωμάτιο» στο «Παγκράτι uber alles». Θέλω να πιστεύω ότι αναφέρονται στο Παγκράτι των ελευθεριακών, των εναλλακτικών, των αντιφασιστών και των διαφορετικών και όχι το παλιότερο της καγκουριάς, της φέρμας, του τοπικισμού και του ρατσισμού. Έτσι όπως πειραματίζονται μουσικά και στιχουργικά αλλά και σύμφωνα με εκεί που συγκαταλέγονται ηλικιακά σίγουρα ανήκουν στην νέα τάση της περιοχής και μπράβο για την κουλτουριάκη αλητεία που μας μεταφέρουν.
Ήρθε η ώρα να προσπαθήσω να γράψω όσο πιο αντικειμενικά γίνεται για την αγαπημένη μου μπάντα της βραδιάς…. Δεν γίνεται, λυπάμαι… Όσο παίζει πανκ ροκ μπάντα από την Γαλλική σκηνή των (υποδειγματικά αναφέρω) τους Camera Silens, Syndrome 81, La Fraction, Youth Avoiders, Brigada Flores Margon κα πολλών από παλαιότερων μέχρι νεότερων εκπροσώπων που ακόμα και αυτοί εκπέμπουν μια κλασσικό τη τα. Έτσι και οι RIXE παρ ότι δεν έχουν κανένα μουσικό νεοτερισμό έχουν τόσο πιασάρικα ριφ και τόσο σκαλωματικούς ρυθμούς που αναπόφευκτα θες να τους βάλεις στο repeat.
To Παριζιάνικο τρίο που αποτελείται από δύο σκινάδες σε μπάσο, κιθάρα και φωνή να ξύνουν τα μυαλά μας και τις ψυχές μας με σκληρά ριφ και αχαλίνωτες μπάσο γραμμές αντίστοιχα και από έναν πανκ ρόκερ ντράμερ να κοπανάει old schoolάδικο τούπα τούπα αντί για d beat στα τύμπανα με ιδιαίτερα γυρίσματα. «Larmes De Crocodile», «Hexagone», «A Contre- Courant», «Rixe», «Rapport De Force», «Coups and Blessures», «Paris Est» και «Infatigables» μαζί με την διασκευή του ομώνυμου των «Camera Silens» ηταν μερικοί από τους πανκ ροκ ύμνους που τρυπήσαν τα αυτια μας και ζέσταναν την καρδιά μας παρέα με το αλκοόλ εκείνη την ψυχρή βραδιά στην γνωστή υπογα των ΕξΕξαρχείων.
Λυπήθηκα που δεν τους είχα δει την προηγούμενη φορά που είχανε έρθει στην Αθήνα, ευελπιστώ να ξανά έρθουν σύντομα. Είναι από τις μπάντες που δεν χορτενεις να τους δεις μόνο μια φορά.
Έχουν περάσει εδώ και λίγη ώρα τα μεσάνυχτα και ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από την μουσική σφαλιάρα που έφαγα από τους RIXE και προσπαθώ να ξεκολλήσω από την Γαλλική σκηνή για να επανέλθω στην αντικειμενική μουσική ανταπόκριση της συναυλίας. Οι ιστορικοί Βέλγοι «THE KIDS», που μόνο παιδιά δεν τους λες πλέον, έχουν ανέβει στην σκηνή μην μας δίνοντας περιθώριο ανάσας.
Μιλάμε για μια μπάντα που αν ήταν από άλλη χώρα (πχ από την Αμερική) και είχανε βγάλει κάνα δυο πετυχημένους δίσκους ακόμα πέρα του ομώνυμου και του «Naughty Kids» θα μπορούσαν να κυκλοφορούσαν μπλουζάκια τους σε καταστήματα trendy ρούχων όπως συμβαίνει δυστυχώς με τους Ramones. Από τις πρώτες garage protopunk μπάντες με σκηνική παρουσία από το 1976 που απλά ίσως δεν έκαναν τόση επιτυχία όσο οι Undertones η οι Radio Birdman.
Οι γερόλυκοι Ludo Mariman (από την αρχική σύνθεση της μπάντας), ο Luc Vande Poel στην άλλη κιθάρα (φυσιογνωμία με μπουφάν perfecto, γκρι μαλλιά spikew και γυαλιά ηλίου), ο Ief Vanlomnel στο μπάσο και ο νεότερος Τim Sult στα ντραμς άρχισαν να σερφάρουν θυμίζοντας μας ότι «This is Rock n Roll». Από τις συναυλίες που διέκρινες τόσο ποικιλόμορφα pit αποτελούμενα από πάνκηδες, ροκ ν ρολαδες, σκινάδες και πανκ ροκερς να χτυπιούνται «if the kids are united» και δεν ήξερες πως να συμμετέχεις, να χοροπηδάς πάνω κάτω σε pogo, να τρέξεις κυκλικά ska King σε circle pit η να χορέψεις σε twisted swing garage rock n roll ρυθμό;
Με κλασσικές πλέον κομματάρες όπως «Money Is All I Need», «For The Fret», «I Wanna Get A Job In The City», «Bloody Belgium», «Baby That is Alright» κα δεν κατάλαβα πως πέρασε πανω από ένα 45 λέπτο. Τότε έπαιξαν τα πιο πολιτικοποιημένα (κάνοντας το κοινο να σιγοτραγουδά) «Fascist Cop» και «Do You Love The Nazis» αλλά τελείωσαν την main setlists τους με το χιτακι «This Is Rock n Roll» και ακολούθησε το encore με το «If The Kids Are United» των Sham 69 και το «White Riot» των The Clash. Μάθημα άγριου ροκ ν ρολ μας έκαναν να νοιώθουμε εμείς γέροι δείχνοντάς μας οι THE KIDS ότι μπορείς να είσαι για πάντα παιδί και ότι δεν έχει σημασία ποσο είσαι αλλά πόσο νοιώθεις (κλισέ! Χάχα).
Αυτά από την πρώτη μέρα του 2ημερου αναμένουμε ανταπόκριση από την 2η μέρα…
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
Φωτογραφίες Trouble: Γιώργος Αργυρόπουλος
707 
