Την Παρασκευή, μετά από 18 χρόνια, ήρθε η στιγμή να ανηφορίσω ξανά στον λόφο του Λυκαβηττού. Την τελευταία φορά είχα δει Van Der Graaf Generator, Porcupine Tree και Blackfield, οπότε η αναμονή του live των Villagers of Ioannina City (VIC) ήταν μεγάλη και είχε και μία δόση συγκίνησης.
Τελευταία στιγμή είδα ότι ο δήμος Αθηνών αποφάσισε να μην αφήσει τα αμάξια να ανέβουν στο θέατρο και από ό,τι κατάλαβα πολύς κόσμος δεν είχε δει την ανακοίνωση οπότε στους γύρω δρόμους η κίνηση ήταν εξωφρενική. Φανταστείτε ότι σε αυτούς τους στενούς δρόμους, έφταναν αμάξια λίγο πριν ανέβουν στο λόφο και εκεί η αστυνομία τους ενημέρωνε και τους γυρνούσε πίσω. Αυτό που έμαθα εχτές όμως και θα βοηθήσει όσους θέλουν να πάνε σε κάποια επόμενη συναυλία είναι ότι επιτρέπεται να ανέβουν και να παρκάρουν μηχανές.
Όταν μπήκα στο θέατρο, είδα ότι οι εργασίες ανακαίνισης ήταν εμφανέστατες. Ο χώρος εκσυγχρονίστηκε και είναι πολύ πιο ασφαλής. Το μόνο που δεν άλλαξαν, το οποίο ήταν πάντα πρόβλημα, είναι ότι για να πάει κάποιος από τις κερκίδες ή από το πίσω μέρος της αρένας στο bar ή στις τουαλέτες, θα πρέπει να περάσει από τις πρώτες γραμμές του κοινού και αυτό καταλαβαίνετε ότι δημιουργεί διάφορα προβλήματα.
Λίγο μετά τις 21:00 βγήκαν στη σκηνή οι VIC και αμέσως ξεκίνησαν να μας ταξιδεύουν στον αστερισμό του Υδροχόου. Άνετοι και με την αυτοπεποίθηση μεγάλης μπάντας που είναι, γέμισαν την σκηνή και δεν έδειξαν στιγμή να αγχώνονται που παίζουν μπροστά σε ένα ασφυκτικά γεμάτο θέατρο Λυκαβηττού. Η μπάντα ήταν πάρα πολύ δεμένη και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα σύνολο που περνάει πολύ καλά με αυτό που κάνει. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω τον Κωσταντή Πιστιόλη, που παίζει πνευστά στους VIC ο οποίος πραγματικά δεν σταμάτησε να χορεύει. Ακόμα και όταν δεν έπαιζε, τον έβλεπα στο πλάι της σκηνής να χορεύει, να κάνει headbanging (!) και να επευφημεί τους υπόλοιπους. Όποτε πλησίαζε το σημείο που έπρεπε να παίξει, έτρεχε μπροστά και με metal στήσιμο και αέρα έπαιζε τα πνευστά του τα οποία νόμιζα ότι θα εκραγούν.
Οι τραγουδίστριες που είχαν σαν backing vocals ήταν θεσπέσιες και έδιναν την ατμόσφαιρα που χρειαζόταν το κάθε κομμάτι. Τις ελάχιστες στιγμές που κατέβηκαν από την σκηνή, οι VIC μας επιφύλασσαν συγκινητικές εκπλήξεις και καλεσμένους. Σε ένα κενό μεταξύ τραγουδιών, ο τραγουδιστής είπε στο μικρόφωνο: “Θα κοιτάμε μπροστά και ας μην τα καταφέρουμε ποτέ, δεν έχουμε άλλη επιλογή” και το πίσω μέρος της σκηνής το κατέλαβαν 6 γκάιντες, ενώ στο γιγάντιο video wall εμφανίστηκε ένα τοξωτό γεφύρι πάνω από ένα ποτάμι, σήμα κατατεθέν της Ηπείρου. Οι γκάιντες έπαιξαν μια πολύ σκοτεινή μελωδία και όταν μπήκαν και τα 2 μέλη των VIC που παίζουν πνευστά, επίσης με γκάιντες, ξεκίνησαν να παίζουν την εισαγωγή του Father Sun από τον τελευταίο του δίσκο: “Age of Aquarius” με τον κόσμο να έχει γεμίσει το θέατρο Λυκαβηττού και να παραληρεί.
Σημαντικό κομμάτι του στησίματος του σχήματος ήταν το video wall. Τα παιδιά που είχαν επιμεληθεί τα γραφικά έκαναν πολύ ωραία δουλειά και συνδύαζαν στιγμιότυπα από το σχήμα με χρώματα και ψυχεδελικά μοτίβα. Γενικά όλη η παραγωγή ήταν σε πολύ ψηλό επίπεδο και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τόσο μεγάλες παραγωγές από ελληνικά σχήματα.
Μιας και αναφέρθηκα στην μεγάλη παραγωγή θα ήθελα να θίξω και το κομμάτι της διοργάνωσης. Πολλές φορές έχουμε εκμεταλλευτεί το βήμα που μας δίνεται είτε μέσω των περιοδικών, είτε μέσω των social media, για να καταγγείλουμε λάθη, παραβλέψεις και άσχημες συμπεριφορές των διοργανωτών μήπως και διορθωθούν κάποια πράγματα. Ωστόσο καλό είναι να χρησιμοποιούμε το βήμα που μας δίνεται για να υπερθεματίζουμε και αξιόλογες προσπάθειες. Η διοργάνωση ήταν άψογη σε όλα τα επίπεδα. Ενώ είχαμε από τις μεγαλύτερες παραγωγές που έχουμε δει σε ελληνικό σχήμα, την υποστήριξε και κράτησε το εισιτήριο σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Οι τιμές στο bar είναι από τις χαμηλότερες που έχουμε δει σε live που δεν είναι DIY. Παρά το γεγονός ότι το θέατρο γέμισε ασφυκτικά, δεν σχηματίστηκε καμία ουρά, ούτε στα ταμεία ούτε στον έλεγχο.
Όπως είχα αναφέρει και στις σκέψεις που έκανα πριν το live των VIC, έκατσα πίσω και απόλαυσα το ποτό μου ταξιδεύοντας στον αστερισμό του Υδροχόου. Θεωρώ ότι το σχήμα έχει ξεφύγει από το Zvara και τα Karakolia, παρά το γεγονός ότι το κοινό ξεσηκώνεται κι έχει εμμονές με την συγκεκριμένη εποχή του σχήματος. Στο live του Λυκαβηττού είδα συμπεριφορές από το κοινό που και με στεναχώρησαν και θεώρησα ότι κάποιες ήταν ακραία ασεβείς προς την μπάντα. Ωστόσο θα τις αφήσω πίσω μου και θα κρατήσω αυτό το όμορφο συναίσθημα της μουσικής τους. Δώστε τους το ΟΑΚΑ επιτέλους.
κείμενο/photos: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
1098 
