Πετρούπολη. Παρασκευϊάτικο βράδυ Σεπτέμβρη, ανήμερα της γιορτής Σοφίας, Ελπίδας, Πίστης & Αγάπης. Όχι απλά από τα ομορφότερα ονόματα, αλλά και έννοιες επίκαιρες και δυσεύρετες μάλλον στη σύγχρονη εποχή.
Δε θα μπω στη λογική να φιλτράρω τί είχα γράψει στην «σύσταση» αυτής της βραδιάς. Θα ήμουν ανακόλουθος στη λογική μου να αποτυπώνω τις συναυλιακές στιγμές όπου παρευρίσκομαι, με γνώμονα τα συναισθήματα που αυτές προκαλούν. Οπότε ενδεχομένως όποιος διάβασε το προηγούμενο κείμενο, να βρει και κάποιες «συμπτώσεις», «ποιητική αδεία».
Το μέρος γνώριμο, από παιδί μικρό. Τόπος πλήθους καλλιτεχνικών δρώμενων, εστία πολιτισμού. Ο κυκλικός χώρος όπου σε άλλες εκδηλώσεις μοιραζόταν μεταξύ της σκηνής και των όρθιων «σκληροπυρηνικών νεανίων», ήταν διαμορφωμένος στη βασική μουσική σκηνή «προσομοιάζοντας» αρχαίο θέατρο, συνεπικουρούμενος από την εξέδρα, που συμπλήρωνε το σκηνικό στη «σκιά» του βουνού. Εκεί, σε μια από τις «ταράτσες» με θέα όλο το λεκανοπέδιο εκτεινόμενο κάτωθεν, για όσους (λίγους εκτιμώ) δεν έχουν ανακαλύψει σε κάποια βόλτα το μέρος με μια από τις ωραιότερες θέες στην Αθήνα.
Οι κίτρινοι, βαμμένοι κύκλοι στο χώρο των καθήμενων, να υπενθυμίζουν την παραφροσύνη που ζούμε το τελευταίο διάστημα.
Η «αισθητική προδιάθεση» δε θα επέτρεπε όμως να επηρεαστεί αρνητικά το συναίσθημα, στην προσωπική επιστροφή στα συναυλιακά δρώμενα. Και φυσικά για κανέναν άλλον παρευρισκόμενο επίσης.
21.41, με μικρή καθυστέρηση λόγω και της συνεχιζόμενης καθυστερημένης προσέλευσης, η επταμελής παρέα παίρνει τις θέσεις της. Δύο στα πνευστά, δυο κιθάρες, drums, πλήκτρα και «τσέλο», συμπλήρωναν τον «μουσικό καμβά».
Έναρξη λοιπόν με “Welcome” και τη «φυσική του συνέχεια», το “Age of Aquarius”. Νωρίς νωρίς «τα πνεύματα ζεσταίνονται». Ο φωτισμός που κάνει την εμφάνισή του στο κυκλικό έδαφος της «θεατρικής» σκηνής, μας προϊδεάζει για αυτό που θα ακολουθήσει και θα είναι αντάξιο, πιθανότατα και πιο αισθαντικό από εκείνο στην τελευταία μου συνάντηση μαζί τους στο Tae Kwon Do, την ίδια ώρα που ο ήχος ήταν και παρέμεινε σε πάρα πολύ καλά έως εξαιρετικά επίπεδα.
Ήταν η ώρα για το πρώτο ταξίδι στην Ήπειρο, όπως μας «προειδοποίησαν», και το “Nova” σε σύμπραξη με το “Jannim”, μας πήγαν κάπου εκεί κοντά, στις άλλοτε πύλες του Άδη, που όμως αυτήν την βραδιά θα είχαν για όλους κατεύθυνση αντίστροφη, εξόδου προς το φως της «μουσικής ανάτασης».
Οι μουσικές αλληλουχίες και η «μετάπτωση» από τις «δημοτικές εκφάνσεις» του κλαρίνου (με ξεχωριστό έρεισμα στο κοινό) στα ακουστικά «ηχοτοπία» με τις δύο κιθάρες, ήταν άκρως θελκτική.
Ένας από τους παραδοσιακούς ύμνους τούτου του τόπου, ωδή στους ξενιτεμένους, ξεδιπλώθηκε και άγγιξε το κοινό που απαρτιζόταν από εύρος ηλικιών, με έμφαση στη νεολαία αλλά και …. λίγο μεγαλύτερους ή ακόμη και μικρά παιδιά που τριγύριζαν στα σκοτάδια.
Βραδιά «χαμηλών ρυθμών και τόνων», ως επί τω πλείστον, με ελάχιστα ξεσπάσματα στην «βαθιά μυσταγωγική διαδικασία», όπως ένα «Μπράβο μωρή αρρώστια», που ανέβασε κι άλλο τη διάθεση μεταξύ των παρευρισκομένων.
Η μπάντα φάνηκε ότι γούσταρε ιδιαίτερα το χώρο, τη σεληνιακή του όψη, ως είπαν, και ιδιαίτερα εις εκ των πνευστών «έδωσε ρέστα» μεταδίδοντάς το και προς την εξέδρα, την ίδια ώρα που ο έτερος ακολουθούσε στο ίδιο αποτέλεσμα με βιρτουόζικα σολαρίσματα, εδραζόμενα στο «σήμα κατατεθέν» μουσικό όργανο της Ηπείρου.
Η «πολιτική πινελιά» ήρθε με την εκτέλεση του «Σηκώνομαι πολλά πρωί» και ο frontman προέτρεψε άπαντες «να είναι γεροί, δυνατοί και να μη φοβούνται τίποτα, αφού η ζωή είναι μια βόλτα».
Οδηγούμασταν προς το τέλος, με πορείες μεταξύ «ηλίου» και αθώων υπάρξεων και το κοινό που ευλαβικά σεβόμενο καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς απέδιδε τα εύσημα στις εναλλαγές των συνθέσεων, άρχισε να εκδηλώνεται πιο έντονα και να ζητά επίμονα αυτό που είχε ανάγκη περισσότερο να ακούσει.
Το Encore απαιτήθηκε με ένταση και για κάμποση ώρα, και εισήχθη με ακόμα μία Ηπειρώτικη παραπομπή στο «Τί κακό έκανα», πριν το “Zvara” έρθει να επιβάλλει τη μουσική (ή ίσως περισσότερο στιχουργική) του, απαράμιλλη ισχύ και απήχηση.
Οι φωνές του κοινού πρέπει να έφτασαν κάπου μέχρι το Βύρωνα (εκεί που θα λάβουν χώρα οι 2 τελευταίες βραδιές της περιοδείας-μετά από Χαλκίδα, Βόλο, Λάρισα), ενώ εδώ κι εκεί, γυναικεία σώματα λικνίζονταν σε εκστατικούς και ερωτεύσιμους ρυθμούς, απολαμβάνοντας στο έπακρο τη στιγμή. Την ίδια ώρα, στην κορυφή του βουνού πίσω από το θέατρο άναψε κι ένα καπνογόνο, εκεί που «παραδοσιακά» καταφεύγουν κάποιες παρέες για να παρακολουθήσουν «στα κρυφά» και επικίνδυνα ομολογουμένως, τα τεκταινόμενα.
Ήταν ο ιδανικός τρόπος για να κλείσει αυτό το ξεχωριστό live, μέσα από την έκφραση της ανάγκης «καύσης» όλων των δυσάρεστων και αγχωτικών καταστάσεων που ζούμε, και ήταν αισθητό στις αντιδράσεις, ότι οι «θαμώνες» της βραδιάς ήθελαν να τα αποτινάξουν όλα και να βυθιστούν στη μαγεία μουσικής και οπτικής «παραπλάνησης».
Οι VoIC απέδειξαν ακόμα μία φορά ότι και ιδέες έχουν και τον τρόπο να τις εκπληρώσουν άρτια, την ώρα που παραμένουν μία μπάντα με υψηλές προσδοκίες ποιότητας και επαγγελματικής διάστασης. Όσοι πρόκειται να τους δουν σε μια από τις τελευταίες στάσεις της “Revival Acoustic Tour 2021”, δύσκολα θα διαφωνήσουν.
Setlist:
Welcome
Age of Aquarius
Nova
Echoes
Jiannim
Skaros
Dance of Night
Σηκώνομαι Πολλά Πρωί
Millennium Blues
Father Sun
For the Innocent
Encore:
Τί κακό
Zvara
1237 
