Ήταν το 2015, που δημιουργήθηκαν οι Viagra Boys. Σε ένα καραόκε party ο μπασσίστας Henrik Hockert και ο ντράμερ Tor Sjoden, είδαν τον Sebastian Murphy να τραγουδάει Mariah Carrey, με την εγγενή θεατρικότητα του.
Έτσι γεννήθηκε ένα από τα ποιοτικότερα post punk groups των τελευταίων χρόνων. Όμως οι Viagra Boys δεν παίζουν απλά post punk το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Με επιρροές που τραβάν από όλο το φάσμα της μουσικής, από Wipers, Jay Hawkins, John Prine, Butthole Surfers, Suicide, μέχρι και Brainbombs (Ναι! Τους προπάτορες του Σουηδικού Noise).
Όσο ειρωνικά και να ακούγονται όλα αυτά, δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερη σύνδεση για ένα συγκρότημα που έχουν συνδέσει την ύπαρξη τους με την ειρωνεία. Από την επιλογή του ονόματος τους – σαρκασμό στην τοξική αρρενωπότητα και σε όλη την “ματσίλα” που τη συνοδεύει, καυτηριάζουν με πολύ έξυπνο και ιδιαίτερο τρόπο όλα τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Παρόλα αυτά, όλο το παραπάνω μίγμα σερβίρεται σε αρκετά εκρηκτικές και έξυπνες δόσεις ώστε να σε κάνε να χορεύεις σαν τρελός. Άλλες φορές σε πιο jazzy ρυθμούς και άλλες σε πιο punk!
Οι Viagra Boys πέρσι βγάλαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς το “Welfare Jazz”, ενώ η πρώτη τους δουλειά το “Street Worms” μας ήρθε το 2018 και συγκλόνισε τον μουσικό κόσμο. Ενώ τώρα ετοιμάζονται να βγάλουν τον τρίτο τους δίσκο, στις αρχές Ιουλίου, τέσσερις μέρες μετά την πρώτη τους “επίσκεψη”, στην χώρα μας στις 4 Ιουλίου, στο Lunar Space – Open Air (FB Event). Ήδη από τα τρία singles του νέου δίσκου “Cave World”, έχουμε ένα πάρα πολύ δυνατό υλικό στα χέρια μας και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι και το “Cave World” θα είναι και αυτό ακόμη μία απίστευτη δουλειά των Viagra Boys. Αλλά και δεδομένου της επικείμενης “επίσκεψης” τους στην χώρα μας, αποφάσισα να βάλω κάτω τα πράγματα και να γράψω κάποια πραγματάκια για τους Viagra Boys.
Street Worms : Η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, ξεκινάει με τον Sebastian Murphy, να μας διηγείται μια από τις πολλές ειρωνικές ιστορίες του. Μπορεί οι VB να ξεφεύγουν από την νόρμα του punk, αλλά παραμένουν punk στην ψυχή, κατά δικιά τους ομολογία είναι κάτι που τους βγαίνει υποσυνείδητα, όπως στα punk τραγούδια, μία έμφυτη κωμική ειρωνεία. Το “Down In The Basement”, αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα, όπου διηγείται τα προβλήματα ενός ζευγαριού, περνώντας από τις πιο σκοτεινές πτυχές του ανδρικού ψυχισμού. Το δεύτερο στην σειρά το “Slow Learner”, αποτελεί ίσως ένα ευφυέστατο ύμνο, στην σύγχρονη εποχή. Το πόσο τα πράγματα πλέον “τρέχουν” τόσο γρήγορα ξεπερνώντας τον ίδιο τον άνθρωπο και όλα αυτά μέσα από τα μάτια ενός συμπαθέστατου τεμπελάκου, επίσης είναι το τραγούδι που με έκανε να αγαπήσω το σαξόφωνο. Ναι, θα ακούσετε πολλά μέρη σαξοφώνου στα τραγούδια τους και είναι τόσο καλογραμμένα που ταιριάζει τέλεια σε αυτό που κάνουν. Το “Sports” αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια και νομίζω ένα από τα pick της περφόρμανς του Sebastian Murphy. Τραγούδια όπως το “Shrimp Shack”, “Frogstrap” μιλάνε για τους χρόνιους εθισμούς του Murphy στα ναρκωτικά, έτσι κι’αλλιώς το Shrimp είναι δικιά του λέξη για να περιγράφει τα Speed. Ο ίδιος ο Murphy έχει δημιουργήσει πολλές τέτοιες ιστορίες, ως μέθοδο να “ξεφεύγει” από τις εξαρτήσεις του -κάτι που κατάφερε! O δίσκος θα κλείσει με τα “Worms” και το πολύ όμορφο instrumental “Amphetanarcny”. Και νομίζω ότι η καλύτερη στιγμή του δίσκου ήταν αυτή.
Welfare Jazz : Το “Welfare Jazz” συνεχίζει από κει που μας άφησε το “Street Worms”, με το σαξόφωνο, τα ηλεκτρονικά στοιχεία και τις αόριστες μπασσογραμμές. Οι VB ποτέ δεν σου είπαν ότι είναι κάτι διαφορετικό από την πραγματική τους ουσία, αγγλιστί “celebrating the lowlifes”. To εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου “Ain’t Nice” αποτελεί έναν αυτοσαρκασμό για τους ίδιους και κυρίως για το τότε lifestyle του Sebastian Murphy που τον οδήγησε να πιάσει pick, στις καταχρήσεις. Άμα ο πρώτος δίσκος τους εμπεριέχει έναν αυτοσαρκασμό αυτών των καταχρήσεων, το “Welfare Jazz” οδηγείται από αυτές, είναι εγγενή του ουσία. Στα ίδια πρότυπα θα συνεχίσει και το πιο jazzy “Toad”, που πλέον πρωταγωνιστής μας μοιάζει χαμένη υπόθεση. Ενώ τραγούδια όπως τα “Ιnto The Sun” και “I Feel Alive” ολοκληρώνουν το ταξίδι του στην λύτρωση. Πλέον παρότι έχασε πάρα πολλά, τουλάχιστον βρήκε τον εαυτό και νιώθει ζωντανός, πάντα όμως στο ίδιο σαρκαστικό μοτίβο που ακολουθεί όλη την δισκογραφία τους. Τραγούδια σαν το “Creatures” κλείνουν την underdog-η θεματική που έχουν, τα “πλάσματα” δεν είναι τίποτα πέρα από μας, που βιώνουμε τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις. Ο δίσκος θα ολοκληρωθεί με το καταπληκτικό cover στο “In Spite To Ourselves” του John Prine, μαζί με την αγαπημένη μου Amy Tailor (Amyl And The Sniffers), μία ερωτική country μπαλάντα, αλλά αυτή την φορά ραμμένη και κομμένη στα μέτρα των Boys.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η δισκογραφία τους, έχουν και δύο E.P. ισάξιας μουσική σημασίας με την κανονική τους δισκογραφία. Τα “Consistency Of Energy” και “Call Of The Wild” με αρκετά μοναδικές στιγμές. Ίσως ένα από τα καλύτερα τραγούδια της δισκογραφίας του βρίσκεται εκεί, το “Research The Chemicals”, αποτελεί μια πρώιμη μορφή των Boys, πιο punky και λιγότερο πειραματική. Non the less και τα δύο extended είναι καταπληκτικά.
Πέρα από όλα αυτά οι VB έχουν και ένα άλλο στοιχείο που περιμένω πως και πως να το δω από κοντά. Αυτό είναι η καταπληκτική perfomance που έχουν στις live εμφανίσεις τους, που τις κάνουν να μοιάζουν με μινιμαλιστικές χορευτικές παραστάσεις. Ο Murphy αποτελεί έναν από τους πιο εκφραστικότερους frontman που θα βρείτε στις μέρες μας. Με τις “σπαστικές“ μισο-χορευτικές κινήσεις του να αποτελούν ένα θέαμα από μόνες τους. Σε μια δόση υπερβολής θα τον έλεγες ως το νόθο παιδί του Iggy Pop και του Nick Cave. Ίσως τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι υπερβολή! Για μένα – και είναι Δευτέρα- αποτελούν ένα από τα πιο must live του Καλοκαιριού.
707 
