Οι Uriah Heep είναι αρκετά συχνοί επισκέπτες στη χώρα μας αλλά η φετινή αφορμή για περιοδία ήταν κάτι το διαφορετικό.
Κλείνοντας τα 50 χρόνια ιστορίας, 52 για την ακρίβεια αλλά είχαμε και μια πανδημία ενδιάμεσα, δεν μπορούσαν να μην κάνουν κάτι ιδιαίτερο γι’ αυτό. Έτσι βρέθηκα στο Fuzz μαζί με αρκετό ακόμα κόσμο, ο οποίος γέμισε πλήρως τον κάτω χώρο του μαγαζιού, για ένα διπλό σετ, ακουστικό και ηλεκτρικό.
Πριν εμφανιστεί η μπάντα, προβλήθηκε ένα βίντεο με κορυφαίους μουσικούς του ροκ σύμπαντος οι οποίοι ευχήθηκαν στους Uriah Heep για τα γενέθλια τους. Ανάμεσα σε αυτούς είδαμε τους Steve Harris, Alice Cooper, Deep Purple και Ian Anderson.
Το ακουστικό σετ είχε μία πολύ ευχάριστη ροή κυρίως από μπαλάντες αλλά και πιο δυνατά κομμάτια, όπως το “Free Me”, στα οποία ο κόσμος συμμετείχε τραγουδώντας. Η φωνή του Bernie Shaw μας ταξίδεψε σε παραμύθια με μάγους, ιστορίες αγάπης και χωρισμού αφήνοντας μας άφωνους με τις ικανότητες του που δείχνουν πως παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο.
Το πρώτο μέρος διήρκησε 50 λεπτά και ανάμεσα στα τραγούδια ο ομιλητικότατος κιθαρίστας Mick Box, που είναι και ο μόνος από τα ιδρυτικά μέλη, μας είπε ιστορίες για τα άλμπουμ και τα τραγούδια και έκανε αστεία για τις επισκέψεις τους στην Ελλάδα και τα επικά τους ξενύχτια.
Από τις σημαντικές στιγμές ήταν το “Rain” που έχει αρκετά χρόνια να συμπεριληφθεί στο setlist τους. Το κλείσιμο όμως με το “Lady in Black” ήταν το αποκορύφωμα καθώς ο κόσμος τραγούδαγε ασταμάτητα το πασίγνωστο ραδιοφωνικό ρεφρέν που ακολουθεί τη μελωδία του τραγουδιού μέχρι η μπάντα να αποχωρήσει από τη σκηνή και να ετοιμαστεί για το ηλεκτρικό show.
Acoustic Set:
Circus
Tales
Free Me
Come Away Melinda
Confession
Rain
The Wizard / Paradise / Circle of Hands
Lady in Black
Μισή ώρα μετά και κάποιες ετοιμασίες απ’ τους τεχνικούς αργότερα, όλα ήταν έτοιμα για το κυρίως πιάτο. Η αυλαία έπεσε αποκαλύπτοντας ένα εορταστικό σκηνικό με τα ντραμς και τα πλήκτρα δίπλα-δίπλα να βρίσκονται σε περίοπτη υπερυψωμένη θέση. Με τις πρώτες νότες του “Against the Odds” η μπάντα με τη γενική παρουσία της, την ενέργεια της και το ταλέντο της μας μετέφερε σε συναυλία αρένας και όχι κλειστού κλαμπ. Ο ήχος ήταν αψεγάδιαστος κάτι που συμπληρώθηκε με την απίστευτη επίδοση της μπάντας. Πολύ μεγάλο ρόλο έπαιξε το light show κάτι το οποίο δεν βλέπεις συχνά να το εκμεταλλεύονται τα συγκροτήματα υπέρ τους και συνήθως το αφήνουν σε τυχαίους τεχνικούς.
Εδώ όμως μιλάμε για μια συνολική παραγωγή που δεν μπορούσε να μην εντυπωσιάσει ακόμα και τον θεατή στην άλλη άκρη του μαγαζιού. Ο ηγέτης Mick Box μας μάγεψε με τα σόλο του και τα riffs του. ,Μια ωραία heavy στιγμή ήταν το “Free ‘n’ Easy” όπου ο τραγουδιστής του έκανε πλάκα πώς είναι το πιο metal κομμάτι που έχει γράψει. Το αίσθημα του δέους ήταν αυτό που με κυρίεψε περισσότερο απ’ όλα καθώς το να ακούς ύμνους, όπως το “The Hanging Tree”, ζωντανά γνωρίζοντας πως είσαι από τις τελευταίες γενιές που έχουν αυτή την ευκαιρία, είναι μοναδικό. Αυτό εισέπραξα και από τον κόσμο γύρω μου του οποίου οι ηλικίες κυμαίνονταν από 14-15 χρόνων μέχρι και άνω των 65.
Συνειδητοποιώντας το γεγονός αυτό και σε σχέση με τη ζωντάνια, την επίδοση και τη δυναμική της μπάντας θα διαφωνούσα κάθετα με όποιον μου έλεγε πώς είναι ένα ακόμα τελειωμένο συγκρότημα που ψάχνει αφορμή για να περιοδεύσει. Στο κάτω κάτω δεν μπήκαν ποτέ κάτω από την ταμπέλα του “τελευταία περιοδεία, της τελευταίας περιοδείας…”. Όταν λοιπόν ακούς κομμάτια ηλικίας 50 ετών όπως το “Rainbow Demon” και σε κάνουν να χοροπηδάς, να χτυπιέσαι και να τραγουδάς τα ρεφρέν τους δεν μένει τίποτα άλλο να αποδείξεις και να σκεφτείς.
Σημαντικότατο ρόλο στον ήχο των Uriah Heep είχαν πάντα τα πλήκτρα και στο πρόσωπο του Phil Lanzon απολαύσαμε τον συνδετικό κρίκο του rock με το progressive, αποδίδοντας εξαιρετικά καθ’ όλη τη διάρκεια του set και συνοδεύοντας τη ρυθμική καλοκουρδισμένη μηχανή του ντράμερ με τον μπασίστα.
Για κλείσιμο πριν το encore μας άφησαν με το σπουδαίο “July Morning”, ίσως το δικό τους “Stairway to Heaven”, έναν ακόμα ύμνο που παραμένει αναλλοίωτος στο χρόνο. Το encore δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει άλλα τραγούδια από τα “Gypsy” και “Easy Livin’” που τα έχουν “παντρευτεί” αιώνια καθώς τους άνοιξαν τον δρόμο της επιτυχίας και μπήκαν στις καρδιές όλων των οπαδών της ροκ μουσικής.
Συνολικά το show διήρκησε σχεδόν 2,5 ώρες κάτι το οποίο ακούγεται εξωπραγματικό ακόμα και για νέα συγκροτήματα. Νομίζω τα χαμόγελα του κόσμου στην έξοδο του μαγαζιού δείχνουν πως εκτιμήθηκε αυτή η εξαιρετική και ιδιαίτερη εμφάνιση.
Οι Uriah Heep έχοντας κάνει μία αδιάλειπτη πορεία και γράφοντας 25 δίσκους, μαζί με τον νέο που θα κυκλοφορήσει το 2023, παραμένουν ακόμα ενεργοί και αντάξιοι της ιστορίας τους. Θα μπορούσαν να παίζουν σε αρένες όπως οι Deep Purple; Άνετα. Δεν είναι αυτό όμως που έχει σημασία, καθώς το να καταφέρνεις να μεταφέρεις την ενέργεια ενός χώρου χιλιάδων ατόμων σε ένα club μερικών εκατοντάδων είναι ακόμα πολυτιμότερο για τους οπαδούς σου.
Electric Set:
Against the Odds
The Hanging Tree
Traveller in Time
Between Two Worlds
Stealin’
Too Scared to Run
Rainbow Demon
What Kind of God
Sunrise
Sweet Lorraine
Free ‘n’ Easy
July Morning
Encrore:
Gypsy
Easy Livin’
Κείμενο/Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
547 
