Κάθοδος των Βορείων την Παρασκευή και το Σάββατο που μας πέρασε καθώς το μαμούθ της Made of Stone πραγματοποίησε την δική του ηχητική επέλαση αφήνοντας το μουσικό του αποτύπωμα χαραγμένο για ακόμη μία φορά στα αυτιά μας και στην συνείδησή μας.
Την Παρασκευή οι πρωτεργάτες της Desert σκηνής Unida πλαισιωμένοι σε ένα ιδανικό billing από τους Under the Sun και Void Droid εμφανίστηκαν στο Κύτταρο, ενώ την επομένη οι Naxatras με τους The Steams άπλωσαν σεντόνι ψυχεδέλειας στο Gagarin και μας κάλυψαν όλους κάτω από την μουσική τους σκέπη.
Μπορεί ο καιρός να έχει ψυχρανθεί ελαφρώς την τελευταία χρονικά περίοδο, όμως την Παρασκευή η θερμοκρασία και ο υδράργυρος στην οδό Ηπείρου και στο Κύτταρο είχε ανέβει αισθητά καθώς οι μουσικές όλων των εμπλεκομένων και πόσο μάλλον των Καλιφορνέζων είχαν δημιουργήσει σκηνικό πυρακτωμένης απέραντης ερήμου, με όλα τα παρελκόμενα όπως κάκτοι Peyote, Coyotes να φαντάζουν ειδυλλιακά εκεί.
Λίγο μετά τις 21:15 με μία ποσοτικά συμπαθητική προσέλευση του κόσμου να είναι εμφανής, και με το Sabbath εισαγωγικό άνοιξε ο ασκός του Iommi από τους Under The Sun και ξεχύθηκαν τα πιστοποιημένα Hand of Doom riffs, αναγκάζοντας τα κεφάλια μας να θυμίζουν τα διακοσμητικά ζωάκια που κουνάνε το κεφάλι πάνω κάτω. Η μπάντα κυμάνθηκε μεταξύ Stoner Rock και Doom Metal με την πλάστιγγα να γέρνει ανάλογα με το κούρδισμα που επίτασε η κάθε σύνθεση αλλά και η διάθεση του καθενός.
Ο ήχος του συγκροτήματος έχει έναν Αμερικάνικο αέρα και γεωγραφικά τοποθετείται κάπου μεταξύ Νότου, Νέας Ορλεάνης και εννοείται Καλιφόρνιας με τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις αντίστοιχες σκηνές να είναι εμφανή. Ψωμομένη εμφάνιση για όσο διήρκησε και ακόμα και η αστοχία με το μπάσο δεν τους πτόησε, δείγμα συντροφικότητας και δεσίματος, και δεν μας χάλασε καθόλου. Θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ και κυριολεκτικά Under The Sun, εκεί που όλοι είμαστε equal (όπως ανέφερε και ο Βαγγέλης), θυμίζοντας μου για κάποιο λόγο τον ανεπανάληπτο George Carlin την αναφορά του στον ήλιο και τη θρησκεία σε κάποια από τις παραστάσεις του.
Setlist
Under The Sun (Sabbath Intro)
Going Down
Under The Sun
When The Levee Breaks (Led Zeppelin Cover)
Know My Name
The Bell of Doom
Smoking Angels
Μετά το set των Under The Sun και με τις απαραίτητες προετοιμασίες να λαμβάνουν χώρα πυρετωδώς, οι Void Droid πάτησαν στην ξαναμμένη σκηνή. Είναι περιττές οι συστάσεις για το συγκρότημα καθώς πλέον έχουν το δικό τους fan base εντός αλλά και εκτός συνόρων κάτι που φάνηκε και από τη συμμετοχή του κόσμου στα κομμάτια. Η μπάντα έβγαλε κέφι και από την αρχή και με το “Praying Mantis” μας πήρε από τα μούτρα με την έντονη ρυθμικότητα και την μελωδία που την χαρακτηρίζει.
Υπήρχαν στιγμές που η επιθετικότητα που αποπνέουν στην σκηνή θύμισε Machine Head, ενώ στα πιο μελωδικά τους περάσματα έκανε την εμφάνιση της η προοδευτική πλευρά των Baroness. Πλουραλισμός στις επιρροές τους και αυτό περνάει στα τραγούδια επεκτείνοντας την ηχητική τους παλέτα. Είτε κυμαίνονται σε Grunge ηχοτοπία, είτε σε αμιγώς Heavy Rock, καταφέρνουν με την βούληση τους και με την ικανότητα τους να επιμεταλοποιούν τον ήχο τους και να μας προσφέρουν Stoner Groove Metal στα καλύτερα του. Ιδιαίτερη μνεία στον ύμνο που ακούει στο “Zaratustra” όπου εμπλέκεται και το παραδοσιακό στοιχείο και μας καθάρισε τα άλατα από το σβέρκο. Κοινώς μας πήρε τα κεφάλια και μας τα έκανε άνω κάτω. Φοβερή εμφάνιση από τους Void Droid που έστρωσαν τη σκηνή με riffs για να υποδεχτούμε του Unida.
Ο χώρος αλλά και ο κόσμος είχε ζεσταθεί για τα καλά και το γεγονός ότι δόθηκε και ο εξώστης στην διάθεση των παρευρισκομένων πιστοποίησε το γεγονός ότι η προσέλευση ήταν ικανοποιητική και αισθητή για όλους μας. Κάτι που δεν είχε συμβεί περίπου δύο εβδομάδες πριν στα πλαίσια του Demons Gate και την εμφάνιση του Wino.
Setlist
Praying Mantis
Somen Mask
Kua Fu
Relampago del Catacumbo
Chameleon White
The Watermaker
Zarathustra
Αν και άκυρη ηχητικά η επιλογή του Dream On από τα μεγάφωνα, δεν μας χάλασε τη διάθεση ειδικά μετά που ακολούθησε ένα Sabbath playlist έως ότου τελειώσουν οι απαραίτητες προετοιμασίες και το απαραίτητο soundcheck. Λίγο μετά τις 23:15 οι τέσσερις αγύρτες έκαναν επίσημα την εμφάνιση τους στο σανίδι και το πάρτι ξεκίνησε από νωρίς με τα πρώτα Desert Dance να κάνουν την εμφάνισή τους και με τα κερασμένα σφηνάκια Jack Daniels δια χειρός Arthur Seay να εξαφανίζονται δια μαγείας. Γιατί ο λόγος περί πάρτι επρόκειτο και όχι για κάποια συμβατική συναυλία και η μπάντα μας έδωσε να καταλάβουμε στο απειροελάχιστο πως περνούσαν στα περιβόητα “Πάρτι της Ερήμου” με τις αυτοσχέδιες γεννήτριες, τα τζαμαρίσματα και τις trippy καταστάσεις να κρατάνε για μέρες.
“Wet Pussycat” και “Thorn” για δυναμικό ξεκίνημα γέμισαν τον χώρο με desert και stoned μελωδίες με τον κόσμο να γίνεται μία παρέα από την αρχή. Το μεγάλο ερωτηματικό για τους περισσότερους και ίσως και στοίχημα για την μπάντα ήταν ο Mark στην νευραλγική θέση των φωνητικών. Κάτι που για τον γράφοντα είχε κερδηθεί προ πολλού, δεδομένου ότι με τους Riotgod έχει καταθέσει τα διαπιστευτήρια του (μαζί με τους Bob Pantella και Jim Baligno), και τώρα απέμεινε και ζωντανή απόδειξη του πράγματος. Σε υπερβολική εύθυμη διάθεση, τσαχπίνης, μοίραζε τις χαριτωμενιές του με τον τρόπο που λικνιζόταν και τραγουδούσε. Βέβαια δεν ξέρω αν ήταν η ιδέα μου ή είχε μπουκώσει το μικρόφωνο από την “σκόνη” που σηκώθηκε, αλλά τα φωνητικά ήταν λίγο πιο πίσω από ότι θα έπρεπε.
“Summer” και “Stray” για τη συνέχεια χάνοντας την αίσθηση του χρόνου σε κάθε κομμάτι καθώς η αυτοσχεδιαστική ικανότητα της μπάντας με πρωτομάστορα των Seay και την Gibson του δημιουργούσε jamming sessions που σε ρουφανε σαν δίνη, όταν δεν ρουφάς εσύ ο ίδιος. Εκφραστικός σε υπερθετικό βαθμό και μαεστρικός στον τρόπο που χειρίζεται την κιθάρα του, κάθε φορά που έξυνε τις χορδές του μας έφευγε η φαγούρα εκτός από το κεφάλι και το μυαλό που είχε γίνει cheddar. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς τα πράγματα καθώς με τέτοιο rhythm section σου ανοίγονται οι δρόμοι να “παρεκκλίνεις” όσο γουστάρεις.
Cancino και McCoy αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της μπάντας από αδαμάντιο και βρίθει από αδιαπέραστη σταθερότητα και ρυθμικότητα. Με τέτοιον μπασίστα πας παντού και παίζεις τα πάντα, και δεν αποδεικνύεται τυχαία η επιλογή του από τον Ed Mundel στους The Ultra Electric Mega Galactic. Αν δεν φόραγε παπούτσια, ακόμη και φυσιογνωμικά θα έλεγες πως έμοιαζε στον Scott Reeder, όπως και το παίξιμό του το Slapping του οποίου, θύμιζε Butler και Pastorius μαζί, γέμιζε με όγκο τον ήχο του χώρου και το κεφάλι μας με ηχητικά χαστούκια. Ο Cancino από την άλλη ήταν θεριό ανήμερο και παρέδιδε δωρεάν μαθήματα αέρινου και συνάμα στιβαρού drumming αλλά και φυσικής κατάστασης. Θα ήθελα πολύ να δω τον Messi και τον Ronaldo να παίζουν με τέτοια ένταση και απαιτητικό τρόπο στην πέμπτη δεκαετία της ζωής τους.
Όσο προχωρούσε η βραδιά με τα κλασικά hits να εναλλάσσονται παρατηρούσες και το δέσιμο που έχουν αποκτήσει τα μέλη μεταξύ τους κάτι που φάνηκε και στα ακυκλοφόρητα κομμάτια “Delta” και “Flower” (με κάθε επιφύλαξη) που μας έπαιξαν και που θα δουν επίσημα το φως της δημοσιότητας σε καινούριο δίσκο λείαν συντόμως. Βλέπεις ο δρόμος δε φέρνει πιο κοντά με τα καλά και τα κακά, κρατώντας πάντα τα καλά.
Η βραδιά τα είχε όλα, από stage diving, crowd surfing, mosh pit μα πάνω από όλα είχε καλή και εύθυμη διάθεση από όλους με τα χαμόγελα να δημιουργούν θεμιτό ανταγωνισμό με τον Joker. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι είχε ποιοτική μουσική από τέσσερις μουσικούς που έχουν κάνει βίωμα τον συγκεκριμένο ήχο. Ότι πιο κοντινό στους Kyuss και Los Natas και στον πρωτόλειο Desert Rock ήχο. Sabbath-ισμός…Κανθεϊσμός…και ήλιος αποτελούν τα βασικά δεδομένα σε αυτήν την μουσική εξίσωση που είχαμε την χαρά να βιώσουμε την περασμένη γρουσούζικη παρασκευή με το παράδοξο να είμαστε πολύ τυχεροί.
Με την τριπλέτα “Human Tornado”, “Black Woman” και “MFNO” να προλογίζει το τέλος της βραδιάς και εν μέσω αποθέωσης και φωτογραφιών, “The Circus Left The Town” και εμείς πλέον θα μνημονεύουμε το Live των Unida με τον Garcia του 2014 αλλά και αυτό χωρίς με ωραίες αναμνήσεις και διαφορετικές εικόνες να μας κρατάνε συντροφιά.
Εν τέλει σπίτι χωρίς Γιάννη…μια χαρά προκοπή κάνει…
Setlist
Wet Pussycat
Thorn
Summer
Stray-Jam
Trouble
Delta
Flower
Vince Fontaine
Hangman’s Daughter
Nervous
Human Tornado
Black Woman
MGNO
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
961 
