Μπορεί οπαδικά να μισώ το Μαντσεστερ, αγαπητέ αναγνώστη, μουσικά όμως είναι από τις μεγαλύτερες λατρείες μου.
Λίγες πόλεις είχαν και έχουν την διαχρονική επιρροή και την σημασία της πόλης της Βόρειας Αγγλίας στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Από τους Buzzcocks και τους Joy Division στα τέλη ‘70s, τους Smiths και τους Happy Mondays στα ‘80s, στους Stone Roses και τους Oasis στα ‘90s μέχρι και την μπάντα που θα μας απασχολήσει σε αυτές εδώ τις σελίδες.
Oι Underground Youth σχηματίστηκαν το 2008 από τον Craig Dyer, ο οποίος είναι και ο φυσικός ηγέτης και μοναδικό σταθερό μέλος τους μέχρι σήμερα. Πιστοί στις μουσικές τους καταβολές, κινούνται στο ευρύτερο φάσμα της post punk, χωρίς όμως να μένουν σε αυτό. Αν κάτι χαρακτηρίζει την πολύ δημιουργική αυτή μπάντα, είναι αυτό που στο χωριό μου ονομάζουν versatility. Δεν διστάζουν να πειραματίζονται, να γλιστράνε επιδέξια ανάμεσα σε genres χωρίς όμως ποτέ να χάνουν την ταυτότητα και τον χαρακτηριστικό ήχο τους. Γιατί να φλυαρώ όμως, όταν μπορούμε εύκολα να το διαπιστώσουμε μέσα από παραδείγματα που μιλάνε από μόνα τους;
Διαλέξαμε λοιπόν (εγώ και η ομάδα μου, δηλαδή ο σκύλος μου) πέντε τραγούδια που επιβεβαιώνουν την μουσική πολυχρωμία των Underground Youth και θα σας βοηθήσουν να προετοιμαστείτε για την πολυαναμενόμενη επιστροφή τους στην χώρα μας, στο Arch Club στις 15/11 με εκλεκτούς καλεσμένους τους Steams και opening act τους Mr. Highway Band.
1.”Collapsing into Night”
Under cold blue light you will find
Collapsing into night
Only lovers left alive
Ξεκινάμε με το εισαγωγικό κομμάτι του “Haunted” από το 2015. Καθαρή γκοθοποσπανκίλα, με έμφαση στο πρώτο. Μπασοντράμς βγαλμένα από την μεγάλη των Sisters of Mercy σχολή, από τα πιο βαριά φωνητικά της χαρακτηριστικής αλλά πάντα ανήσυχης χροιάς του Craig Dyer και ατμόσφαιρα γιομάτη νυχτερίδες και αράχνες γλυκιά μου. Βάλε και την αναφορά στην ταινία-ύμνο στον γοτθικό ρομαντισμό του Τζαρμους και είμαστε τζετ.
2.”Mademoiselle”
Your virgin passion intertwined
you’re full of speed, your love is blind
Πάμε πέντε χρόνια πίσω και στο ομότιτλο άλμπουμ. Το “Mademoiselle” είναι ένα ξεκάθαρο tribute στην ψυχεδέλεια των Velvet Underground. Έχει τα ντέφια του, τις “λεπτές” του τις κιθάρες και στα φωνητικά θα ορκιζόσουν ότι είναι άλλος άνθρωπος, ή ο τραγουδιστής του προηγούμενου κομματιού είχε όρεξη για βλακείες και ρούφηξε ήλιον. Το αποτέλεσμα είναι πολύ όμορφο και πιστό στην επιρροή του, αποκαλύπτοντας άλλη μια όψη της πολύπλευρης αυτήν μπάντας.
3.”You Made It, Baby”
Now I’m down in a cellar I wait for the first shot
I’m waiting, waiting, waiting for those last words
Αβάδιστα, αβίαστα μέσα απ’ το τρίτο κομμάτι του “What Kind of Dystopian Hellhole is This” (2017, γαμώ τους τίτλους, τον συναντάμε και στους στίχους του τραγουδιού) ταξιδεύουμε σε πιο γκαράζ δρόμους με έντονες όμως country/Americana επιρροές. Cramps με καμπόικο καπέλο είναι η φάση, σε μια άγρια δύση βγαλμένη από κάποια κόλαση. Δυστοπική κόλαση όπως είπαμε, αν και νομίζω είναι τέτοια εξ’ορισμού. Μπορεί και όχι, θα μάθω και θα σας πω αργά ή γρήγορα. Ελπίζω το πρώτο. Φοβερό live κομμάτι, όπως ξεκάθαρα φαίνεται και στο παρακάτω βίντεο από εμφάνισή τους το 2018 στο Mezzanine του Κιέβου
4.“Morning Sun”
Oh, honey, I don’t believe in a god
But I believe in your design as one thing that’s divine, oh god
H τρίτη σύνθεση του “Sadovaya” (2014) βαδίζει σε shoegaze/dream pop δρόμους, με τις κιθάρες να γίνονται πιο “εθαίριες”, και σε συνδυασμό με την ερμηνεία του τραγουδιστή των Underground Youth δημιουργούνε μια σαφώς πιο ανάλαφρη και ονειρική ατμόσφαιρα από αυτήν που μας έχουν συνηθίσει. Το αποτέλεσμα είναι για ακόμη μια φορά υπέροχο, διατηρώντας την ταυτότητα του σχήματος αλλά δείχνοντας και πάλι ότι είναι σαν αυτούς τους παίκτες στο Football Manager που μπορούν να παίξουν 5-6 θέσεις άμα χρειαστεί (Luis Enrique στο CM 01/02 για τους μύστες, μόνο τέρμα δεν τον έβαζες.
5.“Dystopia”
Given a chance to stand up high and let yourself be heard
You have no chance, they silence you and kill your every word.
Κλείνουμε με ένα τραγούδι από το “Delirium” του 2012, στο οποίο οι βρετανοί την είδαν ξεκάθαρα Bob Dylan. Και όταν λέω ξεκάθαρα, ο Dyer οριακά μιμείται την φωνή του και ξεκινάει παίζοντας φυσαρμόνικα. Παρ’ όλα αυτά δεν μιλάμε για παρωδία, αν και θα μπορούσε, αλλά για μια ενδιαφέρουσα folk σύνθεση με dark πινελιές και μια κινηματογραφική εσάνς, είναι ακόμα ένα καλό δείγμα της πελούσιας μουσικής παλέτας των Underground Youth, τους οποίους ανυπομονούμε να απολαύσουμε ζωντανά στο Arch Club την Παρασκευή που μας έρχεται.
153 
