15 του Νοέμβρη και η βροχερή μέρα κάνει τις σκοτεινές μελωδίες των Βρετανών Underground Youth να νιώθουν σαν το σπίτι τους. Μια και δυό (πόσο αστεία έκφραση) λοιπόν κινήσαμε για Κεραμεικό και Arch Club, γνωρίζοντας ήδη το sold out μιας βραδιάς που περιλαμβάνει επίσης τους The Steams και τους Mr. Highway Band.
To set των τελευταίων το πρόλαβα κάπου στην μέση ή λίγο πριν, καθώς ως γνωστόν όταν βρέχει στην Αθήνα όλα λειτουργούνε λίγο χειρότερα απ’ οτι συνήθως. Ο χώρος ήδη έχει γεμίσει αρκετά και κοινό και μπάντα έχουν ήδη ζεσταθεί όσο ακούμε κομμάτια από την σκεδόν δεκαπενταετή πορεία των Αθηναίων, με το “Revolution” να είναι ένα από αυτά. Τα χρόνια στην σκηνή φαίνονται όχι μόνο από τις γκριζαρισμένες τρίχες, αλλά και από το αβίαστο δέσιμο της. Country, Americana και blues rock ήχοι βγαίνουν πεντακάθαρα από τους ενισχυτές και τα ηχεία, πράγμα το οποίο οφείλουμε στον ηχολήπτη, όπως μας τόνισε και ο κιθαρίστας και τραγουδιστής τη μπάντας Γρηγόρης Ψαλτάκος . Θα κλείσουν γύρω στις 21.30 με μια πολύ ωραία διασκευή του αγαπημένου τους Neil Young.
Έξω για τσιγάρο, και ο αριθμός ανθρώπων που περίμεναν (χωρίς εισιτήριο) με εντυπωσίασε, καθώς μέσα ήδη ήταν ψιλοπίτα η φάση. Γενικά η διαρρύθμιση του χώρου δεν βοηθάει καθόλου όταν μαζεύεται φουλ κόσμος, και κάνει την εμπειρία λίγο κουραστική.
Δέκα παρά δέκα έρχεται η ώρα για τους Steams. Πρώτη φορά που βλέπω την συγκεκριμένη μπάντα, και μπορώ να πω πως συνολικά εντυπωσιάστηκα. Μου άρεσε από πριν η μουσική τους, αλλά η ζωντανή εμφάνιση δίνει – όπως γίνεται συνήθως με τα καλά συγκροτήματα- ένα layer παραπάνω. Βοηθάει πολύ και η εντελώς φροντμανίστικη παρουσία του κιθαρίστα, τραγουδιστή και στιχουργού Πάνου Δημητρόπουλου, η οποία έχει όση ‘70s καβλαντίστικη αυταρέσκεια (το λέω με κάθε καλή έννοια) πρέπει. Ημέρα γιορτής και μάλιστα με πανσέληνο όπως μας ενημέρωσε, οπότε το “Perfect Storms from Afar” πάει γάντι. Ψυχεδέλεια, βουκολικό ηλεκτροφόλκ, όπως θες πέστο, παιγμένο άψογα και με το rhythm section να σπέρνει. Έτυχε μάλιστα να είναι το τελευταίο live του drummer Νικόλα Μαμάση με την μπάντα, και γι αυτό του αφιέρωσαν την συγκεκριμένη εμφάνιση. Λίγο κούρδισμα, ένα τσικ δυνάμωμα κατά παραγγελία του Πάνου, και “The Harvest”. Oι εναλλαγές χαμηλών σημείων και ξεσπασμάτων είναι υπέροχες, και οι Steams φαίνονται απίστευτα καλοδουλεμένοι.
Θα έλεγα πως ήταν σαν να ακούς το CD, αλλά όπως προανέφερα ήταν ακόμα καλύτερα. Μετά και το “Mild Conquest” θα μας πούνε για το επερχόμενο άλμπουμ τους το οποίο έχουν ολοκληρώσει, αλλά ουσιαστικά θέλουν να μας βασανίσουν γιατί το καλό πράγμα αργεί να γίνει. “Vile Wonders” ο τίτλος αυτού, και θα μας παίξουν το ομότιτλο + άλλα δύο εξαιρετικά δείγματα, με μια έντονη Sonic Youthίλα σε σημεία. Ανάμεσα στα πολλά cheers με το ποτό του, ο τραγουδιστής του σχήματος μας είπε και τι σημαίνουν οι headliners της βραδιάς και πόσο τους έχουν επηρεάσει, ειδικά στα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα. Θα ολοκληρώσουν το πολύ γεμάτο από κάθε άποψη σετ τους γύρω στις έντεκα παρά δέκα.
Είκοσι λεπτά θα πάρει τους Underground Youth να σκάσουν μύτη εν μέσω χειροκροτημάτων. Βίντεο από πίσω τους που δεν σταμάτησε να παίζει (οι σκηνές μου έβγαζαν κινηματογραφική Nouvelle Vague, χωρίς να είμαι και σίγουρος, ταίριαζαν όμως γάντι με την μουσική και την γενικότερη αισθητική της μπάντας) και αρχή με το υπέροχο “Collapsing into Night”, από τα σκοτεινότερα κομμάτια των μουσικά ευέλικτων Βρετανών, για να συνεχίσουν με το Crampίστικο “Last Exit to Nowhere” και την μπασάρα του “I Need You”. Απλοί, λιτοί, ίσως και χομπίστες, δεν ξέρω. Η φωνή του Craig Dyer ακούγεται καθάρια και στεντόρεια, η Oliya Dyer (γυναίκα του) ακριβώς πίσω στα κρουστά δίνει τον ρυθμό στην μουσική γαλέρα με χάρη κι επιδεξιότητα και το μπάσο, αρνούμενο να επισκιαστεί από τις κιθάρες, ακολουθεί. Το “Morning Sun” που θα ακολουθήσει είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους, και αν κρίνω από τις αντιδράσεις γύρω μου μάλλον όχι μόνο δικό μου. Στο “Silhouette” μια κοπέλα δίπλα μου έβαλε shazam, και γεμάτος περιέργεια περίμενα το αποτέλεσμα (το έχω δοκιμάσει κι εγώ για πλάκα σε διάφορες συναυλίες), αλλά φευ. Της είπα τον τίτλο και τον σημείωσε χαρούμενη, μετά όμως το μετάνιωσα βλέποντας την να τραβάει συνεχώς βίντεο από μια γωνία που τράβαγε τον τοίχο, κάτι κεφάλια και άντε και κανα κινητό από πιο μπροστά. Ευτυχώς τουλάχιστον δεν καθόταν μπροστά μου…
“Underground”, “Half Poison, Half God” και τα πιο βαθιά φωνητικά της βραδιάς στο “Alice”. Γενικώς ο Dyer είναι λιγομίλητος, λέγοντας μας μόνο κανα “Thank you/eykaristo” ενδιάμεσα των κομματιών και κάνα cheers σηκώνοντας το ποτό του. Μόνο σε αυτό το σημείο θα κόψει (πολύ) λίγο τον ρυθμό για να μας πει πόσο ζέστη έχει (δεν έχω ιδέα τι γινότανε μπροστά, εκεί που ήμουν εγώ ήταν μια χαρά, αλλά αν κρίνω από τα πρόσωπα που βγαίνανε στο τέλος πρέπει όντως να είχε ζέστη) και ότι είναι πολύ χαρούμενοι που επιστρέφουν στην χώρα μας. Κι εμείς ήμασταν πολύ χαρούμενοι και το εκφράσαμε με χορό και ζεστό χειροκρότημα.
“The Allure of the Light”, “Mademoiselle” και κιθάρες να ξυρίζουν στο “You made it Baby”. O ήχος εξακολουθεί να είναι άψογος, και με το ψυχεδέλιασμα και τις κραυγές του “Strangle up My Mind” οι Underground Youth θα μας αφήσουν για λίγο παρέα με κάτι επαναλαμβανόμενα “γουά γουά” που προσωπικά με κούρασαν από ένα σημείο και μετά, και θα επιστρέψουν για να κλείσουν με “Death of the author” και “Hope and Pray” είκοσι λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.
Μια πολύ όμορφη βραδιά, με κόσμο και μπάντες να περνάνε πολύ ωραία. Βοήθησε, όπως ανέφερα πολλάκις ο πολύ καλός ήχος, δεν βοήθησε ο πολύς κόσμος σε συνδυασμό με την διαρρύθμιση του μαγαζιού που δημιουργεί κάποια άσκοπα εμπόδια στον χώρο. Μικρή σημασία είχε, καθώς Mr. Highway Band ζεστάνανε το κοινό, οι The Steams κάνανε εμφάνιση headliner και οι Underground Youth απέδειξαν ότι δικαιολογημένα έσπευσε ο κόσμος να εξαντλήσει τα εισιτήρια. Από τις συναυλιακές βραδιές που δεν σου αλλάζουν την ζωή, αλλά στην κάνουν πολύ πολύ πιο πλούσια.
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης
7 
