Είδος: Black metal
Εταιρεία: Vendetta Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1 Απριλίου 2022
“Ας μην πιστεύουμε πως η ζωή στο σκότος σημαίνει βύθισμα στη δυστυχία και στη θλίψη. Δεν υπάρχει θλίψη. Διότι τη θλίψη την καταπίνει ο θάνατος. Και ο θάνατος είναι ό,τι ακριβώς δίνει ζωή στο σκότος”.
Αυτό το απόσπασμα από τον “Ματοβαμμένο Μεσημβρινό” του Κόρμακ ΜακΚάρθι έχουν επιλέξει οι Ultha να αναγράφει σε περίοπτο σημείο το booklet του τέταρτου full-length τους. Έπειτα από αρκετές ακροάσεις του “All that Has Never Been True”, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την πυρηνική αξία που έχουν αυτά τα λόγια στο μουσικό τους έργο.
Και λέω σκόπιμα πως απαιτούνται αρκετές –και σίγουρα ουσιαστικές– ακροάσεις, επειδή θα χρειαστεί να ξεπεράσεις την προκατάληψη ότι έχεις να κάνεις ένα album DSBM. Οι Ultha κάνουν κάτι διαφορετικό. Εδώ η οδύνη και το αγωνιώδες αίσθημα αδιεξόδου δεν πηγάζουν αποκλειστικά από μια ψυχολογίστικη προσέγγιση με συναισθηματικές αφετηρίες. Πιο πολύ παραπέμπουν στην ευθεία σύγκρουση με την ίδια την ιδέα του μηδενός· ή, καλύτερα, του μη είναι. Πρόκειται για μια κραυγή από τις πιο αφοπλιστικά ηχηρές, που ξεσπά μέσα στον «τόπο» που έχει την ιδιαιτερότητα να φαντάζει ανεξάντλητα ανοιχτός και, συνάμα, να αποδεικνύεται ισοπεδωτικά κλειστός: ο ανθρώπινος νους.
Το black metal των Γερμανών προορίζεται για να ντύσει την αναμέτρηση με αυτήν τη συνθήκη. Αποδοσμένο με απλό αλλά διόλου απλοϊκό τρόπο, έχει μια αμεσότητά που κρύβει μια επιδέξια φροντισμένη συνθετική μέθοδο. Είναι ένα black metal που μπορεί να ανανεώσει το είδος. Έχει τραχύτητα, βίαια ξεσπάσματα και σαρωτική ταχύτητα, αλλά γίνεται και απρόβλεπτα μουντό, νεφελώδες και βραδυφλεγές. Ούτε φωλιάζει στην παράδοση, ούτε αναζητά εμμονικά τα πιο ακραία μέσα έκφρασης, ούτε επιδιώκει να πειραματιστεί άνευ όρων και ορίων. Είναι σαν να περνά μέσα και από τα τρία αυτά κανάλια, αλλά δεν στέκεται σε κανένα. Χείμαρροι από μαύρες κιθάρες ξεβράζονται σε post black ξέρες και doomy έλη, στοιχειωμένες νότες από keyboards χτίζουν εκστατικό layering μαζί με φρενήρη tremolo riffs και blast beats, ερεβώδεις ατμόσφαιρες ταράζονται από παραληρηματικά αλυχτίσματα και παράφωνα χάλκινα πνευστά, post punk/goth αντικατοπτρισμοί ξεγελούν, ενώ μπροστά απλώνεται μια αχανής, άνυδρη, κατάμαυρη έρημος όπου ενσκήπτουν θύελλες λάβρας και ψύχους.
Στις κατά κύριο λόγο μεγάλες συνθέσεις του “All that Has Never Been True”, το βάρος πέφτει σε τρία δομικά στοιχεία. Πρώτον, στις υψίσυχνες, γδαρμένες υλακές του C. Noir (αρκετά κοντά στο ύφος του Colin van Eeckhout), που είναι αναπόφευκτο να μη σε καθηλώσουν –ακόμα και να σε τρομοκρατήσουν– από την πρώτη φορά που ηχούν. Δεύτερον, στο επιθετικό, μαυρομεταλλικό riffing των R. Schmidt και L. Enssen, που απλώνεται αργά και δυναμώνει μέσα από τη μετρημένη επαναληπτικότητά του, ενώ αναδεικνύει και μια μελωδική και ατμοσφαιρική πλευρά που, αντί να «γλυκάνει» το ηχητικό αποτέλεσμα, διογκώνει τον ζόφο. Τέλος, στη χρήση των πλήκτρων, που αποβαίνει εξαιρετικά καθοριστική, είτε όταν όταν πρωταγωνιστεί είναι όταν είναι διακριτική. Προσωπικά, είχα πολύ καιρό να ακούσω τόσο ουσιώδη αξιοποίησή τους.
Το “All that Has Never Been True” εμπίπτει στο extreme metal, αλλά δεν εξαντλείται κινούμενο μόνο προς τα άκρα. Φέρει το σημάδι του DSBM, όμως δεν προσδιορίζεται στη βάση αυτήν. Έχει πειραματική διάθεση, δίχως να περνά στα ύδατα του avant-garde. Επενδύει στην ατμόσφαιρα και αγγίζει τα post και minimal σύνορα, μα δεν αγκιστρώνεται στο κοινότοπο άρμα τους. “Και τότε, τι είναι;” θα αναρωτιέστε. Είναι το πολύ προσωπικό και διακριτό ηχητικό αποτύπωμα των Ultha. Και αυτό είναι από τα μεγαλύτερα προσόντα του, καθώς επιτυγχάνει κάτι που για άλλα συγκροτήματα αποτελεί μακρινό στόχο: να έχει δική του ταυτότητα.
Official Site: https://ultha.wordpress.com/
Facebook: https://www.facebook.com/templeofultha/
Instagram: https://www.instagram.com/ultha_youexistfornothing//
Bandcamp: https://ultha.bandcamp.com/album/all-that-has-never-been-true
654 
