Οι Γερμανοί blacksters Ultha επισκέπτονται την Αθήνα, την Πέμπτη 17 Οκτωβρίου, για μια σκοτεινή βραδιά στο An Club (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ) και αρπάζοντας την ευκαιρία ο Ralph Schmidt, φωνή και κιθάρα της μπάντας, απαντάει τις ερωτήσεις του Κώστα Χατζή.
–Καλησπέρα Ralph, είμαι ο Κώστας και θα ήθελα να σε καλωσορίσω στις διαδικτυακές σελίδες του Rockway. Έχουν περάσει εννέα χρόνια από την κυκλοφορία του “Pain Cleanses Every Doubt”, του πρώτου σας δίσκου. Τι έχει αλλάξει έκτοτε και πως έχει εξελιχθεί ο ήχος της μπάντας;
Ralph Schmidt: Γειά σου Κώστα, χαίρομαι που σου μιλάω και σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον στη μικρή μας μπάντα. Σχετικά με την ερώτηση σου, όπως έχει πει ο μεγάλος Eddie Vedder (σ.σ. τον αγαπώ ήδη) “Έχουν αλλάξει όλα, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα” (Everything has changed, absolutely nothing has changed). Ο πυρήνας των ανθρώπων, το πνεύμα της μπάντας καθώς και ο ήχος είναι τα ίδια, έχουν όμως εξελιχθεί οι ικανότητές μας και έχουμε μάθει πράγματα όσον αφορά τη διαδικασία της σύνθεσης, της ηχογράφησης, του παιξίματος αλλά και πάνω στο ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Δεν υπάρχει δίσκος στον οποίο πειραματιστήκαμε και αποτύχαμε οικτρά, αλλά υπάρχει μια σταθερή εξέλιξη του ήχου γιατί εμείς οι ίδιοι προοδεύσαμε και δε θέλαμε να βαρεθούμε φτιάχνοντας τον ίδιο δίσκο 3-4 φορές. Στην αρχή είχαμε μια πιο παραδοσιακή προσέγγιση στο black metal, αλλά απομακρυνθήκαμε από αυτό, χωρίς όμως να εγκαταλείψουμε το παρελθόν της μπάντας. Αυτό είναι σημαντικό καθώς θέλουμε εμείς αλλά και οι άνθρωποι που μας ακούνε, να καταλαβαίνουν ότι: “Αυτοί ειναι οι Ultha”
–Ποιες είναι οι βασικές σας επιρροές και ποιες ήταν 8 χρόνια πριν; Κάτι εκτός black metal;
R: Όταν ξεκινούσαμε βασικές μας επιρροές ήταν μπάντες της αμερικάνικης black metal σκηνής οπως οι Ash Borer, Weakling, Fell Voices, Xasthur, Leviathan, κάποιες της γαλλικής όπως Christicide και Leviathan και κάποιες της βρετανικής, όπως οι Lychgate. Τώρα πλέον θα έλεγα ότι το 95% των επιρροών μας βρίσκεται εκτός black metal. Κυρίως soundtracks από ταινίες, trip hop και post punk/shoegaze, απλά δεν πέφτουμε στην παγίδα του να αλλάξουμε το στυλ μας τελείως και να ακουγόμαστε όπως αυτά τα στυλ, αλλά φροντίζουμε να τα εμπεριέχουμε στον τρόπο που γράφουμε μουσική, ώστε να διευρύνουμε τα όρια του ήχου μας.
-Στη σελίδα σας στο Encyclopedia Metallum, στην περιγραφή της θεματικής της μπάντας, εμφανίζονται οι λέξεις θλίψη, μελαγχολία και αμφιβολία και μια γρήγορη ματιά στους τίτλους των κομματιών σας το επιβεβαιώνει. Πόσο εύκολο ήταν να ξεφύγετε από τα στιχουργικά black metal κλισέ και πως κι επιλέξατε να το κάνετε;
R: Γιατί αυτά μόνο είναι τα θέματα για τα οποία μπορώ οργανικά να γράψω. Βασικό στοιχείο των Ultha ήταν από την αρχή να είμαστε αυθεντικοί και αυτό (για εμάς) μπορεί να επιτευχθεί γράφοντας μουσική που κατα 100% θα ακούγαμε εμείς οι ίδιοι, με το να φαινόμαστε οπως φαινόμαστε πάνω στη σκηνή και κάτω από αυτήν και τραγουδώντας για θέματα με τα οποία μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς. Είμαστε αρκετά πολιτικοποιημένοι άνθρωποι, αλλά το πολιτικό περιεχόμενο θεωρώ ταιριάζει καλύτερα στο hardcore ή στο crust punk. Παράλληλα δεν ασχολούμαστε με τον αποκρυφισμό ή το σατανισμό, οπότε το να γράφουμε για αυτά, θα ήταν υποκρισία. Έχουμε τραγούδια κατά της θρησκείας, αλλά έχουν να κάνουν με το πως αυτή είναι κατασκευασμένη και οργανωμένη, σαν ένα μέσο για υποτάξουν τη λογική που υπάρχει στην ανθρώπινη σκέψη.
–Μιλώντας για black metal κλισέ, το είδος έχει βρεθεί στο στόχαστρο για όλους τους λάθος λόγους. Πόσο δύσκολο (ή εύκολο) είναι για μια μπάντα να μείνει μακριά από “ύποπτες” συνεργασίες και να έχει μια πιο προοδευτική ματιά των πραγμάτων;
R: Βασικά είναι πολύ δύσκολο, γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που καραδοκούν στο ίντερνετ και δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να δημιουργούν πρόβλημα σε μπάντες και άτομα για όλους τους λάθος λόγους! Ζούμε σε ένα κόσμο που βλέπει τα πράγματα όλο και περισσότερο σαν άσπρο μαύρο και θεωρεί ότι είσαι είτε στην πλευρά του, είτε εχθρός του. Δεν υπάρχει πλέον κοινό έδαφος. Δεν γίνεται συζήτηση πλέον, ιδιαίτερα στην καταβόθρα που ονομάζεται comment section. Και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας το κάνει ευκολότερο για ανθρώπους να ρίξουν το φταίξιμο σε άλλους και να τους εγκαλέσουν, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο σε κάποιες περιπτώσεις δεν δικαιολογείται από πουθενά. Και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο κόσμος να μην ενδιαφέρεται και τόσο για το αν μια μπάντα ή μια ατομικότητα αξίζει τέτοιας συμπεριφοράς. Πάντα θα στηρίζουμε την άποψή μας ότι κάθε άτομο είναι πολιτικοποιημένο, κανείς δεν είναι απολιτίκ. Πολλοί χρησιμοποιούν τον όρο για να δικαιολογήσουν την τεμπελιά τους και το γεγονός ότι είναι ανεκτικοί στο μίσος που στρέφεται σε ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα του δέρματος ή διαφορετική σεξουαλικότητα. Άρα, εξ ορισμού δεν είναι απολιτίκ. Είμαστε υπέρ της ελευθερίας της γνώμης, αλλά είναι άλλο το να σκέφτεσαι ότι θες να σκέφτεσαι και άλλο το να το λες. Η ηλιθιότητα στην πολιτική και την κοινωνία, η οποία έχει οδηγήσει σε δεξιές πολιτικές, είναι τρομακτική, το λιγότερο. Είναι φοβερό ότι έχουμε ξαναϋπάρξει σε αυτή τη θέση και τώρα βλέπουμε τη χιονοστιβάδα να έρχεται, αλλά παρ’ ολ’ αυτά μερικοί άνθρωποι είναι τεμπέληδες ή αμαθείς για να κάνουν κάτι γι’ αυτό.
Με συγχωρείς για το μονόλογο. Πίσω στην ερώτηση σου: είναι εύκολο να το χειριστείς αυτό μέσα και έξω από μια μουσική σκηνή αν έχεις μια καθαρή ηθική πυξίδα. Αλλά και πάλι υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικό κριτήριο του που τελειώνει το σωστό και ξεκινάει το λάθος. Αυτό έγκειται στην κρίση του καθενός. Δε μπορείς να λες “αυτή είναι η γνώμη μου και είναι ο μόνος τρόπος”, αλλά κοίτα που φτάσαμε: σε ένα κόσμο που μέρος της αριστερής σκηνής κράζει την υπόλοιπη αριστερή σκηνή στο ίντερνετ, επειδή “δεν είναι αρκετά αριστερή”, καταλήγοντας σχεδόν στα δεξιά, ενώ οι δεξιοί μαλάκες έχουν ένα τεράστιο χαμόγελο βλέποντας τους εχθρούς τους να τρώγονται μεταξύ τους.
–Προσπαθείτε να ενημερώνεστε για τις εξελίξεις στο black metal ή σε άλλα είδη; Μπορείς να προτείνεις τρεις από τις αγαπημένες σου μπάντες αυτή τη στιγμή;
R: Πάντα. Δε μπορώ να σταματήσω να ψάχνω για νέα μουσική και να ενημερώνομαι για το τι γίνεται. Συχνά επιστρέφω στα κλασσικά, αλλά παράλληλα ψάχνω για μουσική που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Τρεις black metal μπάντες (με την ευρεία έννοια): Oerheks (BEL), Yellow Eyes (US), Oranssi Pazuzu (FIN). Εκτός black metal: Carrion Empire (US), Topographies (US), Takh (BEL)
–Συχνά σε συζητήσεις έχω ακούσει να αναφέρονται στον τελευταίο σας δίσκο σαν: “αυτός με τα αγάλματα στο εξώφυλλο”. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό που προσωπικά θεωρώ ένα από τα πιο εικονικά εξώφυλλα τα τελευταία χρόνια στο μέταλ;
R: Α, ευχαριστώ πολύ! Αυτό σίγουρα θα κάνει το φίλο μας Tobias Hahn που έκανε όλα τα κολάζ για το άλμπουμ, πολύ χαρούμενο. Είμαστε κι εμείς χαρούμενοι με το εξώφυλλο αυτό. Αστεία ιστορία: όταν κυκλοφορήσαμε όλο το άλμπουμ στη 1 Απριλίου του ‘22, χωρίς κάποια προειδοποίηση ότι θα κυκλοφορήσουμε κάτι, πολύς κόσμος νόμιζε ότι ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο λόγω του artwork. “Δε θα το έκαναν ποτέ αυτό και δε γίνεται να είναι δίσκος Ultha” (γέλια). Αυτό ήταν εξαιρετικό! Λατρεύουμε να απογοητεύουμε τις στενόμυαλες αντιλήψεις του κόσμου σχετικά με το πως το black metal θα έπρεπε να φαίνεται ή να ακούγεται.
Όσον αφορά την ιστορία: Ο Tobias δημιουργησε 30+ κολάζ στο χέρι και μου τα έδειξε. Από τη στιγμή που γράφω όλους τους στίχους, τα εκτύπωσα σε ένα κομμάτι χαρτί με τον τίτλο του δίσκου. Μετά εκτύπωσα όλες τις εικόνες και έφτιαξα ένα πίνακα-παζλ, παίζοντας με το ποια εικόνα αντιπροσωπεύει καλύτερα ποιο κομμάτι. Και η εικόνα που έγινε το εξώφυλλο, ήταν τέλεια για αυτό που “έβλεπα” στον τίτλο αλλά και όλη τη θεματική του άλμπουμ. Άλλα δε θα δώσω τη δική μου εξήγηση, θα το αφήσω ανοιχτό στην ερμηνεία του ακροατή (sic).
–Πώς προέκυψε ο τίτλος του τραγουδιού “You Exist for Nothing” να χρησιμοποιηθεί σαν μότο της μπάντας και πως καταλήξατε με τη χρήση του στα σόου σας;
R: Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να θυμηθώ από που ήρθε, αλλά ήταν στα αρχικά υποψήφια ονόματα της μπάντας. Αργότερα αποφασίσαμε ότι δεν είναι τόσο δυνατό όσο θα έπρεπε για όνομα μπάντας, αλλά είναι αρκετά δυνατό για τίτλος τραγουδιού και κάπως έτσι προέκυψε και σαν μότο, μιας και αντιπροσωπεύει αρκετά καλά το πνεύμα του γκρουπ.
–Είστε μέρος μιας γενιάς black metal συγκροτημάτων που συνδύασαν το black με άλλα είδη όπως post, ambient, doom και dissonant death, αποδεικνύοντας ότι το είδος είναι το πιο πολυποίκιλο στο μέταλ. Αυτό ήταν μια συνειδητή επιλογή ή κάτι που προέκυψε σε ένα πιο υποσυνείδητο επίπεδο;
R: Όχι, ήταν ξεκάθαρα συνειδητή επιλογή. Ο πρώτος μας δίσκος έιχε στοιχεία τέτοια στον ήχο, με τον παχύ κιθαριστικό τόνο αλλά και το πως τα τραγούδια ήταν μέσα στο reverb. Αλλά όπως συμβαίνει με όλες μου τις μπάντες, στην αρχή γράφω riffs ψάχνοντας να βρω μια φωνή, παίζοντας live, η ζωή μου αλλάζει και κάποια στιγμή γίνεται ένα “κλικ” και ανοίγει ένας διακόπτης και τότε ξέρω τι είναι η μπάντα ή τι θα επρεπε να είναι και τι μπορεί να γίνει. Έγραψα διάφορα riffs και μετά προσθέσαμε τον Andy (σ.σ. Rosczyk, πλήκτρα) στα πλήκτρα και συζητήσαμε για το τι θέλουμε να μεταδώσουμε στον ακροατή. Και όταν φτάσαμε στο σημείο αυτό αισθανθήκαμε άνετα, αν και χάσαμε κόσμο που μας ακολουθούσε από την πρώτη μέρα, καθώς προτιμούσε πιο παραδοσιακές black metal φόρμες. Αλλά αυτό είναι οκ. Πάντα χάναμε κάποιο κόσμο καθώς εξελισόμασταν, αλλά κερδίζαμε άλλους. Αυτή είναι η φύση αυτού του “τέρατος”. Αλλά σίγουρα δε θα υποκύψουμε ποτέ σε κλισέ και πάντα θα χρησιμοποιούμε ότι ηχητικά μέσα θεωρούμε απαραίτητα για να μεταδώσουμε το συναίσθημα που θέλουμε.
–Κομμάτια μεγάλης διάρκειας ήταν πάντα το σήμα κατατεθέν σας από την αρχή. Δεν ανησυχείτε ότι μπορεί να αποτρέψουν κόσμο από το να δώσει στη μουσική σας μια ευκαιρία; Πως αυτά δουλεύουν λάιβ;
Μπορουν, αν δεν τα δομήσεις σωστά. Με τη μουσική μας γίνεται ότι και στην ποπ: αν δώσεις το υλικό μας για ανάλυση στους ειδικούς, θα δουν ότι η μουσική μας είναι δομημένη σαν αυτή των Beatles ή των Talk Talk, απλά επαναλαμβάνοντας μέρη περισσότερο. Αλλά πάντα υπάρχει ένα μοτίβο στο οποίο επανέρχεσαι θέλοντας να δεις που θα καταλήξει. Τουλάχιστον αυτή είναι η θεωρία μας.
Όσο για το παίξιμο στα λαιβ: το μεγαλυτερο πρόβλημα είναι ο περιρισμένος χρόνος. “Εχετε 40 λεπτά”, γιατί αυτό κάποτε ήταν δυόμιση κομμάτια, τα 30 λεπτά θα ήταν δύο. Οπότε αυτό ήταν πάντα προκληση. Ανά τα χρόνια πήραμε slots με περισσότερο χρόνο, αλλά είχαμε και μικρότερα τραγούδια (“μόλις” δέκα λεπτά), οπότε έγινε ευκολότερο. Αλλά γενικά όταν μας δεις live θα καταλάβεις ότι δε λειτουργούμε σαν άλλες μπάντες. Η προσέγγιση μας είναι περισσότερο αυτής της ύπνωσης ή μιας υπερβατικής εμπειρίας. Δε μας ενδιαφέρει η βαρύτητα στον ήχο ή το επόμενο μπαμ. Συχνά το κοινό στέκεται εκεί με κλειστά μάτια και αφήνει τον ηχο, τον καπνο και την ένταση να τους διαπεράσουν. Συνήθως δουλεύει.
–Είναι γεγονός οτι το Νορβηγικό τοπίο επηρέασε σημαντικά τις πρώτες black metal μπάντες, όπως η αμερικάνικη δύση επηρέασε τον ήχο συγκροτημάτων όπως οι Wayfarer και ούτο καθεξής. Πόσο πιστεύεις ότι το μέρος που ζείτε ή μεγαλώσατε επηρέασε εσάς, μουσικά ή στιχουργικά;
R: Σίγουρα όχι μουσικά. Η Γερμανία δεν έχει χαρακηριστικό ήχο ή αισθητική. Δες πως παρουσιαζόμαστε στα media: σαν μια κλισέ έκδοση ανθρώπων της επαρχίας (σ.σ. people with Lederhosen yodeling είπε χαρακτηριστικά). Αλλά η Γερμανία δεν είναι η Βαυαρία. Οι Γερμανοί ήταν πάντα καλοί στο να εφευρίσκουν πράγματα και αυτό οδήγησε στους Kraftwerk που λίγο πολύ έβαλαν την ηλεκτρονική μουσική στο χάρτη. Αλλά πέρα από τους Katharsis και τους Nagelfar, δεν υπάρχουν πολλές επιδραστικές μπάντες στο black metal που να προέρχονται από αυτή τη χώρα. Σίγουρα επηρεάζει τα θέματα για το οποία τραγουδάω και το πως βλέπω τον κόσμο, αλλά πέρα από αυτό, η Γερμανία δεν έχει κάποια επιρροή σε εμάς σαν μπάντα.
–Έχοντας μια καθημερινή δουλειά, το θεωρείς αυτό ευχή ή κατάρα; Είσαι σε θέση να δημιουργείς μουσική χωρίς το άγχος να συμβιβαστείς στις επιταγές της αγοράς και τους σχετικούς περιορισμούς; Από την άλλη, αν μπορούσες να ζήσεις από τη μουσική σου, θα δημιουργούσε αυτό ένα ιδανικό περιβάλλον για να επικεντρωθείς εκεί και να κυκλοφορήσεις πράγματα πιο κοντά σε αυτό που επιθυμείς;
R: Για όλους μας η μουσική λειτουργεί σαν χόμπι, καθώς αν γινόταν δουλειά θα οδηγούσε σε συμβιβασμό εξαιτίας του άγχος της επιβίωσης. Οπότε, είναι η απόδρασή μας από την καθημερινότητα. Μας ανοίγει πόρτες να κάνουμε πράγματα και να γνωρίσουμε ανθρώπους που διαφορετικά δε θα είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε και είμαστε ευγνώμονες για αυτό. ΓΙα παράδειγμα, πάρε αυτή τη συνέντευξη: πιθανότατα δε θα είχαμε ανταλλάξει λέξεις μαζί αν δεν υπήρχε η τέχνη που δημιουργούμε και αν ο Άρης (σ.σ. Ten out of Ten) σε μας είχε πλησιάσει για να μας φέρει στην Ελλάδα και την πρώτη μας επίσκεψη σε αυτή τη χώρα και συν τοις άλλοις να παίξουμε live για ανθρώπους που δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ. Δεν είναι αυτό εκπληκτικό και η μεγαλύτερη μορφή επιτυχίας που μπορείς να σκεφτείς; Για εμάς, είναι.
Βέβαια, η καθημερινή μας ζωή και οι δουλειές μας, μας περιορίζουν. Είμαστε στη διαδικασία του να γράψουμε καινούριο δίσκο και είναι δύσκολο να βρούμε το χρόνο για να βρεθούμε στον ίδιο χώρο μαζί. Αλλά εκεί ίσως έρχεται η “Γερμανικότητα μας” (σ.σ. Germanness είπε) να μας βοηθήσει, καθώς είμαστε πολύ πειθαρχημένοι και προσηλωμένοι όταν έχουμε ένα στενό χρονικό πλαίσιο για να δουλέψουμε πάνω σε κάτι.
Αλλά νομίζω όλοι το προτιμούμε έτσι από το να είμαστε υποχρεωμένοι να παίξουμε μουσική για τα προς το ζειν. Θα επηρέαζε σίγουρα το πως βλέπουμε τη μουσική αυτή.
–Κατά τη γνώμη μου, το “All That Has Never Been True” είναι ένα από τα σημαντικότερα black metal αλμπουμ των 20s και ανυπομονώ να δω πως λειτουργεί στη σκηνή. Πόσο δύσκολο θα είναι το άλμπουμ που θα ακολουθήσει να είναι αντάξιο των προσδοκιών και υπάρχουν πλάνα για αυτό;
R: Ευχαριστώ πολύ που το λες αυτό. Το εκτιμούμε πολύ. Και ναι, σίγουρα θα είναι πρόκληση να κρατηθούμε στο ίδιο επίπεδο ή και να ανεβάσουμε τον πήχη. Το καλό είναι ότι μάθαμε στο παρελθόν ότι δε χρειάζεται να βιαζόμαστε κι ότι δε χρωστάμε σε κανέναν τίποτα. Θα δουλεύουμε σε μουσική μέχρι να κρίνουμε ότι είναι αντάξια για να είναι το επόμενο σκαλί στην εξέλιξη των Ultha. Κάποια στιγμή, ίσως τον επόμενο χρόνο, να γίνει ένα ακόμα βήμα, πάλι χωρίς προειδοποίηση. Ελπίζω να αρέσει στον κόσμο και να καταλάβει αυτό το βήμα. Αν όχι, κρίμα, αλλά και πάλι θα είναι αυτό που θα θέλουμε να κάνουμε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αλλά είμαστε αισιόδοξοι ότι οι άνθρωποι που είναι μαζί μας αυτά τα δέκα χρόνια, θα είναι μαζί μας και μέχρι το τέλος.
–Ευχαριστώ πολύ Ralph, ανυπομονώ για ένα εξαιρετικό live σε λίγες μέρες στην Αθήνα!
R: Cheers και σε ευχαριστώ για τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις! Ελπίζω να σε δω από κοντά σε μερικές μέρες. Ελάτε μετά το live για ένα γεια και να αράξουμε. Ανυπομονούμε να παίξουμε για όλους εσάς στην Αθήνα! Για κάτι τέτοια υπάρχουμε.
393 
