“Truckfighters were not just the best band I have ever seen but the best band that has ever existed”.
Τάδε Έφη Josh Homme στο εκπληκτικό ντοκιμαντέρ Fuzzomentary και αν τους έχεις παρακολουθήσει ζωντανά και έχεις μπει στις δικές τους fuzz-αριστές συχνότητες συμφωνείς με την παραδοχή αυτή απόλυτα, τουλάχιστον όσο διαρκεί η εκάστοτε ζωντανή τους παράσταση. Διότι κάθε τους live είναι μία μοναδική παράσταση γεμάτη αστείρευτη ηλεκτρίζουσα ενέργεια, τόνους ιδρώτα (και λοιπών υγρών), αεικίνητη παρουσία επάνω στο σανίδι, έντονος fuzz ήχος με desert καταβολές straight out of the Californian scene.
Όλα αυτά αποτελούν σήματα κατατεθέντα των Σουηδών με τις ζωντανές εμφανίσεις να αποκτούν χαρακτήρα πάρτι, και να τους χαρακτηρίζουν απόλυτα μαζί με την ιδιαίτερη α λα Spinal Tap σχέση που έχουν με τη νευραλγική θέση των ντράμερ, η οποία τους ακολουθεί σαν μαύρο σύννεφο, με τον original drummer τους να έχει παραιτηθεί καθώς ήταν επιρρεπής στο να τιμάει την πεντάφυλλη θεά και τον επόμενο να έχει αχρηστεύσει τους καρπούς του, με την ατυχή συνέχεια να τους ακολουθεί κατά πόδας έως τις μέρες μας.
Πλέον εδώ και 1,5 χρόνο πορεύονται από κοινού με τον καινούριο τους ντράμερ και δείχνουν μία σταθερότητα μέχρι τον επόμενο φυσικά, μα μέχρι τότε «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
Έχοντας σχηματιστεί πίσω στο μακρινό 2001, γύρω από το συνθετικό πυρήνα των Oscar “Ozo” Celdermalm και Niklas “Dango” Källgren στη Στονερομάννα Σουηδία και συγκεκριμένα στην Μέκκα του ήχου, την πόλη του Örebro, απέκτησαν γρήγορα φήμη στη Stoner σκηνή με τους τρεις πρώτους δίσκους, “Gravity X ,“Phi” και “Mania”, και μπήκαν ψηλά στο κάδρο των κορυφαίων του ιδιώματος, ξεχωρίζοντας για τις ενεργητικές τους ζωντανές εμφανίσεις και την παράτολμη περσόνα τους.
Το να ακούς τη μουσική τους είναι ένα και το αυτό με το να ακούς την μουσική της ερήμου σε όλη της την έκταση, με την έντονη ρυθμικότητα και τα ηλιοκαμένα metal riffs τους τα οποία έχουν υποβληθεί σε μία Desert rock αμμοβολή, από την οποία μένουν σαν ευχάριστα κατάλοιπα η εξέλιξη και η φαντασία στον ήχο τους.
Μέσα από τις πέντε δισκογραφικές τους δουλειές, τα τρία split και τις λοιπές κυκλοφορίες τους, αντικατοπτρίζεται ο πρωτόλειος ήχος της Desert σκηνής με άρρηκτες σχέσεις συγκροτημάτων όπως οι Fu Manchu, Kyuss και Nebula μεταξύ άλλων με υπερβολική δόση fuzziness σε σημείο θεμιτού overdose και με εμφανείς ψυχεδελικές και Hard rock νύξεις να εμφανίζονται στα τραγούδια τους, με τον πυρήνα τους να μένει αδιάσπαστος και προσηλωμένος στον ακατέργαστο ήχο της ερήμου.
Μετά από σχεδόν δέκα χρόνια απουσίας από τα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα και οχτώ από τα δισκογραφικά, γεμίζουν το ντεπόζιτο τους με μπόλικο fuzz και Stoner μελωδίες και επιστρέφουν για μία μοναδική συναυλία στο αγαπημένο υπόγειο της Σολωμού για να δημιουργήσουν με απτές αποδείξεις και μουσικά πειστήρια ότι αποτελούν αν όχι την κορυφαία, μία εκ των κορυφαίων live μπαντών στον κόσμο.
Στα πλαίσια της επερχόμενης εμφάνισης τους ανατρέχουμε σε πέντε συναυλιακούς ύμνους που επιθυμούμε σαν παλαβοί να ακούσουμε ακόμα μία φορά ζωντανά καθώς θα χανόμαστε στη ηχητική τους fuzzo-δίνη.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τους κομμάτια που είτε μπει ως εναρκτήριο είτε ως κατακλείδα δεν γλυτώσεις το αυχενικό και τις λοιπές κακώσεις τους κορμιού σου. Κλασικός και αγνός desert ήχος υπό το fuzz πρίσμα των Σουηδών απέχοντας κατά πολύ από το στίχο “Running Out of Fuel”.
Μέσα από τον τρίτο δίσκο “Mania” το κομμάτι αποτελεί κλασική σύνθεση των Σουηδών που λατρεύουμε να ακούμε ζωντανά σε κάθε τους εμφάνιση. Μέσω της μελωδικής και ακουστικής οδού χτίζεται το κομμάτι ωσότου φτάσουμε στο ηχητικό κρεσέντο με το χαρακτηριστικό riff και τις ιδιαίτερες QOTSA meets RHCP περιπτύξεις τις κιθάρας. Ελάχιστες φορές τα οχτώ λεπτά περνάνε τόσο γρήγορα και απολαυστικά.
Πραγματικά τι φοβερό κομμάτι για να ξεκινήσεις έναν δίσκο και αυτό είναι κάτι που σίγουρα αντιλήφθηκαν οι Σουηδοί και το τοποθέτησαν στην στρατηγική θέση για τον δίσκο “Phi”. Ακούγοντας το μεταμορφώνεσαι σε σαύρα και λιώνεις με τις ώρες κάτω από το καυτό ήλιο μέχρι να λιώσει το κορμί σου και να γίνεις χαλκομανία σε κάποια πέτρα ή βράχο.
Απλή συνωνυμία με το απεχθές στρατιωτικό Project και μακρυά από από οποιαδήποτε άλλη συγγένεια, το fuzz-αριόζικο τρίο μας ταξιδεύει με τις “ειρηνικές” του μελωδίες και μας χαρίζει ένα trippy ταξιδάκι όπου στην ζωντανή του έκδοση στο “Live in London “ απογειώνεται εν μέσω έκστασης.
Η χρονική διάρκεια του συνήθως είναι απαγορευτική, όμως παρόλα αυτά μπορούμε να ελπίζουμε. Με σαφή στροφή στον ήχο και με μία προοδευτική αύρα να πλανάται στην fuzz ατμόσφαιρα, οι Σουηδοί αποτίουν τα σέβη τους στα φιλαράκια τους Mastodon και βαφτίζουν την επική αυτή σύνθεση προς τιμήν τους.
Στις 18/5 κατεβαίνουμε τα σκαλιά του An Club (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ) για να απολαύσουμε την πιο fuzz-ταστική μπάντα του πλανήτη. Είτε είσαι φασαίος ή fuzz-αίος είσαι προσκεκλημένος των Σουηδών για ένα desert party, χωρίς άμμο και ήλιο, αλλά με sun-baked riffs και down to earth μελωδίες.
847 
