Είδος: Instrumental progressive post-metal
Εταιρία: Fiadh productions/ Snow Wolf Records
Ημ. κυκλοφορίας: 4 Ιουλίου 2025.
“Ποια εντύπωση σας έκαναν, εσάς, ω άνδρες Αθηναίοι, τα λόγια των κατηγόρων μου δεν το ξέρω. Εγώ λίγο έλειψε να ξεχάσω και ο ίδιος ποιος είμαι.”
Έτσι ξεκινάει η απολογία του Σωκράτη, σε μια δίκη-πληγή για τον αρχαίο Δήμο Αθηναίων. Τα λόγια του ίδιου θα είναι τα μόνα που θα έχετε στο νου σας όσο ακούτε τη συνέχεια των Thumos ως την ολοκλήρωση όλων των σωκρατικών διαλόγων, αποτυπωμένων με γυμνή από στίχους μουσική.
Όμως, ένας μετα-πρόλογος θα χρειαστεί για να εξηγήσει. Οι Thumos ήταν έρωτας που γεννήθηκε στα χρόνια του κορωνοϊού. Με την πρώτη αυτιά άρχισα πιστά να ακολουθώ τις κινήσεις του αμερικανικού σχήματος και στο “Symposium” αφού έγραψα για πρώτη φορά για album τους, θέλησα να μιλήσω με τους μουσικούς πίσω από αυτό το φιλοσοφικό concept (Συνέντευξη εδώ). Έπειτα ακολούθησε το “Atlantis”, όμως αυτή τη φορά σκέφτηκα να το κάνω σωστά. Να ακούσω το “The Trial of Socrates” διαβάζοντας τα κείμενα του Πλάτωνα, σε μια προσπάθεια να μπω στο μυαλό του καλλιτέχνη-μουσικού.
Το τελευταίο μέρος (αν δεν ξεθάψουν τίποτα πλατωνικούς διαλόγους που τους είχαν ξεφύγει) της σειράς αυτής των κυκλοφοριών που είχαν ως πηγή έμπνευσης τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη, ξεκινάει με το “Parmenides”, από τον γνωστό διάλογο του ομώνυμου Ελεάτη φιλοσόφου με τον πρωταγωνιστή του παρόντος album, κατά τον οποίο “αψιμαχούν” ρητορικά επι της θεωρίας των ιδεών του τότε νεαρού Σώκρατες.
Ακολουθεί ο σοφιστής Πρωταγόρας και η συζήτηση περί κινδύνων από τη σοφιστική παιδαγωγική που πρεσβεύει, ο ρήτορας Γοργίας που τελικά παραδέχεται πως η ρητορική του διδασκαλία μπορεί εν τέλει να χρησιμοποιηθεί για ανήθικους σκοπούς, ο μαθητής του Σωκράτη, Φαίδρος να μιλά περί έρωτος αφού είχε ακούσει τον Λυσία να ρητορεύει και ο αριστοκράτης Μένων σε έναν διάλογο για την έννοια της αρετής και αν αυτή μπορεί να διδαχθεί.
Όπως ακριβώς και κάθε διάλογος, τα κομμάτια του δίσκου έχουν τα κρεσέντο και τα ντικρεσέντο τους και μουσικά θα μπορούσες να σκεφτείς, ότι μπορούν να ντύσουν μια περίληψη καθενός από αυτούς τους διαλόγους. Ή κάθε έναν από αυτούς αν ακούσεις μια δεκαπενταριά φορές το “Trial of Socrates”. Η παραγωγή είναι ογκώδης, αλλά επαρκώς “ανάλαφρη”, προσδίδοντας έτσι μια ιδιαίτερη υφή στην ατμόσφαιρα που μαζί με τον πίνακα του Ζακ-Λουί Νταβίντ ως εξώφυλλο, που απεικονίζει τον θάνατο του Σωκράτη.
Το πάρτυ της διαλεκτικής συνεχίζεται, παρόλο που οι φωνές των πρωταγωνιστών μπορούν μόνο στη φαντασία σας να υπάρξουν, αν και λάμπουν μέσα από τον μουσικό προοδευτισμό των thumos. Θεαίτητος με τους τρεις ορισμούς της γνώσης, Ευθύφρων λίγες μέρες πριν τη δίκη περί ευσέβειας, η θεμελίωση της φιλοσοφίας της γλώσσας με τον Κρατύλο, στον Σοφιστή αποπειράται η αποκαθήλωση της επίπλαστης αξίας των σοφιστών για να συνεχιστεί με λίγες αλλαγές στη σύνθεση του πάνελ, ο ορισμός του Πολιτικού και της πολιτικής και φτάνει στον διάλογο του Φιλοσόφου που δεν έχει διασωθεί.
Το album ανεπιφύλακτα κλιμακώνεται με την απολογία του Σωκράτη και θα σκεφτεί κανείς, τη σχέση είχαν όμως όλα τα υπόλοιπα με τη δίκη; Ο Σωκράτης μέσα στην απολογία του αναφέρεται σε θέματα που πραγματεύονταν οι προηγούμενοι διάλογοι και έτσι, όπως και τα κομμάτια του νέου album των Thumos, όλα ενώνονται με μια λεπτή κλωστή.
Ο διάλογος με τον Φίληβο εξετάζει στη συνέχεια, τι είναι πιο σημαντικό, η απόλαυση ή ο νους, έπειτα με τον Κρίτωνα να προτείνει στον μεγάλο φιλόσοφο να δραπετεύσει από το κελί του, με εκείνον να αρνείται, ο Φαίδων με τον διάλογο Περί Ψυχής και στο κλείσιμο ο Μενεξένος που στη ουσία είναι ο επιτάφιος μονόλογος του καταδικασμένου σε θάνατο, πλεον Σωκράτη.
Μπορεί σε κάποιους αυτά όλα να είναι περιττά, αλλά οι Αμερικανοί προσφέρουν μια πρώτης τάξεως συνοδεία σε ένα ταξίδι στα κείμενα του αρχαίου Πλάτωνα, ένα ταξίδι που φτάνει στο τέλος του με ένα σφηνάκι κώνειο κερασμένο. Οπότε αν έχεις καταφέρει να φτάσεις ως εδώ και σου αρέσουν μπάντες σαν τους Pelican ή τους Russian Circles και δεν έχεις ακόμη εντρυφήσει στο “φιλοσοφικό” τους post-metal, προτείνω να κάνεις την αρχή. Ένα μεγαλόπνοο project, προσφέρει το τελικό του concept, το οποίο παρουσιάζει επιπλέον, μια μαγική συνοχή.
Στον ειρωνικό του επιτάφιο λοιπόν, ο Σωκράτης στηλίτευε τις κοινότυπες ξύλινες εκφράσεις που χρησιμοποιούσαν οι συμπατριώτες του και τις οποίες ελπίζω να έχω εγώ τουλάχιστον, αποφύγει.
“Έτσι να ζείτε, άνδρες, τιμώντας τους πεσόντες, ώστε η πατρίδα να βρίσκει πάντα άξιους άνδρες, όπως εκείνοι”.
Bandcamp: https://thumos.bandcamp.com/
16 
