Παρότι τα καλοκαίρια, το ενδιαφέρουν συνήθως μονοπωλούν οι μεγάλες διοργανώσεις και τα (τρόπον τινά) festival, φέτος τα πιο «μικρά» κι underground live, έχουν κλέψει για τον γράφοντα την προσοχή, όχι μόνο αυτήν τη θερινή περίοδο, αλλά όλη τη σεζόν.
Μια τέτοια περίπτωση αποτέλεσε η συναυλία της Τρίτης στο πάντα φιλόξενο κι αγαπημένο An club, όπου η Ten Out of Ten Productions έριξε αυλαία για το καλοκαίρι με ένα live πραγματικό έπος (συνεχίζοντας ένα εξαιρετικό διοργανωτικό σερί).
Με το πρόγραμμα να τηρείται στο ακέραιο, οι Chronoboros ανέβηκαν στη σκηνή 21:00 νταν και για 35 λεπτά φρόντισαν να τραβήξουν τα βλέμματα πάνω τους, με το άρτιο και βίαιο sludge/ noise/ post-hardcore κράμα τους να καθηλώνει άπαντες.
Αλλοπρόσαλλες συνθέσεις, αλλά συνάμα προσιτές για τα αυτιά που αρέσκονται σε μη-τυποποιημένα μουσικά προϊόντα, drummer που δεν χαρίστηκε σε καμία νότα και σε καμία άρση και πεντακάθαρος ήχος που «αγκάλιαζε» γλυκά τα βίαια ξεσπάσματα του group.
Ο κόσμος ακόμα κατέβαινε τα σκαλιά του An όσο οι Chronoboros μάς χτυπούσαν ανελέητα με τα φρενήρη και σχιζοειδή κομμάτια τους, μετατρέποντας τον -συνήθως- δύσκολο ρόλο ως εναρκτήριο όνομα της βραδιάς, σε πρωταγωνιστικό, έστω και πρόσκαιρα.
Όντας η πρώτη επαφή μαζί τους, μου έγινε ξεκάθαρο πως πρόκειται για μια ακόμα σπουδαία εγχώρια περίπτωση που αξίζει να τη δεις και να την ξαναδείς, κι αυτό ακριβώς προτίθεμαι να κάνω.
Το κοινό είχε πληθήνει, τα πηγαδάκια γνωστών κι αγνώστων έδιναν κι έπαιρναν, το merch έγινε meeting point όσων από εμάς θέλησαν να έχουν κι απτές αναμνήσεις από το live, ενώ λίγο πιο πέρα υπήρχε και η διάθεση των ανάλογων «ηρεμιστικών»!
Κάπως έτσι φτάσαμε στις 21:50, με τους (για κάποιους απιστεύταμπλ, για άλλους απαλεύταμπλ) Rita Moss να αναλαμβάνουν τα μουσικά ηνία. Κι αν οι Chronobors έπαιξαν μπάλα «μεγάλου παίχτου», οι Moss πήραν την μπάλα, την ξέσκισαν, τη σοδόμισαν και την πέταξαν με δύναμη στην κερκίδα.
Η noisίλα τους, τράβηξε με βία τα αυτάκια μας και τα ταλάνισε ευχάριστα για 30 λεπτά, δημιουργώντας το τέλειο παρταλάδικο κλίμα, επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά πως η τριάδα είναι μια κατηγορία από μόνη της και για αυτό είναι και θα είναι από τα top ονόματα της σκηνής.
Σημεία αναφοράς πάμπολλα, μιας και κάθε ένας τους βρισκόταν σε δικό του κόσμο, αλλά και οι τρεις ήταν μόνιμα σε κοινό σύμπαν, δημιουργώντας μια ξεχωριστή WTF ηχητική super nova, που ήθελες δεν ήθελες, σε συνέπαιρνε. Παρόλα αυτά, οφείλω να πω πως λάτρεψα την κόρνα/ καραμούζα που εμφανιζόταν σε λογής στιγμές, μετατοπίζοντας το μουσικού «αλλού» ακόμα πιο πέρα!
Μια εμφάνιση γεμάτη παράνοια και τρου χαοτική ενέργεια, η οποία όμως βγάζει νόημα, αρκεί να αφεθείς σε αυτήν. Και κρίνοντας από το κοινό, το μήνυμα των Rita Moss πέρασε πεντακάθαρο (σαν τον ήχο, που εξακολουθούσε να είναι εξαιρετικός), αφήνοντας τα αυτιά και τις καρδιές μας να βουίζουν από το όλο τριπ.
Το An μετρούσε πλέον σχεδόν 300 άτομα και η ώρα των Thou είχε φτάσει. Και μπορεί οι Chronoboros και Rita Moss να έστρωσαν κόκκινο (από το αίμα) μουσικό χαλί για τους θρυλικούς sludgers, αυτό όμως που ακολούθησε ήταν από αυτά τα αδιανόητα που αν δεν ήσουν εκεί, δύσκολα το περιγράφεις επαρκώς.
Από το «έμπα» τους, μας έπιασαν από τον λαιμό κι εμείς απλώς είπαμε “choke me daddy”. Τόσο καταιγιστικοί και «παρ’ τα μην στα χρωστάω». Τόσο παθιασμένοι και τόσο ξετσίπωτα καλοί.
Τι κι αν η μπότα των drums ήθελε να ξεφύγει, ο Bryan Funck φρόντισε να την κρατήσει στη θέση της με το πόδι του, ενώσω τραγουδούσε, έως ότου τη φτιάξουν, χωρίς να χαθεί στιγμή από την ηχητική καταιγίδα που ξεσπούσαν πάνω μας.
Η εμπειρία τους διάχυτη και η εμφάνισή τους τόσο επιβλητική που ακόμα και στις παύσεις τους, το κοινό χειροκροτούσε κι έβγαζε ιαχές κάβλας κι αδυσώπητης ευχαρίστησης.
Έχοντας στη φαρέτρα τους τα πιο «ξύλο» τραγούδια τους και όχι τα πιο doomάτα, το σχήμα έδωσε ρεσιτάλ γκρούβας, πόνου κι ενέργειας, με κάθε μέλος να βρίσκεται σε ένα μόνιμο τεχνικό peak (20 χρόνια πορείας είναι αυτά γέρο μου).
Ο Andy Gibbs κέντησε τόσο πολύ στην κιθάρα που φεύγοντας είχαμε όλοι κι από ένα κασκόλ, ενώ το λαρύγγι του Funck θα μπορούσε κάλλιστα να πρωταγωνιστήσει σε κάποιο νιχιλιστικό splatter film.
Πολλά λόγια δεν ειπώθηκαν. Το ότι περνούσε και το ίδιο το συγκρότημα καλά, φαινόταν από μακριά άλλωστε, ενώ το «ευχαριστώ» τους ήταν ειλικρινές κι όσο τρου αρμόζει σε μια DIY μπάντα τέτοιου βεληνεκούς.
Ακόμα κι αν έληγε η βραδιά με το “Voices in the Wilderness”, όλοι ευχαριστημένοι θα ήμασταν. Αλλά όχι, οι Thou ανέβασαν στη σκηνή τον Άρη και τον Νικήτα από την Ten Out of Ten Productions, προκειμένου να πουν όλοι μαζί το “Where Eagles Dare” των Misfits. Αυτά κάνει το Greek hospitality!
Αντί επιλόγου, η πρώτη επίσκεψη των Thou στην Ελλάδα στέφτηκε με επιτυχία και όποιος δεν ήρθε, έχασε ξεκάθαρα και θα πρέπει να ζηλεύει όλους εμάς για πάντα (ή έστω μέχρι να τους δει κι εκείνος).
Εύγε για πολλοστή φορά στη «μικρή» Ten Out of Ten Productions για όλα τα «μεγάλα» που μας κάνει να ζούμε. Όπως είπα και στην αρχή, οι διοργανώσεις μεσαίου και μικρού βεληνεκούς, έχουν πάρει σε εγχώριο επίπεδο τα σκήπτρα από τις πιο γκράντε κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι σε ό,τι αφορά τη μουσική.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
53 
