Έχω γίνει ανέκδοτο, τον τελευταίο καιρό, των ανθρώπων στο An που με βλέπουν πολύ τακτικά να επισκέπτομαι τον χώρο τους, ενώ γκρινιάζω για την έλλειψη χρόνου λόγω της πατρότητας.
Πάλι λοιπόν, με μεγάλη αγάπη κατέβηκα τα προσφιλή μου σκαλοπάτια για να παρακολουθήσω μια συναυλία που μας είχαν στερήσει πριν από περίπου ένα μήνα, άσχημες συγκυρίες. Αφού κατέκατσε η σκόνη της θλίψης, μια οικογενειακή συγκέντρωση είναι λίρα εκατό για να σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα. Μια οικογένειας που διάλεξες εσύ να είσαι μέλος της και δεν ήταν απλά θέμα γενετικό και τυχαίο.
Μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα με πολύ γνώριμες φάτσες και δυο ήδη ψημένες, με επίσης πολύ γνώριμες φάτσες, άπασες αποτελούμενες από άτομα που κατά κάποιον τρόπο είναι συνδεδεμένα, κυρίως με δεσμούς φιλικούς. Οπότε ξεκινώντας κιόλας, ξέρεις πως η ατμόσφαιρα θα είναι ιδιαίτερα συναισθηματική και με βασικό γνώμονα την καλοπέραση.
Όταν πάτησα στο υπόγειο συμπληρώναμε μετά βίας ενδεκάδα και να κατεβούμε σε ερασιτεχνικό πρωτάθλημα, όμως λίγο πριν τις 10, όταν και βγήκαν οι Kidney Black στη σκηνή, αρκετοί είχαν ήδη παραγγείλει και τα πρώτα ποτήρια. Η τετράδα με παλαιά μέλη των Raindogs, Semen of the sun, Earthbound κτλ. ξεκίνησε πολύ γκαζωμένα και δεν άφησε το πόδι από το γκάζι για 45 λεπτά.
Όπως ειπώθηκε και στο μικρόφωνο ο Ζούγκλας είχε πάρει φωτιά και το πανέμορφο σκοτεινό τους garage rock/punk ήταν ό,τι έπρεπε για να ρουφήξουμε ζύθο σε γοργούς ρυθμούς. Ήταν η πρώτη φορά που τους είδα και μου άφησε την καλύτερη τον εντυπώσεων, τόσο για τον ήχο τους, όσο και για το μοναδικό τους δέσιμο. Με βάση τα τραγούδια του πρώτους τους demo και φαντάζομαι και αρκετών άλλων που σύντομα ελπίζω να αποκτήσουμε, ανάγκασαν τους παρευρισκόμενους σε τρελά ένθερμο χειροκρότημα.
Ρέοντας η μπίρα και με τη βοήθεια του μπλαμπλά, σταμάτησα να δίνω σημασία στην ώρα, αλλά το change over της σκηνής για την έξοδο των Coyote’s Arrow ήταν αστραπιαίο. Εκείνες και εκείνοι εμφανίστηκαν με το παραδοσιακό τους native american βάψιμο και ξεκίνησαν ένα πολύ δυναμικό σετ, που παρ’ όλες τις τεχνικές δυσκολίες στη σκηνή, ακουγόταν μια χαρά κάτω.
Με τον Σταύρο να “σκουπίζει” όπως πάντα τη σκηνή με το μοναδικό του performance δίνοντας την ώθηση που χρειάζεται και στο κοινό, οι CA έδωσαν πόνο και μπορώ να πως πως ήταν ακόμη καλύτεροι από όταν άνοιξαν για τους Savage Republic, λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Το ιδιότυπο τους punk rock θεωρώ πως λάμπει περισσότερο επί σκηνής και αγριεύει σαν τα mustang που τρέχουν ανέμελα στις αμερικάνικες ερήμους. Ο χρόνος πέρασε και πάλι νερό και είδαμε τη σκηνή να αδειάζει παντελώς, ώστε να προετοιμαστεί το τελευταίο act της βραδιάς.
Το “Diary of the Shadow” που κυκλοφόρησαν το 2022 οι Thee Holy Strangers ήταν ένα από τα μεγάλα highlights της χρονιάς και το έχω ακούσει περισσότερες φορές από κάθε τι τελευταία, ενώ η προσμονή να ακούσω ζωντανά το “Fire in the Woods” ήταν μεγάλη.
Δεν ξέρω αν ήταν επί τούτου σχεδιασμένο, αλλά η έναρξη με το “Broken Arrows” κόλλησε εννοιολογικά και με το βέλος του κογιότ, δίνοντας σε μένα μια αρμονική συνέχεια.
Είναι πάντα χαρά να βλέπεις τον Αλέξη Καλοφωλιά να παίζει μουσική και με μια “απελευθερωμένη” Φλώρα Ιωαννίδη έχουν δημιουργήσει ένα ακαταμάχητο ντουέτο που συνδυάζεται πλέον με την ασυναγώνιστη γκρούβα του Ανδρέα Λάγιου που είναι από τα πιο γκρουβάτα μπάσα στη χώρα. Ο τελευταίος παλιός συμμαχητής του Κώστα Χρυσόγελου (τύμπανα) είχε και το ιδανικό ταίρι στο rhythm section πλέον, με τη σύνθεση να συμπληρώνεται με την κιθάρα του Κλέωνα Αντωνίου (Mode Plagal), ενώ τη δική του μερίδα του λέοντος είχε και ο Κωστής Ζουλιάτης που έδινε εκείνη τη ρετρό νότα που χρειαζόταν, με τα πλήκτρα του.
Τα μικροπροβληματάκια στη σκηνή συνεχίστηκαν, αλλά δεν ήταν ικανά να σαμποτάρουν την ευτυχία που έπλεε στο AN club.
Είχα αρκετά χρόνια να δω τους Strangers ζωντανά και θέλω να υπογραμμίσω πως αυτή η σύνθεση δείχνει πιο δεμένη και η μουσική που παράγει είναι υπερπολυτέλεια για τη μικρή μας χώρα.
Ξάφνου κοιτάω το ρολόι και η ώρα έχει περάσει τα μεσάνυχτα και φαίνεται πως η εξάδα δεν θέλει να σταματήσει να προσφέρει τις μελωδίες της. Εύχονται καληνύχτα αλλά χωρίς να περάσει λεπτό, επιστρέφουν για ένα ακόμη τραγούδι, λαμβάνοντας ένα ακόμη εκκωφαντικό χειροκρότημα.
Τα τραγούδια του ημερολογίου της σκιάς έλαμπαν στο σκοτάδι του An και πολλοί από εμάς τα έχουμε ήδη αγαπήσει για να φωνάξουμε όσο δυνατότερα μπορούμε τους στίχους τους. Οι Thee Holy Strangers αυτή τη φορά απέδειξαν πως δεν είναι απλά μια χούφτα θαυμάσιων μορφών, αλλά μια οντότητα από μόνη τους, που ανεξάρτητα το ποιος είναι από πίσω θα συνεχίσει το άγιο έργο της.
Ιδανικό τελείωμα για μια βραδιά που έχει τεράστια σημασία, αφού όταν βλέπουμε Έλληνες καλλιτέχνες να γεμίζουν τις μουσικές σκηνές, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι για το μέλλον.
Φωτογραφίες: Γιάννης Σακκής
902 
