Λίγο πριν έρθει στο τέλος του το 2022, βρέθηκε να μας χαρίζει ένα από τα καλύτερα και αρτιότερα παραδείγματα κλασικού αγνού doom metal τη σήμερον ημέραν.
Ο λόγος για το “Of Solitude Triumphant” από τους Θεσσαλονικείς The Temple. Οι εντυπώσεις που έχει προκαλέσει ο δίσκος μέχρι στιγμής είναι απόλυτα θετικές, μπήκε μάλιστα στις top λίστες για το 2022 πολλών μουσικών media (και του Rockway), παρουσιάστηκε ζωντανά στη χώρα μας με μεγάλη επιτυχία και όλα δείχνουν ότι μόνο καλύτερα μπορεί να πάει όλο αυτό. Δεν αρκούμαστε όμως μόνο εκεί. Επιθυμούμε να ακούσουμε τι έχει να πει και ο ίδιος ο Ναός για όλα τα παραπάνω. Ως συνέπεια, η κουβέντα που ακολουθεί με τα μέλη της μπάντας για αυτά και άλλα πολλά.
-Θα ήθελα να σας καλωσορίσω για λογαριασμό του Rockway. Χαίρομαι πολύ για αυτήν την ευκαιρία να συζητήσουμε. Πως είστε;
Στέφανος: Ευχαριστούμε πολύ το Rockway για την πρόσκληση!
-Αρχικά ας προχωρήσουμε σε κάποιες απαραίτητες συστάσεις και ένα σύντομο ιστορικό της μπάντας.
Παύλος: Η μπάντα φτιάχτηκε αρχικά από τον Father Alex το 2005. Ωστόσο το 2014 πήρε σάρκα και οστά όταν πλαισιώθηκε με εμένα στα τύμπανα και Στέφανο και Τόλη στις κιθάρες. Mε τον Father Alex γνωριζόμαστε από το 2007 όταν παίζαμε μαζί ως Orion’s Void. Με αυτή τη σύνθεση βγάλαμε το πρώτο μας EP – As once Was το 2015. Έπειτα ακολούθησε η αποχώρηση του Τόλη και η προσθήκη του Φίλιππου και εκ τοτε είμαστε αυτή η τετράδα. Κυκλοφορήσαμε το 2016 τον πρώτο επίσημο δίσκο μας Forevermourn από την Σουηδική I Hate records. Το 2017 ακολούθησε το Split με τους Acolytes Οf Moros απο την Σουηδία μέσω της Topillo Records και φέτος ο δεύτερος επίσημος δίσκος μας, πάλι από την I Hate records.
-Μόλις κυκλοφόρησε λοιπόν ο δεύτερος σας δίσκος “Of Solitude Triumphant”. Συγχαρητήρια! Προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ. Πως νιώθετε εσείς; Τι feedback λαμβάνετε μέχρι στιγμής;
Φίλιππος: Σε ευχαριστούμε πολύ, Δημήτρη. Σε αυτόν τον δίσκο έχουμε πιστέψει πάρα πολύ. Ήταν μια ομαδική δουλειά που μας απασχόλησε τα τελευταία 3 χρόνια σε πολλά επίπεδα και σε μυστήριους καιρούς. Αισθανόμαστε πανευτυχείς με το αποτέλεσμα, ενώ αν και κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα για να μεστώσει στα αυτιά του κόσμου, τα σχόλια που δεχόμαστε είναι καταπληκτικά, πολλές φορές διθυραμβικά θα έλεγα.
-Η κυκλοφορία αυτή έρχεται αρκετά χρόνια μετά το ντεμπούτο σας “Forevermourn”. Ήταν αναγκαίο αυτό το διάστημα;
Φίλιππος: Ο χρόνος κυλάει με τη δική του βούληση και κάποια πράγματα συμβαίνουν στον καιρό που πρέπει.
Στέφανος: Πέρα από τα γνωστά με την πανδημία, η διαδικασία της σύνθεσης πιστεύω έχει το δικό της χρόνο. Κάτι το οποίο μπορεί να φανεί ωραίο στην αρχή μετά από μερικές ακροάσεις μπορεί να κουράσει ή το ανάποδο. Σαν ακροατές γενικά εκτιμάμε τις δουλειές άλλων καλλιτεχνών που μπορείς να τις ακούσεις πολλές φορές χωρίς να νιώσεις ότι «στερεύουν», και για αυτό θέλαμε να ωριμάσουν μέσα μας τα τραγούδια. Για το λόγο αυτό μάλιστα αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε ένα demo μόνο για εμάς, ώστε να μπορέσουμε να δούμε σε βάθος ποιες από τις συνθέσεις είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε να βγάλουμε στον κόσμο. Να κόψουμε το περιττό «λίπος». Σίγουρα όλο αυτό κόστισε σε χρόνο, αλλά πιστεύω άξιζε.
-Θεωρώ ότι σίγουρα έχετε ωριμάσει μουσικά σε σχέση με τον πρώτο δίσκο. Ποιες εντοπίζετε εσείς ως τις βασικές σας διαφορές μεταξύ των δύο δίσκων;
Φίλιππος: Ο πρώτος δίσκος είχε μια πρωτόγονη προσέγγιση στην σύνθεση και στην ηχογράφηση καθώς και μια “live” αισθητική. Σε αυτόν το δίσκο θέλαμε να προσεγγίσουμε πιο στουντιακά το ζήτημα ενώ αυτό επηρέασε πολύ και τη σύνθεση. Αποφεύγοντας να σχολιάσω τις τεχνικές λεπτομέρειες της δημιουργίας, θα πω πως αυτός ο δίσκος έχει περισσότερα επίπεδα, τόσο σε δυναμισμό όσο και σε λυρικότητα.
Στέφανος: Να προσθέσω επίσης ότι μάθαμε και πολλά πράγματα από τον πρώτο δίσκο μέχρι τώρα. Με την τριβή στην όλη διαδικασία συνθέτω-ηχογραφώ-αποδίδω, πιστεύω ότι διευρύναμε το φάσμα στο οποίο μπορούμε να εκφραστούμε μουσικά. Αυτά που μας άρεσαν από τον πρώτο δίσκο σαν στοιχεία προσπαθήσαμε να τα κρατήσουμε, ενώ επίσης προσπαθήσαμε να βελτιώσαμε αυτά που το επέτρεπαν. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος έχει πιο πολύ μουσικό «υλικό» από τον προηγούμενο.
-Με τι ασχολείται στιχουργικά ο δίσκος;
Father Alex: Με το ταξίδι μιας αιώνιας ψυχής μέσω ενός φθαρτού σώματος από τη γέννηση μέχρι το θάνατο και όλες τις κακουχίες που πρέπει να αντιμετωπίσει για να βελτιωθεί και να βρει το δρόμο προς το φως.
-Το εξώφυλλο είναι μια ξυλογραφία του Φώτη Βάρθη και είναι πραγματικά εξαιρετικό και πολύ ταιριαστό. Πως προέκυψε αυτή η απόφαση;
Φίλιππος: Ο Βάρθης έχει ένα καταπληκτικό στυλ που ταιριάζει πάρα πολύ με την μουσική μας και έφτιαξε κάτι πραγματικά μοναδικό. Κατάλαβε τους συμβολισμούς των στίχων και της μουσικής και αποτύπωσε το θεματικό απόσταγμα του δίσκου σε μια εικόνα. Ο θριαμβευτής της μοναξιάς. Ευχαριστούμε πολύ Φώτη, να σαι πάντα καλά.
-Η συνεργασία σας με την I HATE Records;
Στέφανος: Η I Hate είναι εταιρεία που στο παρελθόν έχει φιλοξενήσει μεγάλα ονόματα στο doom, οπότε όταν έγινε πρώτη φορά η επαφή είμασταν φοβερά ενθουσιασμένοι. Μέχρι στιγμής έχουμε μία εξαιρετική συνεργασία και ελπίζουμε να ανταπεξέλθουμε στα standards που θέσανε τιτάνες του είδους όπως Dawn of Winter, Lord Vicar, Isole, Count Raven κ.τ.λ.
-Υπάρχουν πλάνα για περισσότερες live εμφανίσεις για την προώθηση του δίσκου; Τίποτα προς το εξωτερικό;
Φίλιππος: Υπάρχουν πλάνα, υπάρχει θέληση, υπάρχει και μεγάλη ανάγκη να βρεθούμε έξω. Έχουμε ξεκινήσει τον σχεδιασμό μα δε μπορούμε να αναφερθούμε σε αυτά πριν ανακοινωθούν.
Στέφανος: Όπως λέει και ο Φίλιππος έχουμε και πλάνα και θέληση. Είναι λίγο νωρίς για να μιλήσουμε για τα πιο μακροπρόθεσμα σχέδια, αλλά είναι από τις προτεραιότητες μας και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε ένα βαθμό θα γίνουν. Η επόμενη live εμφάνιση θα είναι στις 27 Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη στο 8ball με τους Ιταλούς Messa. Θα χαρούμε να σας δούμε!
-Παρακολουθείτε τι συμβαίνει στο metal τώρα; Προσωπικά θεωρώ ότι υπάρχουν πολλές αξιόλογες νέες μπάντες, που αναζωογονούν τη σκηνή και αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Ξεχωρίσατε εσείς κάποιες κυκλοφορίες για το 2022;
Παύλος: Παρακολουθούμε από πάντα τον σκληρό ήχο όλοι μας σε διάφορες εκφάνσεις του. Άλλωστε είμαστε πρώτα και κύρια οπαδοί της μουσικής που παίζουμε. Από το metal γενικότερα φέτος υπήρξε ένας οργασμός πολύ καλών κυκλοφοριών. Sumerlands, Hallas, Obsidian Sea, Sonja, Parish, Riot City, Early Μoods, Τhe Riven, Darkest Era, Fer De Lance, Gargantuan Blade, Deathbell. Η λίστα είναι τεράστια.
-Πέρα από τη μουσική καθαυτή, τι άλλο σας δίνει έμπνευση;
Παύλος: Θεωρώ ότι τόσο στο κομμάτι των στίχων, όσο και στο κομμάτι που αναλογεί στην αύρα που περνάει ο καθένας μας την ώρα που παίζουμε ή συνθέτουμε τα τραγούδια – κάτι που βγαίνει έμμεσα στο αποτέλεσμα, παίζει μεγάλο ρόλο η συναισθηματική κατάσταση που έχει ο καθένας μας και έχει να κάνει με το feedback που μας δίνει η ίδια η ζωή. Υπό αυτή την έννοια η καθημερινότητα, οι δυσκολίες, τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι τεράστια έμπνευση για τη μπάντα.
-Είναι το doom metal μονόδρομος για την προσωπική σας μουσική/καλλιτεχνική έκφραση; Ασχολείται κάποιος από εσάς με άλλα project;
Παύλος: Ανά περιόδους έχουμε ασχοληθεί με διάφορα project ως ατομικότητες. Στην παρούσα φάση όμως όλοι μας είμαστε ταγμένοι καλλιτεχνικά στους The Temple. Το αν είναι το doom metal μονόδρομος δε το πιστεύω. Ωστόσο πιστεύω βαθιά ότι το doom metal είναι μια μεγάλη ατραπός αγνής και ειλικρινούς έκφρασης και ένα ησυχαστήριο. Η τέχνη υφίσταται στα πλαίσια μιας διαλεκτικής σχέσης μεταξύ δημιουργού και υποκειμένου που την δέχεται. Ωστόσο οι νόμοι της αγοράς μπορούν και το μεταβάλλουν αυτό, σε ένα μονόδρομο μοτίβο. Δυστυχώς πολλοί δημιουργοί φτιάχνουν μουσική όχι για την προσωπική τους ικανοποίηση αλλά κυρίως για την εμπορική αξιοποίηση του περιεχομένου. Στο doom metal δεν υφίσταται αυτό γιατί είναι από τη φύση του αντιεμπορικό και κατά συνέπεια είναι κυρίως μέσο ικανοποίησης των εσωτερικών αναγκών του δημιουργού, μετάδοσής των συναισθημάτων στον ακροατή και δευτερευόντως όλα τα υπόλοιπα.
-Όταν σκέφτομαι το doom metal, αυτόματα μου έρχονται οι λέξεις “αγνό” και “true” στο μυαλό. Συμφωνείτε; Και αν ναι, γιατί λέτε συμβαίνει αυτό;
Παύλος: Οι Dawn Of Winter λένε: “Doom is the soul of metal, primordial and pure. Doom is the true essence of living, immortal, my cure”. Συμφωνώ απόλυτα. Είναι αντιεμπορικό και εστιάζει στο συναίσθημα. Αυτά φτάνουν για να ξεχωρίζει ως αγνό. Είναι πολύ δύσκολο κάποιος να το χρησιμοποιήσει σαν όχημα για να καταφέρει κάτι άλλο – πέραν της ψυχικής του ανάτασης.
-Για να κάνουμε και λίγους fanboy-σμούς… Ποιος είναι ο ένας αγαπημένος σας doom δίσκος; Εμένα πάντως το πρώτο Reverend Bizarre.
Παύλος: Εγώ προσωπικά δεν έχω 1 αγαπημένο doom δίσκο. Έχω πολλούς που τους βάζω στην ίδια θέση και αρχίζουν από μπάντες όπως Warning, Reverend Bizarre, While Heaven Wept, Solstice, Scald, περιλαμβάνουν τα μεγαθήρια Candlemass, Solitude Aeturnus, Black Sabbath και φτάνουν στους Saint Vitus, Pentagram και Trouble. Δυστυχώς δεν μπορώ να διαλέξω τον έναν.
Father Alex: Epicus Doomicus Metallicus
-Σας ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα που είχαμε. Τα λέμε στα live σας με Messa, τέλη Γενάρη.
Και εμείς ευχαριστούμε πάρα πολύ για το ενδιαφέρον και τα καλά λόγια!
580 
