THE RAVEN AGE: “Exile”

ALBUM

Είδος: Melodic metal
Εταιρεία: Explore 1 Music Group/EX1 Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 17 Σεπτεμβρίου 2021

Η συναυλιακή απραξία αποτελεί αληθινό πονοκέφαλο όσο παρατείνεται, και οι περισσότεροι μουσικοί, έχοντας την αναμενόμενη αγωνία να διατηρήσουν την επαφή τους με το κοινό, να παραμείνουν επίκαιροι, αλλά και να επιβιώσουν, ανακαλύπτουν τρόπους να κρατήσουν το όνομά τους στην περιορισμένη δράση. Δεν έχει σημασία αν λέγεσαι George Harris και είσαι γιός του Steve Harris, η αγωνία παραμένει η ίδια.

Πάνε πια σχεδόν δώδεκα χρόνια από τη στιγμή που ο κιθαρίστας γιός του διάσημου μπασίστα δημιούργησε το γκρουπ μαζί με τον έτερο κιθαρίστα Dan Wright. Η δισκογραφική συγκομιδή τους είναι ένα EP και δυο άλμπουμ, ενώ έχουν βγει στο δρόμο φυσικά με τους Iron Maiden, αλλά και τους Anthrax, Tremonti και άλλους.

Οι Λονδρέζοι λοιπόν The Raven Age, θέλοντας να γεφυρώσουν με κάποιο ενδιαφέροντα τρόπο το κενό ανάμεσα στο προηγούμενο άλμπουμ τους, “Conspiracy”, του 2019, και τη νέα τους δουλειά, επέλεξαν να κυκλοφορήσουν το “Exile”, μια συλλογή τραγουδιών τους. Τρία στοιχεία απαρτίζουν την επιλογή των melodic rockers: αρχικά υπάρχουν κάποια αγαπημένα, χαρακτηριστικά τους τραγούδια που έχουν αυτή τη φορά αποδοθεί ακουστικά. Βέβαια, αρχικά η συλλογή ανοίγει με δυο νέες συνθέσεις τους, τα “No Man’s Land” και “Wait For Me”, που ακολουθούν την ίδια ηχητική λογική και είναι εξαιρετικά. Όντας μια μπάντα που δοκίμασε αρκετές φορές στο παρελθόν ακουστικές εκδοχές των τραγουδιών της, με εξαιρετικά αποτελέσματα, μοιάζει να απολαμβάνει πραγματικά αυτή την απογυμνωμένη εκδοχή των τραγουδιών που ουσιαστικά εκθέτει μπροστά τις βασικές τους μελωδίες και τις αφήνει να αποκαλύψουν την πρωταρχική καρδιά των συνθέσεων.

Επτά τραγούδια, δυο νέα και πέντε παλιότερα, έχουμε με αυτή τη συνταγή, και για όσους δεν είναι οικείοι με το ύφος τους, θα αντιμετωπίσουν από το εισαγωγικό “No Man’s Land”, μια σοβαρή φλέβα μελωδικότητας, τραγούδια με έντονο συναισθηματισμό που οδηγούνται με ευγένεια στα ρεφρέν και εμπλουτίζονται αρκετά συνολικά, χωρίς η συνταγή να προλάβει να κουράσει. Το γρέζι της φωνής του Matt James αφήνει τη δική του ιδιαίτερη σφραγίδα στα φωνητικά μέρη, που είναι παραπάνω από προκλήσεις στη μνήμη του ακροατή.

Στο τρίτο μέρος του “Exile”, η νοσταλγία της δράσης επί σκηνής αφήνει τέσσερα τραγούδια από τις τελευταίες εμφανίσεις τους, στη Χιλή, την Αμερική , τον Καναδά, και την Αγγλία. Αν αυτή είναι η πρώτη σας επαφή με το γκρουπ και έχετε μόλις ολοκληρώσει τον κύκλο των 7 ακουστικών τραγουδιών, μάλλον θα εκπλαγείτε σα να ανοίγετε ξαφνικά μια πόρτα και εισβάλλει ξαφνικά μια μηχανή με τους κινητήρες στο φουλ. Οι The Raven Age, είναι ουσιαστικά μια metal μπάντα, σίγουρα με πρωταρχική βάση στο μελωδικό στοιχείο και εξέχον βάρος στον ερμηνευτή τους, αλλά αυτό επιβεβαιώνεται πανηγυρικά όταν τους ακούς ζωντανά με πλήρη ήχο. Με ένα αποτέλεσμα που έχει υποστεί ελάχιστη επεξεργασία στο στούντιο και έτσι διατηρεί αρκετά τη συναυλιακή του βαρβαρότητα και ένταση, μοιάζει να γνωρίζεις ξαφνικά μια άλλη μπάντα.

Με μια κυκλοφορία λοιπόν για ακροατές “Dr Jekyll and Mr Hyde”, οι Άγγλοι μοιάζει να κάνουν μια αισθητή επίδειξη χαμαιλεοντισμού με απόλυτα πετυχημένα αποτελέσματα. Από το συναισθηματικό, επιδέξια σμιλευμένο μελωδικό hard rock, σε κλασικό metal που σε χτυπά απευθείας στη μούρη με την ορμή του, και με αυθεντική ευστοχία και στα δυο μέτωπα, σε αφήνουν να ξύνεις με απορία το κεφάλι.

Η εμπειρία όμως άξιζε, και ξέρεις ήδη πως θα περιμένεις νέα τους.

Website: https://www.theravenage.com/
Facebook: https://www.facebook.com/TheRavenAge

824
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…