Είναι κάποια live που πλέον μεταξύ μας δεν ρωτάμε ο ένας τον άλλον αν θα πάμε, αλλά λίγες μέρες πριν το live απλά κανονίζουμε τι ώρα θα βρεθούμε έξω από το venue. Το θεωρούμε δεδομένο ότι θα είμαστε εκεί, γιατί υπάρχουν συγκροτήματα τα οποία έχουν χτίσει σχέση αμοιβαίας λατρείας με το ελληνικό κοινό και ένα από αυτά τα συγκροτήματα είναι οι The Ocean Collective.
Από τις πρώτες φορές που αποφάσισαν να επισκεφθούν την Ελλάδα, ενώ ακόμα δεν είχαν καταφέρει να κάνουν τις σημερινές πωλήσεις παγκοσμίως, τα live τους γέμιζαν με κόσμο και αυτό γιατί στόμα με στόμα είχαν καταφέρει να αποκτήσουν την φήμη ότι κάνουν εκπληκτικά live. Με αυτόν τον τρόπο ήρθα σε επαφή κι εγώ με την ενέργεια του συγκροτήματος. Πριν τους δω ζωντανά, το υλικό τους δεν είχε καταφέρει να με κερδίσει. Ήταν όλα εκεί, παραδεχόμουν το όραμα που έχουν αλλά δεν με είχε κερδίσει τόσο ώστε να το θεωρώ κορυφαίο. Όταν όμως κατάφερα να τους δω ζωντανά, τότε όλα άλλαξαν και το συγκρότημα με κέρδισε δίνοντας άλλη διάσταση στην δισκογραφία τους. Εκεί έδωσα την υπόσχεση στον εαυτό μου ότι κάθε επόμενη φορά που θα επισκέπτονται την Ελλάδα θα είμαι εκεί.
Έτσι το Σάββατο 28 Οκτωβρίου, υπήρξαμε σε ένα ακόμα ραντεβού μαζί τους συνεπείς και κατηφορίσαμε στο Fuzz για να τους δούμε, όπου αυτήν την φορά είχαν μαζί τους το post rock σχήμα των This Will Destroy You.
Σύμφωνα με το ανακοινωμένο πρόγραμμα και με τον κάτω χώρο να έχει σχεδόν γεμίσει, περίπου στις 21:15 ξεκίνησαν το live τους οι This Will Destroy You. Η μπάντα έχει ξαναέρθει από τα μέρη μας πριν αρκετά χρόνια και το Σάββατο ανέβηκαν στη σκηνή με πολύ όρεξη να ξεδιπλώσουν το cinematic post rock τους.
Για να είμαι ειλικρινής το cinematic post rock δεν είναι από τα αγαπημένα μου είδη και την ημιτονοειδή εξέλιξή του την βρίσκω αναμενόμενη, αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι οι This Will Destroy You είναι ένα πάρα πολύ καλό συγκρότημα στο είδος του και σε όλη την διάρκειά του set τους έκαναν ένα ταξίδι στην δισκογραφία τους με φοβερό πάθος. Συνδετικός κρίκος του σχήματος και αυτός που έκανε πολλά κεφάλια να κουνηθούν ήταν ο drummer τους, οποίος είχε απίστευτες δυναμικές, εκφραστικότητα και πλούσια παλέτα ρυθμών. Πολύ μεγάλο προσόν για ένα συγκρότημα που αφήνει τις μελωδίες να εξελιχθούν πολλές φορές άναρχα.
Μιας και το live τους ήταν τον τελευταίο της περιοδείας, όταν ολοκλήρωσαν το set τους αποφάσισαν δημιουργήσουν θόρυβο, χτυπώντας τις κιθάρες όπου βρουν, ξηλώνοντας πετάλια, τραβώντας καλώδια και πειράζοντας τα knobs των πεταλιών που είχαν μείνει στο chain. Εδώ θα ήθελα να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον ηχολήπτη του σχήματος, γιατί όταν είδα τον κιθαρίστα να πάει να τραβήξει τα καλώδια της πεταλιέρας του, ήμουν σίγουρος ότι κάτι κακό θα συμβεί στα αυτιά μας, αλλά ευτυχώς τον χαμήλωσε η ηχολήπτης και αυτήν την στιγμή που γράφω μπορώ και ακούω μουσική.
Έχει πολύ μεγάλη σημασία το lineup μιας συναυλίας και η κάθε μουσική έχει την στιγμή της. Θεωρώ ότι οι This Will Destroy You δεν ταίριαζαν να κάνουν live με τους The Ocean και για αυτό δεν κατάφεραν να με κερδίσουν σε καμία στιγμή του live τους. Έχοντας πάει με την ψυχολογία ότι θα δω τους καταιγιστικούς The Ocean, η διάθεσή μου δεν μπορούσε να συντονιστεί με το ημιτονοειδές post rock τους. Στις κουβέντες που είχαμε μετά την συναυλία, θυμήθηκα ένα live των Mono με τους Storm of Light και Cult of Luna. Όσο και αν αγαπάω τους Mono, το γεγονός ότι βγήκαν μετά το sludge-post των Storm of Light αλλά και η ανυπομονησία να δούμε Cult of Luna μας έκανε να παρακαλάμε να τελειώσουν οι Mono το set τους. Συμπερασματικά, θεωρώ ότι αν οι This Will Destroy You ήταν μαζί με ένα άλλο συγκρότημα θα τους ευχαριστιόμουν πολύ περισσότερο.
Έχοντας γεμίσει τον κάτω χώρο, ασφυκτικά και αφού άρχισε ο κόσμος να διαμαρτύρεται έντονα για τον συνωστισμό, άνοιξε επιτέλους ο πάνω χώρος του Fuzz, περίπου στην μέση του set των This Will Destroy You, οπότε ανεβήκαμε και πήραμε θέση στο κάγκελο του εξώστη για να έχουμε πολύ καλή εικόνα όλου του venue.
Λίγο μετά τις 22:50, ανέβηκαν στην σκηνή οι The Ocean Collective και δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω το μπλουζάκι Red Apollo (sludge post μπάντα από την Γερμανία οι οποίοι έχουν πλέον διαλυθεί) του ενός κιθαρίστα και το καπέλο Pg.lost του άλλου κιθαρίστα. Οι πρώτές στιγμές είναι λογικό να αφιερωθούν στο τελευταίο album του συγκροτήματος, το οποίο αν και είναι πιο ηλεκτρονικό από τα προηγούμενα περίμενα να είναι πιο «αυστηρό», αλλά οι The Ocean κατάφεραν να δώσουν τον αέρα του live και τις δυναμικές που χρειάζεται το κοινό, για να μην νοιώσει ότι απλά κάποιος πατάει το Play.
Μετά από 5 κομμάτια από το τελευταίο τους album, αποφάσισαν να επιστρέψουν στο “Phanerozoic I” με το κομμάτι “Permian: The Great Dying” και εκεί ξεκίνησε το χάος. Ο τραγουδιστής του σχήματος όργωνε κάθε εκατοστό της σκηνής και φρόντισε να οργώσει και κάθε εκατοστό της αρένας με τα συνεχόμενα stage diving, σε πολλά από το οποία τον κρατούσε όρθιο το κοινό θυμίζοντας παλιές εποχές του Iggy Pop. Είναι σημαντικό να αναφέρω ότι ο αεικίνητος Loïc Rossetti, δεν έχανε νότα ακόμα και όταν βρισκόταν στον αέρα και όλη του απόδοση, παρά το γεγονός ότι το Σάββατο ήταν η τελευταία μέρα της περιοδείας, ήταν αψεγάδιαστη.
Η επαφή που έχει όλο το σχήμα με το κοινό είναι εντυπωσιακή και δεν έχει πέσει το βάρος μόνο στον τραγουδιστή όπως έχουμε δει σε πολλές μπάντες. Όλα τα μέλη των The Ocean, σου δίνουν την αίσθηση ότι κοιτούν ένα-ένα άτομο στο κοινό και χαμογελούν, κάνουν νοήματα, δίνουν τα χέρια και απολαμβάνουν το κάθε δευτερόλεπτο που βρίσκονται στην σκηνή. Ο τραγουδιστής τους δεν μπορούσε να μην προσέξει ότι στο κοινό βρίσκονταν δύο παιδιά, τα οποία κάθονταν με τον πατέρα τους στις καρέκλες του εξώστη. Έτσι όταν σκαρφάλωσε με χαρακτηριστική άνεση, αφού τον ξέρει πια τον δρόμο, πήγε κατά μήκος του κάγκελου να τους δώσει το χέρι πριν κάνει ένα ακόμα leap of faith στο κοινό.
Οι The Ocean έδωσαν ένα ακόμη live όπου οι τεχνικές λεπτομέρειες είναι απλά ένα μικρό κομμάτι στην συζήτηση για το τι βίωσε η καθεμία και ο καθένας από εμάς. Σε όλες τις συζητήσεις που ακολούθησαν μετά το τέλος του live αλλά και την επόμενη μέρα, μονοπωλούσε η έκφραση της εμπειρίας και των συναισθημάτων. Γιατί αυτό καταφέρνουν να κάνουν πολύ καλά οι The Ocean, να προσφέρουν μια πολύ όμορφη εμπειρία και όχι απλά ένα καλό live. Για αυτό και στην επόμενη επίσκεψή τους δεν θα αναρωτηθούμε αν θα πάμε, απλά θα κανονίσουμε τι ώρα θα βρεθούμε απ’ έξω.
Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
744 
