Είδος: Progressive/Atmospheric Sludge Metal
Δισκογραφική: Metal Blade Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 25 Σεπτεμβρίου 2020
Ο χρόνος γρήγορα κυλά. Η παραπάνω διαπίστωση είναι σίγουρη κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε την αίσθησή του και το πέρασμά του. Το πότε πέρασαν δύο χρόνια από το πρώτο μέρος του “Phanerozoic” με τον τίτλο “Palaeozoic” της κολεκτίβας του “Ωκεανού”, ούτε που το καταλάβαμε. Το Γερμανικό συγκρότημα αναμφισβήτητα κερδίζει την πρώτη θέση για την πρωτοπόρα φιλοσοφία του όσον αφορά στα περίεργα concepts των albums του, καθώς πολύ λίγοι μουσικοί της metal έχουν ασχοληθεί με αυτά τα ζητήματα. Ίσως και κανένας. Τα θέματα στην στιχουργική τους είναι σπάνια και σχεδόν ανεξερεύνητα για την κοινή σκέψη, πόσο μάλλον στην μουσική. Μια τέτοια περίπτωση είναι η γεωλογία με την οποία ασχολούνται οι The Ocean στον τελευταίο και διπλό δίσκο τους και για να είμαστε πιο ακριβείς, η θεματολογία του πραγματεύεται την παλαιοζωική, την μεσοζωική και την καινοζωική εποχή.
Το κάθε τους μουσικό ταξίδι ήταν δύσκολο να ταξινομηθεί σε κάποιο καλούπι διότι οι ίδιοι φρόντιζαν να χρησιμοποιούν όλο τους το “είναι” για να μην ενταχθούν αποκλειστικά στα εκάστοτε subgenres. Είτε αυτό ήταν progressive είτε post-metal είτε sludge είτε hardcore. Οι The Ocean ήταν και είναι όλα αυτά μαζί. Μια μίξη η οποία ανάλογα το μουσικό τους έργο που αντιστοιχεί, ηχούταν και θα ηχεί κάθε φορά διαφορετικά. Αν το “Palaeozoic” του 2018 ήταν συγκλονιστικό, άμεσο και ακράδαντο στην δυναμική του, το “Mesozoic|Cenozoic” του 2020 ήταν τελείως προοδευτικό και πολυδιάστατο στην ολάκερη σύνθεσή του. Δύο albums διαφορετικά, που αφηγούνται την ίδια ιστορία για την εξέλιξη του κόσμου. Από τα πρώτα 8 λεπτά του “Triassic” καταλαβαίνουμε ότι εξελίσσεται απροσδόκητα λεπτό προς λεπτό και χτίζεται σιγά σιγά για να λειτουργήσει στη συνέχεια ως γέφυρα για το 13λεπτο “Jurassic|Cretaceous”. Σε αυτό το έπος, που αποτελεί ειδική μνεία σε σημεία του στους τεράστιους Tool, συμμετέχει στα φωνητικά του ο Jonas Renske (Katatonia). Ο Jonas είναι σαν να συνεχίζει τη διήγηση της ιστορίας από το πρώτο μέρος του “Palaeozoic”, με το “Devonian: Nascent”. Το τραγούδι αυτό που ήταν και το πρώτο single του εν λόγω album, είναι προοδευτικό, πολυποίκιλο και εναλλασσόμενο στις μελωδίες του. Ο κιθαρίστας και ο ιθύνων νους των The Ocean, Robin Staps (θυμηθείτε εδώ την συνέντευξή μας μαζί του), έχει βάλει προ πολλού ως στόχο την κορυφή της προόδου της μουσικής τους και κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει. Η εισαγωγή και η τέλεια προσαρμογή των μουσικών οργάνων από dakuk, φλογέρα, τρομπόνι, τρομπέτα και κόρνο στο metal τους είναι η απόδειξη για την παραπάνω διαπίστωση.
Κάτι που μπορεί να παρατηρήσει ο καθένας είναι πως οι Γερμανοί κατορθώνουν και εκφράζονται με τα κομμάτια τους, τα οποία πάντα γεμάτα νόημα, συνδέονται με την εκάστοτε θεματολογία του δίσκου τους. Με τα “Palaeocene” και “Pleistocene” επιστρέφουν στις αρχικές ρίζες τους με τον συνδυασμό του sludge/hardcore metal να είναι εκκωφαντικός. Τα “Eocene”, “Oligocene” και “Miocene|Pliocene” αναδεικνύουν την πιο soft progressive πλευρά τους. Η σύγκριση της εισαγωγικής μελωδίας του πρώτου με το “Pneuma” των Tool είναι πιο έντονη από ποτέ (θα την ακούσετε επίσης και στην “γέφυρα” του “Jurassic|Cretaceous”). Το καλύτερο τραγούδι του δεύτερου μέρους όμως του “Palaeozoic” είναι χωρίς αμφιβολία το “Miocene|Pliocene”. Εδώ, υπάρχει η τέλεια αρμονία μεταξύ της “σκληρής” μουσικής με την μελωδική και ατμοσφαιρική. Το ίδιο ισχύει και για τις φωνητικές μελωδίες και ερμηνείες του Loïc Rossetti, τόσο στα “καθαρά” όσο και στα brutal φωνητικά.
Η κολεκτίβα από το Βερολίνο “παραδίδει” και φέτος έναν από τους πιο αξιόλογους και ποιοτικούς δίσκους για το είδος του metal. Το “Mesozoic|Cenozoic” είναι κι αυτό με την σειρά του σαγηνευτικό, περιπετειώδες και απόλυτα “χειμερινό” άκουσμα. Το όνομα των The Ocean πια αποτελεί εγγύηση στον χώρο αυτόν λόγω της “πλούσιας” δισκογραφίας που έχουν έως τώρα.
Facebook: https://www.facebook.com/theoceancollective
Bandcamp: https://theocean.bandcamp.com/
511 
