Είδος: Garage/Rock n Roll
Εταιρεία: Ouga Bouga and the Mighty Oug
Ημ. Κυκλοφορίας: 04 Αυγούστου 2023
Ας μιλήσουμε για τη λέξη “βρωμιά”. Με την κυριολεκτική της σημασία, επιβάλλεται να αποφεύγεται (ένα ντουζ τη μέρα people!). Στο φαγητό; Στο φαγητό ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ να αποφεύγεται, αλλά κάτι φορές μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια, τη θες μια καλή βρωμιά μετά από μια νύχτα κραιπάλης που έχεις πιθανόν γίνει μπαούλο από τα ξύδια. Και τέλος, έχουμε και τη βρωμιά στη μουσική. Εδώ λοιπόν όχι μόνο τη θέλουμε, αλλά τα τελευταία χρόνια μας λείπει κιόλας. Και αυτό ακριβώς το κενό έρχεται να γεμίσει το κουαρτέτο από τη Χαλκίδα.
Οι Τάσος (κιθάρα, φωνητικά), Γιώργος (μπάσο, φωνητικά), Τεό (ντραμς) και Άλεξ (κιθάρα) μας δίνουν με αυτήν κυκλοφορία λοιπόν, δύο πολύ βασικά πράγματα που κάνουν την μουσική που παίζεται με κιθάρα, μπάσο και ντραμς, διασκεδαστική: βρωμιά και ενέργεια. Πριν ακούσω το δίσκο και γνωρίζοντας το παρελθόν του Γιώργου και του Τάσου (Routes, τσεκάρετε το “Land of Holy Dope”) αλλά βλέποντας και το εξώφυλλο, θεώρησα οτί το άλμπουμ θα είναι stoner. Έκανα όμως λάθος.
Ενώ υπάρχουν στόνερ επιρροές όμως, κυρίως στον ήχο, ο δίσκος κινείται περισσότερο σε garage/rock n roll/punk μονοπάτια. Τα κομμάτια έχουν μια φοβερή αμεσότητα, είναι βασισμένα σε ωραίες μελωδίες και είναι όσο πιασιάρικα πρέπει για να σου κολλήσουν στο κεφάλι. Όχι ποπ πιασιάρικα, για να μην παρεξηγηθώ, rock n roll πιασιάρικα, με μπόλικες δόσεις ρομαντισμού και νοσταλγίας (ναι, τα βρίσκεις και αυτά μέσα στη βρωμιά) όπως πχ στο “Lucy” που κλείνει το δίσκο. Μικρά σε διάρκεια, κάνουν το άλμπουμ να ακούγεται νερό και να βρίσκεις τον εαυτό σου εύκολα να πατάει το repeat.
Overdriven κιθάρα και μπάσο (αλλά και φωνητικά), reverb συνθέτουν τη βρωμιά που αναφέραμε παραπάνω, κάτι που κάνει το όλο εγχείρημα να φαντάζει ιδανικό για λάιβ με τη συνοδεία μπίρας και την έκκληση μεγάλων δόσεων ενέργειας. Τουτέστιν, όπου τους πετύχετε λάιβ, μη χάσετε την ευκαιρία.
Στις επιρροές της μπάντας, προσωπικά βρήκα Last Drive, Monster Magnet (στην πιο rock n roll περίοδο τους) και κάποια πιο stoner πράγματα όσον αφορά τον ήχο (πχ Fu Manchu). Στα highlights θα έβαζα σίγουρα τα “Snob Chick”, “You’ll be Just Fine”, “How much is Enough”, “Strange Times”, “Girl Come On” με τη φοβερή του μελωδία, “Inner Resist” και το πιο νοσταλγικό “Lucy”.
Aν πρέπει να βρω κάτι για να γκρινιάξω λίγο, θα έλεγα ότι σε σημεία θα ήθελα λίγο πιο καθαρά φωνητικά, αλλά αυτό είναι μια καθαρά προσωπική προτίμηση, δεν αφαιρεί σε καμία περίπτωση από τη γενικότερη ατμόσφαιρα του δίσκου.
Εν κατακλείδι, ενώ δε μιλάμε για κάτι πειραματικό και καινούριο σαν δίσκο, βρήκα το Mystic Tension φοβερά ανανεωτικό, γιατί είχα καιρό να ακούσω κάτι τέτοιο, που μου θύμισε ότι κάποιες φορές καλό είναι να επανερχόμαστε σε ακούσματα απλά και άμεσα (με ανεβασμένο όμως τον ποιοτικό πήχη), τα οποία θα μας κάνουν να περάσουμε καλά και να ξεδώσουμε, με την καλύτερη έννοια των λέξεων αυτών.
“This is your time to walk in the rain
Are you feeling happy with the choices you made?”
Bandcamp: https://themystictension.bandcamp.com/album/the-mystic-tension
Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100083355241652
687 
