Είδος: Alternative Rock
Δισκογραφική: Ikaros Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 6 Μαρτίου 2020
Τρίτο album και για τους Αθηναίους alternative rockers The Mighty N οι οποίοι μ’ αυτήν τη δουλειά ορίζουν πλέον πλήρως την “εναλλαγή” τους. Μια άκρως πειραματική δουλειά (οι ίδιοι χαρακτηρίζουν το ύφος τους ως “prAggressive”, ένας όρος που μετά το πέρας των ακροάσεων κατέληξα ότι είναι πλήρως επεξηγηματικός για την μουσική τους) που εγκολπώνει πολλές διαφορετικές επιρροές χωρίς κάποιον ορισμένο γεωμετρικό τόπο διαθέσεων, ένα σύνολο ευρύτατης εκφραστικής όσο και ερμηνευτικής γκάμας.
Θα χαρακτήριζα τους The Mighty N ως ένα progressive alter ego των παλαιών Alice In Chains των οποίων το πνεύμα τους είναι διάχυτο με εστία του τα chorus των κομματιών που φέρουν πολλά από την αύρα των Layne Staley και William DuVall. Από την άλλη η μπάντα αναμιγνύει μέσα στις συνθέσεις ποικίλα αρώματα και δεν υπάρχει κάτι αυτοτελές νοηματικά που να παρομοιάζει κάποια συγκεκριμένη επιρροή, αλλά όλες αυτές φιλτράρoνται και περνούν στις συνθέσεις μέσω αλληλοσυμπλεκόμενων γεφυρών, ένα αμάγαλμα με φαινομενική παραδοξότητα.
Πρωθιέρεια του σχήματος η χαρισματική Νατάσα Τσίρου. Δηλώνω εξ αρχής ότι διαθέτει φωνάρα, ένα λαρύγγι που ερμηνεύει σε κάθε άλλο παρά πλαισιωμένα μοτίβα. Άλλες φορές δυναμική σαν καθαρή hard rock lady, άλλες φορές ψυχεδελική και σκοτεινή, η χροιά της είναι δυναμική και καθορίζει το κλίμα μέσα στο κάθε τραγούδι ξεχωριστά, δίνοντας ξεχωριστή οντότητα στο κάθε ένα τους.
Μελωδικώς, ο Χρήστος Ηλιόπουλος ακούγεται ποικίλος, με Sabbath-ικές κιθάρες όταν ξεσπάει, southern rock φιλοσοφία στις δομές, ορθάνοιχτη ακορντολογία και περίτεχνα licks που πετιούνται από το πουθενά, γεμίζοντας κάθε στιγμή. Τον συνοδεύει ένα πλήρως αποστεγανοποιημένο ρυθμικό δίδυμο (Χρήστος Λαδάς στο μπάσο και Βαγγέλης Μπαλιούσης στα drums) που αστραπιαία αλλάζει τις διαθέσεις των κομματιών, είτε με up tempo δυναμιτάκια είτε με funky γκρουβιές είτε με αιθέριες αποκλιμακώσεις, καθιστώντας τη ροή περειπετειώδη και απρόβλεπτη, σε κομμάτια τα οποία εισαγωγικώς ακούγονται “θολά” μέχρι να κλιμακωθούν ορίζοντας το στίγμα που θέλει να περάσει η μπάντα.
Υπό τον μανδύα των Alice In Chains που λειτουργούν ως η“κολλώδης ουσία”, ο ακροατής θα νιώσει τους Black Sabbath στο “White Wolf”, την παλινδρόμιση του “Nosedive” που παίζει μπάλα κάπου ανάμεσα στους System Of A Down και τους Volbeat, την ορμητικότητα των Pearl Jam στο ομότιτλο track “Entropia” (πολύ καλό riffing), Faith No More-ικές αποχρώσεις στα “Armed to the Teeth” (σαν τρελαμένοι Red Hot Chilli Peppers να παίζουν παρέα με τους AIC και να τους παίρνουν μάτι οι Primus) και “Burning Throne”, jazzy beat ζωηράδα στο “Flood” το οποίο αποπνέει αμερικανικό νότο, ενώ ο επίλογος του “7th Sun” είναι η πιο ψυχεδελική στιγμή του “Entropia”, μια desertίλα με την Νατάσα να μοιάζει σαν μεθυσμένη Pj Harvey η οποία εκχέει έναν, λίγο πριν χαράξει, αφορισμό σε κάποιον εικονικό Nick Cave.
Τελικώς θα χαρακτήριζα το “Entropia” σαν ένα album που η αξιολόγησή του είναι καθαρά θέμα της ιδιοσυγκρασίας του ακροατή, η αντικειμενικότητα ως προς την ποιότητά του μάλλον λάμπει δια της απουσίας της, δεν υπάρχει κάποιο ορθολογικό κριτήριο προσήμανσής της. Απευθύνεται σίγουρα σε όχι τόσο “ορθόδοξους” εγκέφαλους παρά σε ακροατές που υφίστανται ήδη εσωτερικές ψυχοπάλες και σίγουρα δεν είναι “διασκεδαστικό” άκουσμα. Με λίγα λόγια, όχι για τους “κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρεν-solo-ρεφρέν-επίλογος”. Ακούς και κρίνεις ο ίδιος φίλε αναγνώστη.
https://www.facebook.com/themightyn.artist/
https://themightyn.bandcamp.com/
718 
