Καιρό είχα να κατέβω τα σκαλιά του αγαπημένου μου An Club.
Και τι ευχάριστη συγκυρία να δω για πρώτη φορά ζωντανά τους Αμερικάνους punks The Casualties, αφού την προηγούμενη φορά τους είδα απλά να κατεβαίνουν από το αεροπλάνο, όντας τότε εργαζόμενος εκεί.
Αρκετός κόσμος στα πέριξ των Εξαρχείων, είχε καταφθάσει από νωρίς για τις πρώτες περιπτερόμπυρες και αρκετοί ίσως έχασαν την πρώτη εμφάνιση των action rockers/punk ‘n’ rollers Nothing Thrives που ήταν παραπάνω διασκεδαστική από όσο περίμενα.
Φάτσες γνώριμες από παλιότερες μπάντες τα μέλη τους, με αιχμή του δόρατος τον τραγουδιστή των heavy rockers Jaw Bones, ο οποίος έχει βελτιωθεί τόσο ποιοτικά που με άφησε με ανοικτό το στόμα. Μην ξεχάσω να αναφέρω πως είναι το μοναδικό συγκρότημα που έχει κάνει μεταγραφή νοτιοαμερικανό ντράμερ με κοινοτικό διαβατήριο. Άμα έχεις τμήμα σκάουτινγκ, ρε παιδάκι μου…
Το ύφος τους ιδανικό για όσους αγαπούν μπάντες σαν τους Turbonegro και Hellacopters, των οποίων το “Baby Borderline” διασκεύασαν με εξαίσιο τρόπο, εκτείνοντας το μικρόφωνο προς το μέρος μου για το ρεφρέν και απλά ελπίζω να μην το κατέστρεψα.
Ο ήχος ακουγόταν ιδανικός εκείνη τη βραδιά και οι Nothing Thrives φάνηκαν ήδη δεμένοι ως μπάντα και θα περιμένω με λατρεία την παρθενική τους δουλειά. Μπλουζάκι τσιμπήσαμε πάντως.
Επόμενοι στη σειρά εμφάνισης, οι σκονισμένοι από τα punk lives εδώ και χρόνια, Ομίχλη που έφεραν τον περισσότερο κόσμο από τα πεζοδρόμια για να τους συνοδεύσει στο αλήτικο πάρτι της συνέχειας. Με όρεξη και σε απόλυτη συμμετρία, κάλυψαν όλη τους τη δισκογραφία αφιερώνοντας το “80 χρόνια” στο ΚΚΕ, παίζοντας για την πόλη τους “Θεσσαλονίκη”, επιτέθηκαν ιδιαίτερα κατά των Nazi με τα “Anti-Nazi Army” και “Throw Nazis Out Of Football”, κηρύττοντας εν τέλει, πως “Punk σημαίνει επίθεση”. O ήχος και εδώ σε καλή μέρα, ενώ το κοινό άρχισε να παίρνει φωτιά με τα violent dances να ξεκινούν και τα stage dives να δίνουν και να παίρνουν. Ιδανικό ζέσταμα για τη συνέχεια με τους Αμερικανούς, με την Ομίχλη να αποδεικνύει πως καλύπτει πολλούς με την πάχνη της.
Μιας που τα λοφία είχαν ήδη αρχίσει να καταλαμβάνουν τη σκηνή, οι Casualties σε καμιά περίπτωση δεν θα χαλούσαν την παράδοση. Με τον νέο τους τραγουδιστή David Rodriguez πρώτη φορά στην Αθήνα (είχε παίξει την προηγούμενη στη Θεσσαλονίκη), όπως ήταν φυσικό βάσισαν τη setlist στο πιο πρόσφατο δημιούργημα τους “Written in Blood”, με τα “1312”, “Lost” και “So Much Hate” να δημιουργούν αρκετό χαμό στο άκουσμα τους.
Λογικό και επόμενο ήταν επίσης, να τιμηθεί με 4 κομμάτια και το “For the Punx” που φέτος έχει επέτειο 25 ετών και έτσι είχαμε την ευτυχία να κουνηθούμε με το “Riot”. Ο David καλούσε συνεχώς τους από κάτω σε circle pit, και δεν δίστασε να κατέβει ανάμεσα τους, αλλά και να πέσει στα χέρια τους για ένα crowd surfing.
Στο “On the front Line” άρχισα και γω να φουντώνω με τη βοήθεια του αλκοόλ, με αποτέλεσμα το “R.A.M.O.N.E.S” των Motorhead να με βρει να κάνω πατινάζ στον χυμένο ζύθο. Το ξύλο έπεφτε ζεστό και τρυφερό κάτω από τη σκηνή και στο φινάλε του “We are all we have” αρκετοί φλερτάραμε με το βράχνιασμα.
Στα διαλείμματα η μπάντα δεν έχανε την ευκαιρία να σιχτιρίσει κυβερνήσεις και άλλα κακά συναπαντήματα και το κλου της βραδιάς ήταν το ξεκίνημα του συνθήματος “ΜΤΣΚΓΜΣ” από τον ίδιο τον frontman των Casualties σε άπταιστα ελληνικά.
Μια όμορφη βραδιά που χάρισε εκτόνωση, ιδρώτα και χαμόγελα σε περιόδους που το punk, κάποιοι το έχουμε ανάγκη όσο τίποτα άλλο. Χωρίς νερό μπορώ, χωρίς το punk μου, όχι.
Setlist:
Chaos Sound
1312
For The Punx
Ashes Of My Enemies
Written In Blood
Running Through The Night
Demolition
So Much Hate
On the Front Line
Punk Rock Love
Lost
Riot
Unknown Soldier
Ugly Bastards
Made in N.Y.C.
R.A.M.O.N.E.S. (διασκευή Motörhead)
My Blood, My Life, Always Forward
Resistance
Corazones Intoxicados
We Are All We Have
Φωτογραφίες: Γιάννης Σακκής
552 
