Πυρετός το σαββατόβραδο λέγαν οι Bee Gees, μα το Σάββατο που πέρασε παίζαν οι Casualties.
Με αυτήν τη βαθέως μέτρια αναφορά στο κομμάτι των Ημισκουμπριών θα πάμε να δούμε τι έγινε στο Arch Club, στην σκηνή του οποίου συναντήσαμε τους Βαλβολίνη, Κροταλία και τους θρυλικούς Casualties.
Για μένα ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το συγκεκριμένο venue, και μπορώ να πω ότι μου άφησε αρκετά καλή εντύπωση, με εξαίρεση την κάπως τσιμπημένη μπίρα, και δεν εννοώ τη γεύση της. Έφτασα αρκετά νωρίτερα, οπότε καβάτζωσα θεσούλα ακριβώς στο πλάι της σκηνής και περίμενα τους Πειραιώτες, που σκάσανε μύτη κατά τις 21.30 και κατευθείαν παρότρυταν όσο κόσμο είχε έρθει να τους πλησιάσει, και αυτό υπάκουσε.
Και καλά έκανε, γιατί η μπάντα μπήκε εξ’ αρχής ορεξάτη με “Διαταραχή”, “Ρε πονάς” και “Κεντάκι”, με ένα ωραιότατο scream του τραγουδιστή – ΜC στο πρώτο. RATMίστικο rap ‘n’roll (ειδικά το “Ντις” που ακολούθησε), κυρίως στην μουσική πλευρά και όχι στην τραγουδιστική, μιας και η φωνή είναι σαφώς πιο μπάσα από De La Rocha.
Πολύ ωραίο rhythm section, ειδικά με το μπάσο να ξεχωρίζει, όπως άλλωστε οφείλει σε τέτοια είδη, αλλά και την κιθάρα να ξυρίζει όποτε πρέπει. Καθαρά κοινωνικοί στίχοι και μπόλικο (θεμιτό) πολιτικοκοινωνικό κράξιμο (“Υπάλληλος του Μήνα” ενδεικτικό παράδειγμα) και ωραία ενέργεια από την Βαλβολίνη που μας ζέστανανε ιδανικά με κομμάτια μέσα απ’το “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ” (EP, 2020) και τον παρθενικό τους ολοκληρωμένο δίσκο που φέρει το όνομα της μπάντας (2022). Κλείσανε δυνατά δέκα λεπτά μετά τις δέκα αφήνοντας αρκετά καλές εντυπώσεις. Συνολικά μπορώ να πω πως live μου άρεσαν ακόμα περισσότερο απ’ την στουντιακή τους version.
Setlist
Διαταραχή
Ρε πονάς
Κεντάκι
Ντις
Υπάλληλος του μήνα
Ανδρομέδα
Ριβόλβερ
Στο τέλος τι θα μείνει
Βαλβολίνη
Ντόπα
Ξέρεις ποιος είμαι εγώ
Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πάνω από δέκα λεπτά για να ανέβει στην σκηνή ο Κροταλίας, υπό τους ήχους μιας ντοκιμαντερίστικης αφήγησης για το συμπαθές φίδι.
Ή αρχή θα γίνει με το “Για μια θέση στον ήλιο” και “Χωρίς θεό κι αφέντη”. O κόσμος που έχει αυξηθεί αισθητά ξεκινάει τους πανκοχορούς και τα πίτια. Shoutout σε έναν μεσήλικα μοϊκανό που δεν ξέρω αλλά πετυχαίνω σε κάθε πανκολάιβ, και πάντα περνάει υπέροχα με την πάρτη του ή και τους γύρω του.
Δεύτερο πολύ σημαντικό shoutout στην παρέα (το πολύ) εικοσάχρονων που από δω και μπρος θα αποκαλούμε “περιπτεροσκατόκρασα”. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσω το όνομα, αλλά γενικά τα παιδιά κάναν τον χαμούλη τους, αφού πριν ξεκινήσουν τα συγκροτήματα είχαν κάτσει οκλαδόν και παίζανε “ω μαριάμ μαριάμ μαριάμ σι ντο ρεμι μακαρό μακαρό λεο λεο πι πι πι”.
Κρίμα να μην ξέρεις τι είναι αυτό, εδώ ξέρανε τα περιπτεροσκατόκρασα. Συνεχίζουμε με τον Κροταλία όμως που έχει βάλει τον κόσμο για τα καλά στο κόλπο με αρκετή ένταση και ρυθμικό πανκοροκενρόλ της ερήμου και κομμάτια όπως “Μετά την βροχή”, “Καταδίκη” (Ξενάκη, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, που ήσουν;), “Πυρηνικά παιδιά”και το “Όσο ανατέλλει ο ήλιος”που όπως μας είπαν έγραψαν στην καραντίνα κι εδώ και τρεις μήνες σκοπεύουν να γυρίσουν κλιπ, αλλά μας υποσχέθηκαν ότι θα το κάνουν.
“Ο τελευταίος άνθρωπος στην γη”, σφυρίγματα άλα Ένιο Μορικόνε για το “Περίστροφο”, πανκοχασαποσέρβικα από τα περιπτεροσκατόκρασα, και οι Κροταλίες θα μας αποχαιρετήσουν “Όταν θα σβήσουν τα φώτα” κατά τις 23.00. Την δουλειά τους την κάνανε και με το παραπάνω, αφού ο κόσμος έχει πια ιδρώσει για τα καλά, με τις σηκωμένες μοϊκάνες όμως να στέκουν ακόμα περήφανες.
Είκοσι λεπτά όμως θα ανέβουν οι πιο εντυπωσιακές μοϊκάνες που θα δεις ζωντανά, με πρώτη του David Rodriguez, τραγουδιστή των Casualties μετά την αποχώρηση του Jorge Herrera, και του κιθαρίστα τους από το 1993, Jake Kolatis. Πολλά μπράβο όμως αξίζει και η υπέροχη ξανθή καούκα του μπασίστα Doug Wellmon, την οποία θαύμαζα σχεδόν πάνω απ’ το κεφάλι μου σε όλο το live. Εννοείται χαλάει ο κόσμος με το που ανεβαίνουν πάνω, εννοείται πως καταστρέφεται ο κόσμος με τις πρώτες νότες του “Demolition ”, και εν συνεχεία με τα υπέροχα “War is Business” και “Written in Blood”.
Oι Casualties μας έχουν τιμήσει αρκετές φορές με την παρουσία τους, οπότε ξέρεις ότι κάθε live τους θα είναι όχι απλώς value for money… Τίμιο ξύλο, ασταμάτητος χορός, αυχένες να τινάζονται απ’ το κούνημα, χάος (“Chaos Sound”), ουρλιαχτά και υψωμένα λοκωδάχτυλα (“1312”), αλλά και ταχήρυθμα σεμινάρια stagedive από τον Rodriguez, που μοιάζανε απαραίτητα γιατί τα περιπτεροσκατόκρασα, παρ’όλον τον ενθουσιασμό τους, σε πολλά σημεία δεν παίξανε με ποιότητα, με αποτέλεσμα να σωριαστουν κάνα-δύο, και μερικοί άλλοι απλώς να πηδάνε από την σκηνή στο πάτωμα αφού δεν έδιναν καμία ώθηση. A for effort όμως. Γέλασα πολύ σε μια φάση που ο τεξανός τραγουδιστής έβαλε όλη την Νεοϋορκέζικη προφορά του για να απευθυνθεί σε κάποιον απ’ το κοινό που φορούσε μπλούζα Agnostic Front, μπαμπάδων της NY hardcore σκηνής στην οποία περίπου ανήκουν και οι Casualties.
Γενικά ο Rodriguez είχε πολύ ωραία διάδραση με το κοινό, παραγγέλνοντας σφηνάκια ούζα, circle pits, παρακινώντας μας να δείξουμε στο κοινό της Κωνσταντινούπολης ότι μπορούμε να κάνουμε καλύτερο wall of death (ελπίζω να το είπε απλώς και μόνο επειδή ήταν η προηγούμενή τους στάση, αλλιώς κριντζ). Είχαμε και οι δυο μας μερικά καλά πάρε δώσε, αφού μία φορά μου έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα που δεν χειροκροτούσα με τον ρυθμό (το βαριέμαι ρε μαν αυτό, τι να κάνουμε), και μερικά τραγούδια μετά ήρθε και καλά να παίξουμε ξύλο, πράγμα το οποίο οδήγησε σε εικονικές αγκωνοσφαλιαρίτσες δημοτικού και γέλια.
Της πουτάνας με “We are all we Have” (και δικαίως, μιας και μιλάμε για ύμνο), “Media Control” και “Resistance”. Το “Punk Rock Love” o τραγουδιστής μας είπε ότι το πετσόκοψε ή κάτι τέτοιο, πράγμα το οποίο δεν πρόσεξα να είμαι ειλικρινής, του δώσαμε ένα χειροκρότημα και μερικά “Fuck you David” που τον διασκέδασαν αρκετά. Το προαναφερθέν wall of death έλαβε χώρα κατά το “Riot”, με τον David να κατεβαίνει φυσικά στο κοινό και να παίρνει μέρος, καθώς όπως μας είπε μετά “’My Blood, my Life’ is in a circle pit”. Έπαιξαν και μια γαμάτη διασκευή του “Suspect Device” των Stiff Little Fingers, μπάντα με ξεκάθαρη επιρροή πάνω τους, αλλά μετάνιωσαν που δεν μας είπαν ότι είναι δικό τους. Κλείσανε με το “Unknown Soldier” κάπου στις 12.30, αφήνοντάς μας γεμάτους και άδειους ταυτόχρονα.
Setlist
Demolition
War is Business
Written in Blood
Chaos Sound
1312
Nightmare
Ashes of my enemies
We are all we have
Media control
Tomorrow belongs to us
Punk Rock Love
Borders
Running through the night
Riot
Suspect Device
Ya Basta
My Blood, my life
Unknown Soldier
Γεμάτους γιατί ήταν μια τέρμα διασκεδαστική βραδιά με διαφορετικές μπάντες και ήχους, η οποία έκλεισε με αλήτικο, δρομίσο πανκ και κοπάνημα, και άδειους γιατί μας ξεθεώσανε. Σταθερά fun και τίμια μπάντα που θα σε κάνει να θες να ξαναπάς, γεμάτοι αμεσότητα και καμία φιοριτούρα.
Οι Βαλβολίνη ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, μιας και δεν τους είχα ξαναδει και δεν τους είχα ακούσει ιδιαίτερα, ενώ ο Κροταλίας προετοίμασε ιδανικά το έδαφος, κάτι σαν το στρέτσινγκ που κάνεις πριν ξεκινήσεις κανονικά γυμναστική. Όποιοι ανώμαλοι από σας γυμνάζονται δηλαδή. “Ναι, ρε αθλούμαι, πρόβλημα;” θα μου πείτε, και θα χετε και δίκιο. Όπως και να χει, τα περάσαμε όμορφα.
Θα σας αφήσω με μερικά σοφά λόγια που έγραψε το κινητό μου στις σημειώσεις που κρατούσα, όσο συμμετείχε κι αυτό σε ένα ατομικό μοσπιτ στην τσέπη μου.
“Θα γεια ο δίσκος γμ Ρομπέρτο στη ζωή του μας για τον αέρα. Από πού 0”
Συγκινητικά λόγια φίλοι μου, κρατήστε τα.
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
678 
