Την Πέμπτη 20 Ιουνίου βρεθήκαμε στο Arch για να δούμε το live των Black Dahlia Murder παρέα με τους Temor, Skybinder και Stellaris.
Ένα live γύρω από το φάσμα του death και του core και προς μεγάλη μου έκπληξη, ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού ήταν αρκετά μικρός δίνοντάς μου ελπίδα ότι οι επόμενες γενιές δεν θα αφήσουν στην άκρη το metal και θα φτιάξουν κάτι δικό τους. Το αναφέρω αυτό τόσο δεικτικά γιατί πρόσφατα κοιτούσαμε τα στατιστικά των ηλικιών που διαβάζουν το Rockway και ήταν λίγο αποκαρδιωτικά. Οι μικρότερες ηλικίες έχουν αγκαλιάσει άλλα είδη (rap, hip-hop), οπότε βλέποντας σε ένα live πολύ κόσμο μικρότερων ηλικιών με έκανε χαρούμενο.
Οι πόρτες άνοιξαν λίγο μετά τις 20:30 και δεν μου άρεσε καθόλου το γεγονός ότι ενώ ήμουν ακόμα στην ουρά, ξεκίνησαν να παίζουν οι Stellaris. Για τον οποιοδήποτε λόγο που μπορεί να μην άνοιξαν τις πόρτες στις 20:30 όπως είχε ανακοινωθεί, θεωρώ ότι έπρεπε να αφήσουν λίγο χρόνο για να μπει ο κόσμος και δει την μπάντα από την Τσεχία. Οι Stellaris με αψεγάδιαστο και συμπαγή metalcore ήχο, ενώ δεν έχουν πολλά χρόνια εμπειρίας, όργωσαν τη σκηνή, είχαν επαφή με το κοινό και πάνω από όλα περνούσαν οι ίδιοι καταπληκτικά με αυτό που κάνουν.
Η φράση: “H μπάντα σου είναι όσο καλή όσο ο drummer σου” επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά. Ο drummer των Stellaris, έχοντας ένα μόνιμο τεράστιο χαμόγελο, δημιουργούσε σεισμό σε όλο τον χώρο με τα χτυπήματά του, τα blast beats ακολουθούσαν πολυρυθμίες, πείραζε συνεχώς την υπόλοιπη μπάντα, έκανε bounce τις μπαγκέτες του και διασκέδαζε όσο λίγοι αυτό που έκανε. Χωρίς να θέλω να θίξω τις ικανότητες ή το attitude της υπόλοιπης μπάντας, σε όλο το set τους δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.
Οι Stellaris θεωρώ ότι αν συνεχίσουν με αυτούς τους ρυθμούς, πολύ σύντομα θα βρίσκονται σε σκηνές μεγάλων festival δίπλα σε ονόματα όπως οι Infected Rain, Jinjer κ.α.
Ένα μικρό διάλλειμα στο οποίο δεν πήγαμε στο bar γιατί με την μπύρα στα 6€ ήταν τελείως απαγορευτικό για την τσέπη μας και στην σκηνή ανέβηκαν οι Αθηναίοι Skybinder. H μπάντα δημιουργήθηκε κάπου το 2018, με μέλη που έχουν αρκετή εμπειρία στη σκηνή. Ο ήχος τους θα αρέσει αρκετά στους fans των Parkway Drive και των As I Lay Dying (με πιάνει αηδία με τον τραγουδιστή τους μόνο που γράφω το όνομά τους).
Η μπάντα έχει φροντίσει κάθε πτυχή της παρουσίας τους με φροντίδα, είτε αυτό αφορά τον ήχο τους είτε την εικόνα τους και το πως τοποθετούνται στη σκηνή. Ο τραγουδιστής τους έχει ένα πολύ μεγάλο range στη φωνή του, από μελωδικά καθαρά μέχρι brutal growls και τσιρίδες. Δυστυχώς όμως ο ήχος δεν τους έκανε την χάρη την Πέμπτη. Προβλήματα με το καλώδιο του μικροφώνου και ίσως προβλήματα στο πως ακούν τον ήχο πάνω στη σκηνή, έφερε στιγμές αμηχανίας και κάποιες φορές και την απώλεια ρυθμού.
Οι Skybinder έχουν πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση και φαίνεται ότι αγαπούν πολύ και πιστεύουν σε αυτό που κάνουν, οπότε είμαι σίγουρος ότι τα προβλήματα που είχαν στο live της Πέμπτης, θα τους πεισμώσουν και θα προσπαθήσουν και θα τοποθετηθούν πολύ καλύτερα σε κάποιο επόμενο live.
Η συνέχεια άνηκε στους Temor όπου ήταν και η παρθενική τους εμφάνιση. Οι Temor είχαν πιο blackened attitude στον ήχο τους από τις υπόλοιπες μπάντες της βραδιάς, το οποίο από μόνο του σαν χαρακτηριστικό είναι καλοδεχούμενο. Αυτό όμως που ξεχώρισε ήταν η χρήση τσέλο που δεν το έχουμε συνηθίσει σε μπάντες του είδους και έδωσε έναν διακριτό ήχο στην μπάντα.
Σε αυτή την θάλασσα ήχων που έχουμε στη διάθεσή μας, όταν μια μπάντα βγαίνει κι έχει τόσο διακριτό ήχο και μάλιστα σε ένα είδος που δεν φημίζεται για τον πειραματισμό του, προσωπικά μου δημιουργεί ένα αίσθημα βαθιάς εκτίμησης ακόμα και αν τελικά ο ήχος τους δεν είναι μέσα στα γούστα μου. Οι Temor δεν πτοήθηκαν ούτε αγχώθηκαν που βρέθηκαν πρώτη φορά μπροστά σε κοινό το οποίο μάλιστα είχε πυκνώσει αρκετά, συγκριτικά τουλάχιστον με το κοινό που είχαν οι προηγούμενες μπάντες.
O ήχος των Temor ήταν άρτιος με πολύ καλή επικοινωνία μεταξύ τους και δέσιμο. Απόλαυσα το γεγονός ότι η μπάντα δεν αναλώθηκε στην επίδειξη της τεχνικής τους αρτιότητας, κάτι το οποίο κάνουν πολλές μπάντες του είδους, αλλά είχαν επικεντρωθεί στο συναίσθημα και την μελωδία. Έτσι είχαμε μπροστά μας ένα σχήμα που έδινε σημασία στον όγκο των riffs και ακόμη μια περίπτωση που ο drummer έσπρωχνε μπροστά όλη την μπάντα. Είναι σίγουρο ότι θα έχω τις κεραίες μου στραμμένες προς αυτούς από εδώ και πέρα για να δω τα επόμενα βήματά τους.
Είχε έρθει η ώρα να ανέβουν στη σκηνή οι The Black Dalhia Murder. Με τις πρώτες νότες, μια μπάντα αυτού του βεληνεκούς και με background εκατοντάδων εμφανίσεων, δείχνει γιατί έχει φτάσει σε αυτό το σημείο καθώς η παλέτα των ήχων τους ξεδιπλώνεται σαν ενιαίος οργανισμός. Οι The Black Dahlia είναι μια μπάντα που λατρεύουμε να μισούμε. Ενώ κινούνται στον χώρο του μελωδικού death metal, οι fan του παραδοσιακού death metal δεν τους βλέπουν με καλό μάτι. Ενώ έχουν σύγχρονο ήχο, οι fan του metalcore τους θεωρούν πολύ παραδοσιακούς. Σε κάθε περίπτωση, μπορεί η μπάντα να μην έχει καθαρό ηχητικό προσανατολισμό αλλά τα live τους είναι μια όμορφη εμπειρία για κάθε μουσικόφιλο.
Στο live τους στο Arch δεν πάτησαν ούτε μία στιγμή το φρένο και το κοινό το απόλαυσε μέχρι τέλους με stage diving, circle pits, μια μπανάνα που χόρευε και έναν χιμπατζή που έκανε crowd surfing. To κοινό επίσης όταν δεν τσίριζε τους στίχους των κομματιών, φρόντιζε να φωνάζει ρυθμικά το όνομα του εκλιπόντα πρώην τραγουδιστή Trevor Strnad.
H αλήθεια είναι ότι περίμενα να έχει πολύ περισσότερο κόσμο το live των The Black Dahlia Murder, αλλά τελικά για καλό ήταν καθώς οι συνθήκες του χώρου θα έκαναν το live μια άσχημη εμπειρία. Όπως ανέφερα και παραπάνω οι The Black Dahlia Murder είναι ένα συγκρότημα που λατρεύουμε να μισούμε, αλλά το live τους ήταν στο υψηλότερο επίπεδο και μας χάρισε ένα πολύ όμορφο μουσικό βράδυ.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
1086 
