Ουφ, τι να πεις για το τι ζήσαμε την Δευτέρα, με όλες τις προκλήσεις, γιατί ένα hardcore live ποτέ δεν είναι εύκολο.
Έχοντας ζήσει μια εβδομάδα με τρία καταπληκτικά live, ήρθε η ώρα, η αρρώστια του συντάκτη, πείτε το, να μπει μπροστά και να τα συγκρίνει. Και οι Terror έχουν μέχρι στιγμής το προβάδισμα. Άμα σου αρέσει το Hardcore,το original, το πειραιώτικο, που βγήκε από τις υπόγες, τότε οι Terror είναι για σένα, αλλά διάολε τι είδαμε την Δευτέρα.
Δεν ήταν μόνο οι κραυγές του Vogel που έφτυνε οργή και μίσος (με την καλή έννοια, όσοι ακούτε Hardcore καταλαβαίνετε τι λέω) σε κάθε περίσταση (“Keep Your Mouth Shut”, αγαπημένο άσμα, αγαπημένη στιγμή στο live μαζί με το “Spit My Rage”!), ήταν το όλο κλίμα, ήταν οι Dying Wish που παρόλα τα προβλήματα για 25 λεπτά πήραν σκαλπς, ήταν οι Eden Demise που ζέσταναν πάρα πολύ καλά το κοινό, ήταν…
Ήταν το όλο κλίμα, ατόμων που ήξεραν τι ήρθαν να δουν και μια βίαιη αρμονία κατέκλυσε όλη τη βραδιά. Ο χώρος φίσκα από την αρχή, με κόσμο απέξω και ένα υπέροχο κοινό που ζούσε τη Hardcore στιγμή του κανονικά. Νεαρά άτομα που χόρευαν στο pit, εξαρχής και το κλίμα μύριζε, εποχές που δεν έχουμε ζήσει οι περισσότεροι. Αλλά πάμε να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, γιατί η συγκεκριμένη Δευτέρα, δεν ήταν όπως οι άλλες. Κάτι ήταν διαφορετικό, από την αρχή που πήγαινες στο Arch, έβλεπες πωρωμένο κόσμο απέξω, έβλεπες τι θα ήθελες να δεις από την σκηνή.
Eden Demise : Οι Αθηναίοι Metallic Hardcorers βγήκαν στην αρχή και κάνανε ότι μπορούσαν να ζεστάνουν ένα ήδη ένθερμο κοινό και κατά την ταπεινή μου άποψη τα κατάφεραν. Έβλεπες κόσμο στο pit, πιτσιρικαρία στην καλύτερη αλλά αυτό είναι ένα θετικό γεγονός. Από την αρχή του Live το Hardcore Dancing και το pit έδινε και έπαιρνε, μπορεί όχι στο τελειωτικό κομμάτι του, αλλά είναι κάτι που πρέπει να αναφέρω.
Οι Eden Demise παίζοντας τα καλύτερα τραγούδια τους κατάφεραν να βάλουν το κοινό στη θέση του, να το ζεστάνουν για ότι θα επακολουθούσε και τα κατάφεραν. Στην τελική τι θες να ακούσεις από ένα Metallic Hardcore σχήμα, άμα δεν είναι ένα “Slingshot” ή παρά τις όποιες ατυχίες που συνέβησαν την ατάκα, θα παίξουμε με μια κιθάρα να σας κρατήσουμε ζεστούς. Και έτσι η βραδιά κύλησε…
Dying Wish : Portland, Oregon, ακόμη μια περιοχή που δεν μπορεί να κάνει λάθος στη μουσική και οι Dying Wish είναι ξεκάθαρο παράδειγμα αυτού του αξιώματος, βέβαια τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά στην εμφάνιση τους. Παρότι ήταν το νέο όνομα που ήθελα να δω και παρότι δεν μπορώ να πω ότι δεν πέρασα καλά, πρέπει αναγκαστικά να αναφέρω τα αρνητικά.
Καταρχάς η φωνή της Emma δεν ακουγόταν καθαρά σε όλο τον χώρο, ευτυχώς στο σημείο που έκατσα το μεγαλύτερο κομμάτι της μικρής τους εμφάνισης ήμασταν οκ. Κατά δεύτερον, ακουστικά θέματα δεν τους άφησαν να βγάλουν τον πραγματικό εαυτό τους. Εικοσιπέντε λεπτά έπαιξαν, μέσα στη ζωντάνια, με καθυστερήσεις με soundcheck επί soundcheck, αλλά τα έχει αυτά η ζωή. Ελπίζω να τους ξαναδώ γιατί απλά οι συνθήκες δεν τους άφησαν. Κάναν ότι καλύτερο μπορούσαν, βάση συνθηκών, οπότε για μένα είναι ναι! Ελπίζω σε ένα νέο live τους, με τα πάντα καλά ώστε να δούμε τι μπορούν να κάνουν.
Terror : Kαι να μη μιλούσα για αυτήν την εμφάνιση οι πράξεις τους θα τα λέγαν όλα. Terror-αρα, τι να λέμε τώρα. Άμα θες να ζήσεις το CBGB στην εποχή μας, δεν υπήρξε καλύτερο live, άμα θες να ζήσεις την πώρωση και το πόσο καλά παίξανε αυτό το live, η συγκεκριμένη μέρα ήταν για σένα.
Έζησα τρεις αγαπημένες μου μπάντες μέσα σε μια εβδομάδα, Vio-lence, Wolfbrigade και Terror και τώρα θα σας πω γιατί οι Terror ήταν οι καλύτεροι. Γιατί καταρχάς το έβλεπες από τη φάτσα του Vogel ότι ξαναζούσε την εφηβεία του, γιατί κατά δεύτερον υπήρξε τρομερή ανταπόκριση μεταξύ μπάντας και κοινού, γιατί κατά τρίτον τα άπειρα stage diving και crowd surfing που γινόντουσαν ανά τραγούδι ήταν ενδεικτικά μιας καταπληκτικής εμφάνισης.
Τους είχα δει πριν χρόνια με μια άλλη αγαπημένη μπάντα τους Madball, την Δευτέρα 09/04/24 όμως, ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Όταν ξεκινάς το live με “One With The Underdogs”, το συνεχίζεις με “Spit My Rage” τι να σου πω ρε φίλε και πάρε “Overcome” και πάρε “Stick Tight” και “Always The Hard Way”, στη μάπα.
Τι να πεις για αυτό το Live, τι να πεις για τους Terror μια από τις πιο αξιοπρεπείς και καλές μπάντες στον χώρο του Hardcore. Να μιλήσουμε λίγο για το κοινό, που τα έδωσε όλα, που το crowd killing σταμάτησε μόνο και μόνο επειδή ήμασταν τόσο πολλοί που δεν υπήρχε χώρος, που τα stage dives και crowd surfings ήταν τόσα πολλά που δεν υπήρχε στιγμή χωρίς αυτά… Και μπαίνει το “Keep Your Mouth Shout” και γίνεται ο χαμός, το μισό κοινό στην σκηνή απάνω, χωρίς να ενδιαφέρει κάτι κάποιον κάτι άλλο, σωματική ακεραιότητα, να πάτε σε live του Μάλαμα…
Αυτό είναι το Hardcore, για αυτό το αγαπάμε. Αισθάνομαι περήφανος που έζησα Terror, εκείνη την ημέρα, γιατί έστω και για σαράντα λεπτά, έζησα τα παιδικά όνειρα του CBGB, της California των 80s, του Hardcore Punk όπως πρέπει να είναι και όχι όπως το έχουν καταντήσει.
Κλείσιμο με “Keepers Of The Faith” τι καλύτερο και πάρ’ το και αυτό στην μάπα, για να μην μιλήσω για το τι έγινε όταν έπαιξαν “Return To Strength”. Έφυγα με κλειστή φωνή και δάκρυα βλέποντας ακόμη μια φορά τους Terror να κάνουν ένα πραγματικό Hardcore live και όχι κάποια διεκπεραιωτική συναυλία. Έφυγα με το συναίσθημα να χτυπά την καρδιά μου. Θα κλείσω με τους στίχους από το “Keep Your Mouth Shut”, “You Don’t Know, You Don’t Know Any Of Us, Don’t Know What This Means, Keep Your Mouth Shut”.
Οι Terror έδωσαν το παράδειγμα, πόσοι από μας θα το ακολουθήσουμε;
Setlist:
One With the Underdogs
Spit My Rage
Stick Tight
Hard Lessons
Boundless Contempt
Return to Strength
Pain Into Power
Overcome
Can’t Help but Hate
Always the Hard Way
Keep Your Mouth Shut
Keepers of the Faith
Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
797 
