Είδος : Progressive metal
Εταιρεία: Frontiers
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 11 Ιουνίου 2021
Εδώ θα συναντηθούν περίεργοι τύποι, από αυτούς που έχουν μια αίσθηση πως η εξέλιξη αυτής της μουσικής μάλλον τους προσπέρασε σε χωράφια που για τους ίδιους είναι φραγμένα με σύρμα. Είναι εκείνοι οι τύποι που αλίευαν τα μικρά και μεγάλα μυστικά του παλιού, ορθόδοξου progressive metal και σήκωναν κάθε πέτρα που μπορούσε να έχει εκπλήξεις. Είναι αυτοί που δύσκολα σήμερα ικανοποιούν τα στερητικά μιας εποχής που είχε μια άλλη αύρα ηρωισμού και θυσίας κόντρα στα ρεύματα και άφησε πίσω της άδικα θύματα. Δυο από αυτά πετούν τα καρφιά στα φέρετρά τους και ενώνονται να πάρουν μια ετεροχρονισμένη εκδίκηση.
Οι Νορβηγοί Spiral Architect και Manitou είναι δυο από τα ονόματα που έμοιαζε να διαιωνίζουν τη μικρή αλλά ανεκτίμητη -για πολλούς τους είδους- κληρονομιά τους από στόμα σε στόμα και από forum σε forum. Ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Øyvind Hægeland, και ο ντράμερ Asgeir Mickelson των πρώτων, ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον κιθαρίστα Bollie Fredriksen των δεύτερων, για μια νέα απόπειρα. Δίπλα τους ο σπουδαίος Steve DiGiorgio στο μπάσο, με τον Jon Phipps (γνωστό από τη συνεργασία του με ονόματα όπως οι Angra, Moonspell και DragonForce), να αναλαμβάνει τα keyboards και τις ενορχηστρώσεις. Σαν καλεσμένο συναντάμε και τον Kjetil Nordhus των Tristania, που συνεισφέρει με οπερετικά φωνητικά στον εμπλουτισμό των τραγουδιών.
Οι προβλέψεις περισσεύουν και η αγωνία είναι περιττή. Αυτή είναι η λεγόμενη “σίγουρη κατάσταση”. Επτά συνθέσεις δομημένες, στολισμένες, μπολιασμένες με το γνώριμο συναίσθημα και τα επιτακτικά φωνητικά. Τα αποτελέσματα θα χορτάσουν τα στερητικά συμπτώματα όσων επιστρέφουν με νοσταλγία στα πρώτα χρόνια των 90’s, όταν οι σπόροι των πιονέρων του είδους γέμισαν τις δισκοθήκες με κάθε είδους καρπούς. Άλλωστε είναι ξεκάθαρο πως οι δημιουργοί του δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να υπερβούν πεδία και να πατήσουν παρθένα χωράφια. Μάλλον, επαναφέροντας τα συστατικά μιας εποχής που χάθηκε, δοκιμάζουν την ικανότητά τους να την εκθέσουν στο σήμερα.
Θα ήταν όμως άδικο να χαρακτηριστεί αποκλειστικά σαν μια ρετρό κυκλοφορία, σαν να συμμετέχει σε ένα μουσικό μασκέ πάρτι. Η ικανότητα των μουσικών αυτών να διαχειριστούν τα δομικά στοιχεία εκείνης της εποχής για να “ψυχαγωγήσουν” (με την ευρεία έννοια) ένα κοινό περικυκλωμένο από αμέτρητους νεωτερισμούς, πέρα από τον ηρωισμό της, αναδεικνύει και ένα πολύ ισχυρό κρυμμένο συνθετικό χαρτί. Και τα επτά τραγούδια του άλμπουμ έχουν ψυχή και ένταση, διαγράφουν έντονα συναισθήματα, έχουν καλοσχηματισμένες διαδρομές και φυσικά είναι υπέρ του δέοντος περιεκτικά σε πολύπλοκα και περίτεχνα σχήματα. Αν πάνω από όλα αυτά ακουμπήσεις και τις ερμηνείες του Hægeland, που αναβιώνει υπέροχα το πρώιμο περιπαιχτικό ύφος του Buddy Lackey, που μπορεί να χωρέσει ειρωνεία, πίκρα και οργή στην ίδια συλλαβή, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ποιου είδους ακροατές θα λυγίσουν πρώτοι, σχεδόν χωρίς αντιστάσεις.
Αν στις αναθυμιάσεις του “A Social Grace” και στις αντηχήσεις του “Control And Resistance” απλώσεις περιστασιακά ένα βιβλικό, συχνά παγωμένο πέπλο από keyboards, έχεις φτάσει έξω από την πόρτα του “Ne Plus Ultra”. 52 λεπτά μουσικής που δεν ευελπιστούν να χρησιμοποιηθούν σαν χρονομηχανή, αλλά να σταθούν απέναντι στο ρεύμα και να κερδίσουν τον χρόνο τους με τη διαχρονική αξία της μουσικής έκφρασης.
Μια δουλειά που θα ξεπεράσει την αυτονόητη νοσταλγία και συγκίνηση, όσο και αν επιμείνει η τελευταία. Ειδικά όταν στο “It Was Not Death”, ξανακούς μετά τον Tate, έναν τραγουδιστή του χώρου να σφυρίζει…
Facebook: https://www.facebook.com/TerraOdium
Website: https://www.terraodium.com/
1170 
