Την ώρα που άλλοι συνάνθρωποι μας βρίσκονταν στην Πλατεία Νερού για να απολαύσουν τους θρυλικούς hip hopers Wu Tang Clan, με σύνθεση έκπληξη αφού κάποιοι από αυτούς δεν έφτασαν ποτέ στην Αθήνα, εμείς αποφασίσαμε να κατέβουμε για μια ακόμη φορά τα σκαλοπάτια του An Club.
Η ιστορία του αμερικάνικου punk μας προσκάλεσε για να παρακολουθήσουμε, μια από τις επιδραστικότερες μπάντες που έχει γεννήσει, ακόμα και αν τελικά εκτός του τραγουδιστή Jack Grisham, κανένας άλλος δεν από τις αρχικές συνθέσεις των T.S.O.L. δεν μπόρεσε να δηλώσει παρών.
Τη θέση του μπασίστα, Mike Roche που τραυματίστηκε και πιθανότατα δεν θα μπορέσει να ξαναπαίξει μουσική, είχε πάρει ο ανηψιός του Jack Grisham, ενώ τη θέση του Ron Emory στην κιθάρα, πήρε προσωρινά ο Trevor Lucca, κιθαρίστας των D.I. που έτυχε να είναι στην Ευρώπη και έτρεξε να βοηθήσει. Μονάχα ο τυμπανιστής Antonio Fernandez είναι στην σταθερή σύνθεση των T.S.O.L εδώ και κάποια χρόνια, ενώ και η έλλειψη του κημπορντίστα Greg Kuehn στεναχώρησε κάποιους. Όπως και να έχει όμως, η πληθωρική παρουσία του χαρισματικού Jack Grisham ήταν αρκετή για να μας προσφέρει μια νύχτα όμορφη και ευχάριστη.
Το πρόγραμμα άνοιξαν οι Coyote’s Arrow, πολύ εξασκημένοι συναυλιακά τους τελευταίους μήνες και η εμφάνιση τους ήταν ιδιαιτέρως δυναμική, συνδυασμένη με τον εξαιρετικό ήχο, αλλά και την παρουσία αρκετού κόσμου που τους έδινε μεγαλύτερη ενέργεια με το χειροκρότημα του. Όπως πάντα ο αεικίνητος Σταύρος στη σκηνή ήταν εκείνος που συγκέντρωνε τα βλέμματα, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι, πεπειραμένοι μουσικοί όλοι πλέον, προσέφεραν το ιδιότυπο desert punk rock τους, βαμμένοι στα χρώματα του πολέμου.
Η ώρα πέρασε γρήγορα και γύρω στις 22: 40, οι True Sounds of Liberty ανέβηκαν στη σκηνή παίζοντας το “So Dazed”, κομμάτι των The Joykiller, σχήμαρος που διατηρούσε ο Grisham με τον Emory μετά την πρώτη διάλυση των T.S.O.L.
Ο Jack εκστασιασμένος από την προσέλευση του κόσμου, έδωσε όλον του τον εαυτό στη σκηνή και μας είπε και μερικές αστείες ιστορίες ενδιάμεσα στις εκτελέσεις ιστορικών κομματιών, όπως τα “Superficial Love”, “Sounds of Laughter”, με το “World War 3” να είναι ένα από τα highlights της βραδιάς.
Παρόλο που το line up της μπάντας δεν ήταν εκείνο που θα θέλαμε να παρακολουθήσουμε, πρέπει να ομολογήσω πως οι αντικαταστάτες των αυθεντικών μελών, υπηρετούσαν στο έπακρο τα κομμάτια και έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για να περάσουμε όλοι καλά. Ο Θείος λοιπόν, πρέπει να είναι περήφανος για τον ανηψιό του που τον έβγαλε ασπροπρόσωπο και πως να μην γίνει έτσι, αφού όπως είπε και ο Jack “ξέρει πως αν τα σκατώσει, θα τον κλωτσήσω στον πισινό”.
Ο ήχος ήταν πολύ καλός και αυτό ενίσχυε το καλό κλίμα στο An club που δημιουργούσε πολλά χαμόγελα, παρόλο που όπως ήταν αναμενόμενο το σετ τους δεν ξεπέρασε τα 50 λεπτά, ενώ το “Code Blue” λίγο πριν το encore ήταν εκείνο που περίμενα και εγώ προσωπικά, πως και πως.
Πολύ αισιόδοξο επίσης, το μήνυμα της ύπαρξης πολλών νέων παιδιών στις μπροστινές σειρές, αφού μιλάμε για μία μπάντα που ξεκίνησε να γράφει μουσική πριν καλά καλά γεννηθεί ο γράφων, εκ των οποίων κάποιο χάρισε μια κονκάρδα στον Jack Grisham για να την προσθέσει στη συλλογή που είχε στο πέτο του πορτοκαλί του σακακιού.
Η Hardtimes έκανε ένα ακόμη μικρό θαύμα και περιμένουμε με τρέλα τις κινήσεις της για την επόμενη σεζόν, η οποία τελειώνει στις 31 Αυγούστου με τους Booze & Glory.
Setlist
So Dazed
Give Me more
Terrible People
Superficial Love
Sounds of Laughter
Satellites
Go Bang
World War 3
Abolish Government/ Silent Majority
I wanted to see you
Triangle
Fuck you tough guy
She’s so static
Dance with Me
Wash Away
Code Blue
Encore:
Low low low
Property is theft
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
556 
