Είδος: Melodic Doom/Death Metal
Δισκογραφική: Century Media
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 19 Νοεμβρίου 2021
Προσπαθώ μέρες να ξεκινήσω με πολλούς πιθανούς τρόπους το review μου για το νέο album των Swallow The Sun, συνοδεύοντας πάντα το ανοιχτό Word αρχείο με την ακρόαση του “Moonflowers”, όμως κάθε φορά η ατμόσφαιρά του με κυριεύει τόσο που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Αν και δεν άλλαξα τίποτα στο set, εδώ στο ίδιο γραφείο με τσαγάκι, με το ίδιο αρχείο και φυσικά με το album να παίζει για νιοστή φορά, κάνω μια ακόμα απόπειρα, την τελευταία.
Οι Φινλανδοί μου κίνησαν το ενδιαφέρον από την αρχή της «θλιμμένης» πορείας τους, όμως σταδιακά με ενθουσίασαν, εντυπωσίασαν, μάγεψαν και με έκαναν να τους αγαπήσω με κάθε νέα κυκλοφορία, όλο και περισσότερο. Ειδικά το 2015 με το τριπλό “Songs From The North” τα έδωσαν όλα (σχεδόν τρεις ώρες διάρκεια) και εκεί πραγματικά πίστεψα πως με τέτοιο peak, δύσκολα θα μπορούσαν να με συγκινήσουν τόσο έντονα.
Η μοίρα επιφύλασσε το πιο μαύρο της χαρτί όμως στον Juha Raivio, δημιουργό, ψυχή και κιθαρίστα των STS, όταν το 2016 έχασε την σύντροφο της ζωής του και μούσα του Aleah Stanbridge, όταν εκείνη με την σειρά της έχασε την μάχη με τον καρκίνο, λίγο πριν τα 40 της. Όλος ο πόνος που ο ήχος και ο στίχος των Swallow The Sun πρέσβευαν μέχρι τότε, πήρε «σάρκα και οστά» και γονάτισε άγρια τον Juha, ο οποίος όμως δεν σταμάτησε να παλεύει το κτήνος της απώλειας, με σύμμαχο τις νότες του. Το πρώτο αποτέλεσμα της μάχης ήταν το προπέρσινο “When A Shadow Is Forced Into The Light”, το οποίο πλέον βρισκόταν σε ένα άλλο επίπεδο συγκίνησης από το “Songs From The North” και όλες τις προηγούμενες δουλειές του Juha και της μπάντας.
Η μαυροντυμένη σε ενδυμασία και συναισθήματα παρέα από το Jyväskylä επέστρεψε λοιπόν με το όγδοο «καρφί στην ψυχή μας», το “Moonflowers”. Ο Juha όχι μόνο έγραψε την μουσική και τους στίχους, αλλά αποφάσισε να φιλοτεχνήσει και το εξώφυλλο του album, συνθέτοντας αποξηραμένα άνθη που είχε στην κατοχή του με ένα κατάμαυρο background και ένα τεράστιο, ματωμένο φεγγάρι να φωτίζει το σκοτεινό τοπίο – φεγγάρι που το κόκκινο χρώμα του δεν είναι άλλο από το αίμα του Juha.
Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με τον ήχο των STS. Από την μια, είναι ακριβώς ο ήχος μου, η ιδανική ισορροπία ατμόσφαιρας και δύναμης, μελωδίας και έντασης, θλίψης και μέταλλου, και έτσι ήταν πάντα. Όμως εδώ και πέντε χρόνια, δεν γίνεται να ακούσω τα τραγούδια τους και να μην φέρω στο μυαλό την Aleah, που ως φάντασμα στο πλευρό του Juha κάθε στιγμή έμπνευσης, αγγίζει και οδηγεί το χέρι του στις νότες που θα γράψει και θα παίξει.
Έτσι και εδώ, κάθε νότα είναι ειλικρινής. Είναι ένα γράμμα μελαγχολίας στην απώλεια και κάθε φορά που το «διαβάζεις», βουρκώνεις όλο και περισσότερο.
Δεν βρήκα ούτε μισό τραγούδι ανάμεσα στα οκτώ «Φεγγαρολούλουδα» που να είναι βαρετό ή αδιάφορο. Βρήκα όμως στιγμές που είναι ακόμα πιο συγκινητικές από άλλες και με αυτόν τον τρόπο, συγκαταλέγονται άμεσα στις καλύτερες, πιο δυνατές στιγμές της μπάντας. Όπως το εναρκτήριο “Moonflowers Bloom In Misery”, που όχι μόνο είναι έπος που θα σε εμποδίσει να προχωρήσεις στα επόμενα του album μέχρι να το βάλεις στο repeat πολλές φορές, αλλά προσδιορίζει απόλυτα την αίσθηση και το περιεχόμενο του “Moonflowers”. Ή τα “The Void”, “Enemy” και “The Fight Of Your Life”, τρία τίμια, κλασσικά STS τραγούδια. Ή το απίστευτο “All Hallow’s Grieve” με καλεσμένη την απολαυστικότατη Cammie Gilbert των Oceans Of Slumber να συνοδεύει τον Mikko Kotamäki στα φωνητικά, έναν Mikko που γίνεται όλο και καλύτερος στα συναισθηματικά, σχεδόν γοτθικά καθαρά του, αλλά και στα εξώκοσμα growls του.
Φυσικά, δεν αφήνω σε καμία περίπτωση έξω από αυτή την λίστα των εντυπωσιακών στιγμών του “Moonflowers” το κλείσιμο του album με τίτλο “This House Has No Name”, ένα από τα εντυπωσιακότερα τραγούδια της μπάντας μέχρι σήμερα, αφού η εισαγωγή με τα έγχορδα καταλήγει στην πιο μαυρομεταλλική στιγμή των STS, με καλεσμένο τον Antti Hyyrynen των Stam1na να αναλαμβάνει τα ουρλιαχτά πάνω από τα blastbeats του Juuso, σε μια θεατρική εναλλαγή μεταξύ ψυχοβγαλτικού black και του γνώριμου καταθλιπτικού doom/death. Υπέροχη στιγμή, υπέροχο κλείσιμο αυλαίας.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει το Trio NOX, που έπαιξε τα έγχορδα σε όλα τα τραγούδια του album, δίνοντας μεγαλύτερο «βάρος» στην ζωντανή ατμόσφαιρα αλλά και στο πένθος της ουσίας του.
Μάλιστα, το τρίο εγχόρδων ηχογραφήθηκε ζωντανά σε μια μεσαιωνική εκκλησία στην Φινλανδία, να εκτελεί τραγούδια του “Moonflowers” ως μουσική δωματίου, και αυτή η μαγική στιγμή προσφέρεται ως bonus instrumental album σε περιορισμένη έκδοση, έκδοση που πραγματικά αξίζει να αποκτηθεί.
Οι Swallow The Sun άγγιξαν και πάλι ευαίσθητες χορδές και κατάφεραν να αλλάξουν την ψυχολογία και την διάθεση, σύμφωνα με αυτήν που προτείνει το “Moonflowers”.
Η ανάγκη μου να μοιραστώ μαζί σας την μαγεία αυτού του album, με έκανε να καταφέρω να γράψω δύο αράδες αυτήν την φορά τελικά. Να τελειώσω πριν με καταπιεί η θλίψη του λοιπόν, τονίζοντας πως μιλάμε για έναν από τους δίσκους της χρονιάς στο είδος του. Όχι! Μιλάμε για τον δίσκο της χρονιάς στο είδος του.
So, “will you die in misery? Will you die, misery?”
Website: http://www.swallowthesun.net/
Instagram: https://www.instagram.com/swallowthesunofficial/
Facebook: https://www.facebook.com/swallowthesun
Twitter: https://twitter.com/STSOfficial_1
706 
