SUNNATA: “Burning In Heaven, Melting On Earth”

ALBUM

Είδος: Doom/ sludge/ psychedelic metal
Εταιρεία: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 26 Φεβρουαρίου 2021

Δεν συνηθίζουν να βάζουν εύκολα στους εαυτούς τους οι Πολωνοί. Υπάρχει πρώτα από όλα το στοίχημα της εξέλιξης, το οποίο έχουν ως τώρα τιμήσει δεόντως, και παρά τη στριφνή φύση της μουσικής τους, είδαν το σπουδαίο “Outlands” του 2018 να σηκώνει αισθητά την υπόληψή τους σε ένα κοινό που αγαπά τις βασικές τους παραμέτρους. Περισσότερο από αυτό όμως υπάρχει μια δυνατή εσωτερική φωνή δημιουργίας που ενώνει τους τέσσερις μουσικούς και τους σπρώχνει σε έναν ιδιαίτερο δρόμο έκφρασης.

Οι Sunnata επιστρέφουν και απαιτούν ξανά την αποκλειστικότητα του “εγώ” σου σε ένα νέο βαθύ, σκοτεινό, παράτολμο ταξίδι ήχων και διαθέσεων. Και αν το όνομά τους στα σανσκριτικά σημαίνει “κενότητα”, η δύναμη της νέας προσφοράς τους υπηρετεί ακριβώς το αντίθετο. Με θέμα τις διάφορες οπτικές του θρησκευτικού φανατισμού, αμφισβητούν την εξυπηρέτηση οποιασδήποτε υπερφυσικής λατρείας από ανθρώπους με σάρκα και οστά. Φυσικά, δεν υπάρχει πρόθεση κηρύγματος και υπόδειξης κατευθύνσεων, υπάρχει μια σκοτεινή, δύσβατη αναζήτηση μέσα από ερεθίσματα και παραστάσεις και, περισσότερο από όλα, τις ανώφελες ανθρώπινες θυσίες στο όνομα της θρησκείας.

Με αυτό καταπιάνεται το εναρκτήριο “Crows”, ανοίγοντας ευγενικά αλλά και ύποπτα, με το μπάσο και τη φωνή να θωπεύουν εξεταστικά τον συμβολισμό των κορακιών που τρέφονται από πτώματα. Η παχιά οργή γεμίζει τον ηχητικό ορίζοντα με μια αδιαπραγμάτευτη δύναμη, ακριβώς σαν την ισότητα όλων απέναντι στο θάνατο, τόσο των “φωτισμένων” όσο και των τυφλών και άπιστων.

Οι Πολωνοί επιμένουν στον προσδιορισμό “σαμανικό” για το ύφος της μουσικής τους γιατί η υποβολή της έχει μια τελετουργική δύναμη. Είναι σαν να πολεμά όσα απεχθάνεται με τα ίδια τους τα όπλα. Γιατί, χωρίς δεύτερη σκέψη, είναι άδικο να τους περιγράψεις περιχαράζοντας αυτό που κάνουν, χρησιμοποιώντας το doom, το sludge, το stoner ή το grunge, ή ακόμα την παρεμβατική σημασία της ψυχεδέλειας, καθώς όλα αυτά είναι απλά εργαλεία στην δημιουργική μηχανή τους.

Το σχεδόν μυστικιστικό “God Emperor Of Dune” περιστρέφεται υπνωτικά σαν ύμνος που επαναλαμβάνει τη βασική του επίκληση, τοποθετημένο σε μια θρησκευτική αύρα ανατολής. Το σχεδόν tribal ρυθμικό υπόβαθρο του Robert Ruszczyk στα τύμπανα και του Michael Dobrzanski στο μπάσο, μεταφέρει υπέροχα την αίσθηση αυτή, με τις έγχορδες σταγόνες του κιθαρίστα Adrian Gadomski και τα φωνητικά του Szymon Ewertiwski που αγγίζουν έναν ακόμα αγωνιώδη διαλογισμό.

Το γεμάτο “A Million Lives” επιτίθεται από την αρχή με το κινούμενο και επίμονο ριφ του, μέχρι να του καρφωθεί σαν σφήνα στην καρδιά το τελετουργικό break στο μέσο του τραγουδιού με τα δοξαστικά φωνητικά και τις βροντές των τυμπάνων, με τον αρχικό μονόδρομο του τραγουδιού όμως να επιβιώνει και να ξαναπαίρνει τα ηνία ως το φινάλε του. Το μίσος που τρέφει η μαύρη καρδιά της θρησκείας έρπεται ηχητικά και νοητικά στο “Black Serpent”, αναζητώντας τους αντιπάλους, τους άπιστους, τα “μαύρα φίδια” αυτού του οικουμενικού στρατοπέδου των θεών των λαών. Οργισμένα φωνητικά και ένα επίμονο ριφ που γυρίζει σαν βίδα, σπρώχνουν το τραγούδι οδηγώντας σε ένα βίαιο φινάλε τιμωρό.

Στο “Völva (The Seeress)” μια αινιγματικά ήρεμη αναμονή που κατευθύνει το τραγούδι υψώνει δυο οργισμένες κορυφώσεις, ενώ το “Way Out” αντηχεί σαν μια αναγκαία, πένθιμη ικεσία που διατηρεί με αξιοπρέπεια μια ζοφερή μελωδικότητα σαν μια μυστική έξοδο.

Συνεχίζοντας μια συναρπαστική διαδικασία αυτοπροσδιορισμού και λεπτομερούς τραγουδοποιίας, οι Sunnata παραμένουν συνεπείς σε δύσκολα θέματα, ριψοκίνδυνα βυθίσματα, ήχους με τη βιβλική αντήχηση των σπηλαίων αλλά και την πληγωμένη ευαισθησία μιας πικρής συνειδητοποίησης. Με στιγμιαίες εντυπώσεις που μπορεί να τεντωθούν από τους πρώιμους Pink Floyd ως τους Sleep και τους Alice In Chains, οι τέσσερις αδιαπραγμάτευτοι Πολωνοί μόλις έχουν παραδώσει άλλο ένα σπουδαίο έργο σύγχρονου σκληρού ήχου. Με τη δική τους ιδιόμορφη παραστατική και περιγραφική αλήθεια να στοιχειώνει τα 45 λεπτά του δίσκου, είναι παραπάνω από αναγκαίο και δίκαιο να αφουγκραστείς και την τελευταία αλλόκοτη λεπτομέρεια.

Το νερό λέει την αλήθεια για τα σκουλήκια της άμμου…

Bandcamp: https://sunnataofficial.bandcamp.com/album/burning-in-heaven-melting-on-earth
Facebook: https://www.facebook.com/sunnataofficial

700
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…