SUNNATA

INTERVIEW

Με έναν τίτλο που θα σπρώξει γρήγορα τα μαύρα σύννεφα πάνω από τους σκέψεις και τις διαθέσεις σου, οι Πολωνοί Sunnata παραμένουν συνεπείς σε υψηλά δεδομένα συνολικής πνευματικής προσφοράς. Το πρόσφατο άλμπουμ τους, “Burning In Heaven, Melting On Earth” ίσως να τυλίγει ένα θέμα σχεδόν κλισέ όπως η θρησκεία, η προσέγγιση όμως αλλά και η μουσική της ανάπλαση είναι πάλι καθηλωτικές. Ο ντράμερ του γκρουπ, Robert Ruszczyk προσθέτει με τις χρήσιμες λεπτομερείς απαντήσεις του νέες πληροφορίες στο προφίλ αυτού του σπουδαίου σαμανικού doom metal σχήματος.

Robert, τρία χρόνια μεσολάβησαν μεταξύ του “Outlands” και του “Burning in Heaven, Melting on Earth”. Μπορείς να περιγράψεις ορισμένες αλλαγές που έγιναν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, προσωπικά για τον καθένα σας και γενικά για το συγκρότημα;
Τα τρία χρόνια είναι πολύς χρόνος και είναι σχεδόν αδύνατο ακόμα και να μιλήσουμε βιαστικά για όλα τα πράγματα που έχουν συμβεί. Ζήσαμε τις καλύτερες και χειρότερες στιγμές της ζωής μας. Το “Outlands” μας έδωσε μεγαλύτερη απήχηση, μια ευκαιρία να περιοδεύσουμε στην Ευρώπη προς κάθε κατεύθυνση, να επισκεφτούμε την Ισλανδία και γενικά να μεγαλώσουμε ως συγκρότημα σε πολλά επίπεδα. Από την άλλη πλευρά, η πανδημία μας έπιασε στα μισά του δρόμου για τη δημιουργία του “Burning in Heaven, Melting on Earth”, οπότε η ολοκλήρωση του άλμπουμ εξ αποστάσεως κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου lockdown στην Πολωνία δεν ήταν το πιο εύκολο πράγμα. Αλλά το κάναμε…

Υπάρχει μια προφανής θρησκευτική θεματολογία στο νέο άλμπουμ. Είναι κάτι που προέρχεται από μια οικουμενική εντύπωση ή η αρχή του βασίστηκε στην επίδραση του χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας της χώρας σας; Όλοι θυμόμαστε περιπτώσεις όπου ο χριστιανισμός οδήγησε τους καλλιτέχνες στο δικαστήριο και έχοντας σχεδόν την ίδια τύχη στην Ελλάδα, η εντύπωση του θρησκευτικού τυφλού πάθους είναι πάντα ισχυρότερη.
Νομίζω συμβαίνουν και τα δύο. Ζούμε σε μια βαριά καθολική χώρα, επομένως προφανώς διοχετεύουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας που σχετίζονται με αυτό το status quo…. και το status quo αυτό δεν είναι ωραίο. Ωστόσο, η θρησκεία ως στιχουργικό θέμα έχει αφομοιωθεί παντού, οπότε φοβόμασταν ότι θα μπορούσε να αποδειχθεί κλισέ. Αισθανθήκαμε όμως την ανάγκη να μοιραστούμε την αντίληψή μας σχετικά με το να ακολουθεί κανείς ψεύτικους ηγέτες και να κάνει επιλογές που δεν είναι δικές του.

Καταφέρνετε πάντα να τυλίγετε τα τραγούδια και τα άλμπουμ σας με μια έντονη τελετουργική απόχρωση. Αυτό είναι αυθόρμητο, εννοώ είναι ο τρόπος που αισθάνεστε ως μουσικοί και συμπεριφέρεστε ή είναι αποτέλεσμα προσεκτικής προετοιμασίας και συγκεκριμένης διαδικασίας; Ποια είναι τα βασικά στοιχεία που πιστεύετε ότι χαρακτηρίζουν τη μουσική σας και σας χωρίζει από τους υπόλοιπους;
Είναι κάπως αστείο, γιατί ενώ ο καθένας στο συγκρότημά μας δεν είναι πολύ ανυψωμένος, η ενέργειά μας όμως ως φίλοι και συμπαίκτες αποδεικνύεται σε μεγάλο βαθμό σχεδόν μαντρική, προκαλώντας έκσταση και μια αίσθηση τελετουργίας σε κάποιο βαθμό. Δίνουμε μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια ως προς τη συνολική εικόνα μας ως συγκρότημα, επειδή δεν θα δημιουργηθεί η συγκεκριμένη ατμόσφαιρα χωρίς αυτό το πλαίσιο. Χωρίς δηλαδή να δίνεις στους ανθρώπους μια αντίστοιχη συνολική εντύπωση. Φανταστείτε να παίζουμε με καπέλα και μπλουζάκια. Αυτό δεν θα λειτουργούσε.

Δεν μου αρέσει να ισχυρίζομαι και να εξηγώ “γιατί είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους”, αλλά δεν υπάρχουν πάρα πολλές μπάντες που αντί να λατρεύουν το λεγόμενο riffage, ακολουθούν το μονοπάτι των μελαγχολικών, μαντρικών, χωρικών δομών. Κάτι όπως οι OM οι Alice in Chains και οι Neurosis μαζί.

Πώς μεγάλωσες σαν ακροατής στα εφηβικά σου χρόνια; Αναγνωρίζεις ορισμένους καλλιτέχνες των βασικών επιρροών σας στη μουσική που κάνετε σήμερα;
Προσωπικά, ήμουν ένας ακραίος έφηβος metalhead, άκουγα Slayer, ατέλειωτο death και black metal, και έπειτα στράφηκα προς το grindcore (μου αρέσουν ακόμα οι Napalm Death), αλλά από την οπτική γωνία της μπάντας, θα μπορούσαμε να σας δώσουμε μια ενδιαφέρουσα λίστα με τους The Prodigy μέσα, όλα τα συγκροτήματα grunge του Seattle, κλασικό rock, ακόμα και rap.

Θεματικά, το άλμπουμ έχει μια ευρεία και ελαστική εντύπωση concept. Μπορείς να αποκαλύψεις μερικές πηγές έμπνευσης που σας βοήθησαν να φτάσετε στο τελικό αποτέλεσμα, ακόμη και από άλλες τέχνες;
Η μουσική έρχεται πρώτη. Τότε σκεφτόμαστε ποιοι στίχοι θα την απεικονίζουν καλύτερα. Πρώτα λοιπόν, υπήρχε ήχος. Στη συνέχεια, βρήκαμε μια φωτογραφία στο instagram που τράβηξε την προσοχή μας και έγινε το artwork του “Burning in Heaven, Melting on Earth”. Γενικά, δεν είμαστε τόσο προληπτικοί στην αναζήτηση της αποκάλυψης. Αφήνουμε τα πράγματα να γίνουν και βλέπουμε που θα καταλήξει. Όλα ήρθαν σε εμάς φυσικά, όπως έπρεπε να έρθουν.

“Water tells the truth of sand worms”, είναι ο αγαπημένος μου στίχος από το άλμπουμ σας. Μπορείτε να αποκαλύψετε το αγαπημένο σας κομμάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία για εσάς και γιατί;
Δεδομένου ότι το “God Emperor Of Dune” είναι ένα τραγούδι με στίχους εμπνευσμένους από το βιβλίο του Frank Herbert με τον ίδιο τίτλο, ο στίχος “Water tells the truth of sand worms” ορίζει την πραγματικότητα του Arrakis, τον ρόλο και την αξία του νερού (που είναι πολύτιμο και περιορισμένο λόγω των συγκεκριμένων τρόπων ανάπτυξης και διαβίωσης των σκουληκιών της άμμου) καθώς και του ίδιου του Θεού Αυτοκράτορα. Ένας θρησκευτικός τύραννος, ο οποίος έκανε πολύ κακό για να φέρει πολλά καλά.

Ποια είναι η θετική και αρνητική πλευρά του να είσαι σήμερα ανεξάρτητη μπάντα;
Θετικό – κάνουμε ό, τι θέλουμε, όπου θέλουμε, κυκλοφορώντας πράγματα όπως θέλουμε, παίζοντας όταν θέλουμε. Κάνοντας πράγματα που δεν έχουν νόημα από οικονομική άποψη, αλλά μας φέρνουν χαρά. Αρνητικό – απλά πρέπει να είστε υπομονετικοί, γιατί ο δρόμος είναι μακρύς και ανώμαλος.

Μπορείς να μας δώσεις μερικές λεπτομέρειες σχετικά με το νόημα του εξώφυλλου του δίσκου;
Όπως ανέφερα και πριν, δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο, τουλάχιστον όχι σκόπιμα. Βρήκαμε αυτήν τη φωτογραφία στο Instagram και μας χτύπησε έντονα με τη δύναμη, τη μυστικιστική ατμόσφαιρα και αυτή την περίεργη, θρησκευτική εμφάνιση και αίσθηση. Ήρθαμε σε επαφή με τον καλλιτέχνη και διαπραγματευτήκαμε την άδεια για να το χρησιμοποιήσουμε ως εξώφυλλο στο άλμπουμ. Εκπληκτική δουλειά.

Πώς αντιμετωπίζετε την κατάσταση λόγω της πανδημίας; Πιστεύετε ότι υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι για τους καλλιτέχνες να διατηρούν επαφή με το κοινό τους όσο οι χώροι είναι κλειστοί; Πώς είναι η κατάσταση στην Πολωνία αυτή τη στιγμή;
Κάναμε πρεμιέρα του άλμπουμ μας κατά τη διάρκεια της πανδημίας και καλωσορίστηκε τους οπαδούς μας περισσότερο από ποτέ. Η έλλειψη περιοδείας είναι ένας μεγάλος πονοκέφαλος, μας λείπει ακόμα πολύ, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Βασιστήκαμε στα κανάλια επικοινωνίας μας για να μείνουμε σε επαφή με τους ακροατές, οπότε στην πραγματικότητα εκτός από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις δραστηριότητες δημοσίων σχέσεων και τις ζωντανές εκδηλώσεις, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά περισσότερα για να μείνουμε σε επαφή. Αυτή τη στιγμή η Πολωνία, λόγω του προχωρημένου προγράμματος εμβολιασμού, επαναφέρει σιγά σιγά την κοινωνική της ζωή.

Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου σαν ακροατή σήμερα; Μπορείς να αναφέρεις μερικά σημαντικά άλμπουμ που άκουσες τους τελευταίους μήνες;
Όσο μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερο δημιουργούμε και τόσο λιγότερο ακούμε, αλλά τα κεφάλια μας παραμένουν ανοιχτά. Οι τελευταίες ακροάσεις μου είναι Urfaust, Black Pumas, Idles, Daughter και Talking Heads.

Τέλος, αν μπορούσες να επιλέξεις έναν στόχο που θα ήθελες να πραγματοποιήσετε σαν συγκρότημα, ποιος θα ήταν και γιατί;
Ας κοιτάξουμε πρώτα να μην διαλυθούμε, χα χα! Αλλά στην πραγματικότητα – θέλουμε να εξελιχθούμε, να μεγαλώσουμε και να συνεχίσουμε να παίρνουμε χαρά και ευτυχία από αυτό που κάνουμε. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.

1180
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…