“Η συνήθεια που έγινε λατρεία” είναι ένα από το πιο σαχλά, πολυχρησιμοποιημένα και κουρασμένα κλισέ στην ιστορία των κλισέ.
Κάτι σαν τα ανκόρ στις συναυλίες. Όπως και τα ανκόρ όμως, κάποιες φορές προκύπτουν αυθόρμητα και ειλικρινά.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και το Street Mode για μένα. Ίσως επειδή η πρώτη φορά που πήγα συνδυάστηκε και με την πρώτη φορά που ανέβηκα Θεσσαλονίκη, με καλή –ως επι το πλείστον- παρέα και εντυπωσιακό line up, παράγοντες που ήταν αρκετοί να με κάνουν να θέλω να πηγαίνω κάθε χρόνο.
Πήρα λοιπόν και φέτος τα λίγα μπογαλάκια μου και καλή παρέα, πήγα στα τρένα και φορτώθηκα ένα τριήμερο στον κολλητό μου, που ευτυχώς είχε αμάξι (φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμο).
Ξεκινάμε από τα βασικά. Το γεγονός ότι το τρένο πλέον κάνει 4 ωρίτσες (και σιγά-σιγά θα μειωθεί κι άλλο) κάνει πολύ πιο προσιτό προορισμό την αγαπημένη Θεσσαλονίκη, μιας και το ταξίδι είναι από ανετότατο έως ευχάριστο. Χίλιες φορές απ’ το να τρέχεις σε αεροδρόμια και τα συναφή, αλλά αυτό είναι και λίγο στον άνθρωπο. Κάνα καλύτερο σάντουιτς να είχε το κυλικείο, και θα ήμασταν υπερκομπλέ. Oπότενες φτάνουμε στην πόλη, τρώμε μια στα γρήγορα και φύγαμε για φεστιβάλ.
Το Street Mode φέτος έλαβε χώρα στο Sonik Arena. Πολύ ωραίος χώρος, άνετος, οι σκηνές βολικότατα κατανεμημένες, αλλά με ένα βασικότατο μειονέκτημα. Είναι 15 χιλιόμετρα από την πόλη… Αρκετά σημαντικό πρόβλημα για όσους δεν οδηγούν (ή δεν θέλουν να πάρουν το όχημά τους για προφανείς λόγους). Υπήρχανε κάποια λεωφορεία που εξυπηρετούσαν, αλλά δεν τα χρησιμοποίησα για να σας πω πόσο βολικά ήταν, και το τελευταίο μάλιστα ήταν στη 1:30, αρκετά πριν ολοκληρωθεί το φεστιβάλ δηλαδή. Κι εδώ όπως σας είπα φάνηκε χρήσιμο το αμάξι του κολλητού, και το γεγονός ότι είναι αρκετά πιο εγκρατής από μένα…
Το μόνο άλλο αρνητικό, για να το βγάλουμε απ’ την μέση, ήταν το line up του φεστιβάλ. Όχι συνολικά, καθώς είχε πολλές και ωραίες μπάντες που άξιζαν και με το παραπάνω την τιμή του εισιτηρίου (αν βάλουμε και τα έξοδα του ταξιδιού συνολικά, εκεί το συζητάμε), αλλά η απουσία κυρίως ξένων συγκροτημάτων επιπέδου Turbonegro, Therapy, Godfathers, New Model Army, Dog Eat Dog, Fuzztones, Dwarves και πολλών άλλων που είδαμε στα δυο τελευταία φεστιβάλ ήταν αισθητή. Προφανώς και υπάρχουν οι αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά ήταν ένα μεγάλο ατού του φεστιβάλ που δυστυχώς για μένα έλειψε, παρά την παρουσία των Perkele, των Delinquent Habits και των Fun Loving Criminals.
Πάμε όμως πίσω στην πρώτη μέρα. Φτάσαμε στο Sonik Arena κατά τις 20:00, λίγο αργότερα απ΄ ότι θα ήθελα (μοτίβο που θα επαναλαμβανόταν κάθε μέρα), καθώς σε λίγη ώρα θα εμφανίζονταν οι Bad Movies, μπάντα από τις οποίες ήθελα να δω αλλά δεν είχα προλάβει ακόμα να ζεσταθώ συναυλιακά. Από κόσμο είχε μέτρια πράγματα, ήμουν πολύ άνετα μπροστά και αριστερά της σκηνής, ίσως γιατί Παρασκευή ο κόσμος δουλεύει αλλά ίσως και γιατί είχε μοιραστεί με τον Dani Gambino που έπαιζε στο εσωτερικό στέιτζ. Προσωπικά τον κύρο Γκαμπίνο δεν τον ήξερα, αλλά είμαι σίγουρος πως τα νέα παιδιά κει έξω τον ξέρουνε καλά. Οι Bad Movies ήταν πολύ καλοί, όπως συνήθως, ξεσήκωσαν το κοινό τους με κλασικά τους κομμάτια όπως “Δώσ’μου αλητεία ή θάνατο”, “Όλα ή τίποτα”, “Αρκετά”. “Δωσ’ τους τον πόλεμο”, “Η αυτοκρατορία των δειλών”, και φυσικά “Το γράμμα”. Κάποια στιγμή φάνηκε να υπάρχουν κάποια θέματα, και στο τέλος του σετ φύγανε κάπως απότομα και ξενερωμένοι, αλλά συνολικά ήταν απολαυστικοί.
Συνέχεια στο καπάκι με τους πάντα διασκεδαστικούς Fun Lovin’ Criminals. Επικοινωνιακότατοι, με πολλά καλαμπούρια αμφιβόλου αστειότητας αλλά και Νεοϋορκέζικο attitude (γιατί όσοι είναι από αυτήν την πόλη θέλουν συνέχεια να το φωνάζουν; Γούντι Άλλεν εσένα κοιτάζω). Eκεί που γέλασα όντως ήταν όταν ένας καημένος άνθρωπος του φεστιβάλ προσπάθησε να προειδοποιήσει όποιον είχε παρκάρει σε ένα συγκεκριμένο σημείο ότι είχε τροχαία και γράφανε, και ο Brian Leiser (που έχει αναλάβει τα φωνητικά μετά την αποχώρηση του Huey Morgan) μάλλον νόμιζε ότι ήθελε να τους κόψει το σετ ή κάτι τέτοιο και δεν τον άφησε να πει τίποτα. Εξαιρετικές μυρουδιές πλημμύρισαν τον Σαλονικιώτικο αέρα κατά την διάρκεια του “Smoke ‘em” (και όχι μόνο), και είμαι σίγουρος ότι θα έγινε τεράστια κατανάλωση από “Scooby Snacks” αργότερα (ή παντσέτας, είχε μια εξαιρετική καντίνα λίγο πιο δίπλα).
Στην συνέχεια πήγαμε λίγο μέσα. Να με συμπαθάνε οι φανς των συμπαθέστατων Naxatras αλλά πλην του ότι χαιρέτησα δυο φίλους, δεν βρήκα κάτι άλλο ενδιαφέρον να κάνω, οπότε πήγαμε πάλι έξω να δούμε Βέβηλο. Και πολύ καλά κάναμε. Από τα highlights της βραδιάς η εμφάνιση του, ειδικά όταν ανέβασε στην σκηνή τον πρώην συνοδοιπόρο του στους Βαβυλώνα, Παράφρων (αν δεν κάνω κάποιο χοντρό λάθος, να με συγχωρέσουν οι μύστες της σκηνής). Ειδικά στο “Πολισμανία” κόντεψαν να ξαναφυτρώσουν τα φαρδιά που φόραγα στην πρώτη γυμνασίου και αναμοχλέυτηκαν τεράστιες αναμνήσεις. Διασκέδασα πολύ και στο “Ooh la la la”, κομμάτι που όπως ίσως να προδίδει ο τίτλος του σαμπλάρει το “Fu-Gee-La” των υπέροχων Fugees (The Score, από τα καλύτερα άλμπουμ που έχουν βγει έβερ, ανεξαρτήτως μουσικού είδους, δεν λέω και τίποτα πρωτότυπο). Συνολικά πάντως πολύ ωραίος ο Βέβηλος.
Επόμενοι ήταν οι Villagers of Ioannina City. Νιώθω ότι δεν έχω πολλά να πω πια γι’ αυτήν την μπάντα. Είδα αυτό που περίμενα, ωραία ήταν, καλοί ήταν και οι ίδιοι, δεν έσκισα κάνα βρακί (ελπίζω).
Λίγο μετά τη μία κατηφορίσαμε πάλι μέσα για Fundracar. Γεμάτοι όρεξη και ενέργεια στην σκηνή, εντελώς αντίθετα από μένα δηλαδή, που η κούραση του ταξιδιού και της κατανάλωσης αλκοολούχων μπέβερατζιζ είχαν αρχίσει να με χτυπάνε. Όσο έκατσα όμως και κατάφερα να δώσω βάση, μου αρέσανε πολύ. Ευτυχώς πρόλαβα το αγαπημένο “Gomenes φάνκυ”.
Ένα από τα πράγματα που με εντυπωσίασαν από την πρώτη μέρα ήταν ο εξαιρετικός ήχος του φεστιβάλ. Είχε γίνει πολύ καλή δουλειά, πλην ελάχιστων και αναπόφευκτων παραφωνιών.
Ύπνος, φαΐ, βόλτα στην πόλη, άφιξη δεύτερου κολλητού, ξανά φαΐ, μπάνιο και πίσω για την δεύτερη μέρα.
Δυστυχώς δεν πρόλαβα τους Personality Crisis, που ήθελα πολύ να δω. Προλάβαμε με το ζόρι μερικά κομμάτια των Social Waste, μιας και υπήρξε κάποια καθυστέρηση για κάποιον λόγο που πήγε λίγο πίσω το πρόγραμμα (ή έκοψε από το σετ κάποιων, δεν είμαι σίγουρος). Merch, μπίρες και Professional Sinnerz. To ριγιούνιον που όλοι (?) περιμέναμε. Δεν μπορώ να πω πως ήμουν ποτέ φαν του σχήματος αυτού, πέραν από τα τρία – τέσσερα κομμάτια τους που ήξερα, και σίγουρα δεν με κερδίσανε με την εμφάνισή τους. Σε πολλά σημεία φαινόταν το διάστημα της αποχής τους και στην σκηνή αλλά και στα κομμάτια τους που μου φάνηκαν αρκετά outdated στιχουργικά και μουσικά. Με άλλα λόγια, ήταν μια μπάντα που είχε τον χώρο της στην μουσική πραγματικότητα της Ελλάδας μια δεκαετία και βάλε πριν, αλλά μάλλον εκεί έπρεπε να μείνει. Διασκέδασα πάντως με το “Όταν σ’ είχα πρωτοδεί” και ΦΥΣΙΚΑ με το “Νιρβάνα” (Με λένε Κόμη, εμένα Αδάμα, μου ‘χει κολλήσει καμιά βδομάδα πριν το φεστιβάλ και το ‘λεγα συνέχεια μόνος μου), όπου μάλιστα παραλίγο να πατήσω έναν κακομοίρη που πέρναγε από μπροστά μου την ώρα που έκανα ένα ατομικό πιτ.
Πάμε στην σκηνή ακριβώς απέναντι, λίγο πριν βγουν οι αγαπημένοι Perkele. Αρχικά είχαμε κάποια θεματάκια με τον ήχο στο μικρόφωνο του Ron του Halinoja, αλλά ξεπεράστηκαν γρήγορα. Κοινό και μπάντα ήταν ένα καθ’ όλη την διάρκεια της εμφάνισής τους, με την ένταση να ανεβαίνει σε κομματάρες όπως “Winner”, “Leaders of Tomorrow”, “No Shame”, “Forever”, και φυσικά “Heart Full of Pride”. Κάποια στιγμή μας εξέπληξαν ευχάριστα παίζοντας ριφάκια από Kiss (Detroit Rock City), Iron Maiden (δεν θυμάμαι ποιο, ίσως Aces High?) και Judas Priest (Breaking the Law). Πολύ καλή εμφάνιση, με τα μέταλ στοιχεία της μπάντας να με χτυπάνε πιο δυνατά live, ανάμεσα από την έντονη Oi! βρετανίλα που αποπνέουν.
Με το που τελειώνουν οι Perkele περνάμε ανάμεσα από κόσμο που είχε μαζευτεί για Βηταπεις και πάμε μέσα για 1000 Mods. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να δω λίγο το αθηναϊκό χιπ χοπ συγκρότημα, αλλά υπέκυψα στα θέλω της παρέας γιατί αυτός είμαι (ίσως και όχι). Πάμε στα Μόδια λοιπόν, οι οποίοι μας κουφάνανε, με την καλή έννοια. Δεν νομίζω να έπαιξε άλλη μπάντα τόσο δυνατά. Σε πολύ καλή φόρμα όλοι τους, κοπανηθήκανε άσχημα στην σκηνή και κοπανηθήκανε και οι από κάτω. Εξαιρετική εμφάνιση από τα παιδιά, που ενώ τους έχω δει αρκετές φορές και δεν είχα καμιά τεράστια καούρα, πέρασα πάρα πολύ καλά.
Το μόνο που μου την χάλασε λίγο, ήταν ότι επόμενοι παίζανε έξω οι Vodka Juniors, που είχα μεγάλη καούρα να τους δω και γενικά είναι μεγάλη λατρεία. Τα τελευταία 15 – 20 λεπτά των Μοδιών δεν τα ευχαριστήθηκα καθόλου, καθώς ήμουν συνέχεια με το άγχος ότι παίζει να έχουν βγει οι Βοτκάρες. Θα μου πεις, σήκω πήγαινε. Η καθυστέρηση που ανέφερα προηγουμένως μου έδωσε μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας ότι το ρίσκο είναι ελεγχόμενο, και ότι θα προλάβαινα. Bollocks. Bγήκα έξω τρέχοντας και ίσα που πρόλαβα το Disconnected. Δεν έχω ιδέα πόσα έχασα, αλλά εκείνη την στιγμή με ξενέρωσε λίγο.
Δυστυχώς, μέσα σε όλα έπρεπε να τρέξω και προς τουαλέτα, οπότε ουσιαστικά έχασα και το Raging Youth, πολύ αγαπημένο κομμάτι. Ενιγουέι, συμβαίνουν αυτά. Ίσως κανένας φωτεινός πίνακας στην κλειστή σκηνή που να ειδοποιεί ποιος και πότε είναι στην σκηνή να βοηθούσε λίγο. Όπως και να ‘χει, οι τύποι ήταν για μια ακόμα φορά φανταστικοί. Απίστευτα γκάζια όπως πάντα, τρελό κοινό, βάρκες, χαμός, κομματάρες, απ’ όλα. Είναι από τα λίγα συγκροτήματα που κάθε φορά που θα τους δω, θα με κάνουν χαρούμενο. Αυτό έγινε και αυτήν την φορά, κι ας είχα αυτό το γαμώτο.
Anser δεν είδα, ή μάλλον τον είδα σε ένα κομμάτι με Βέβηλο, οπότε οκ.
Η βραδιά για εμένα έκλεισε με Αγγελλλλάκα και 100οC. Βγήκε φορώντας κουκούλα. Δεν ξέρω αν ήταν φρεσκολουσμένος, κρύωνε ή απλώς επηρεάστηκε από τα πιτσιρίκια κάτω, αλλά ήταν λίγο αστείος. Καθόλου αστεία δεν ήταν το σετ του πάντως, αφού ήταν εξαιρετικός. Η φωνή είναι αναλλοίωτη, η ενέργεια είναι εκεί, η μπάντα του πολύ καλή, και γενικά εντυπωσίασε. Αν έπρεπε να πω κάτι, θα ήταν ότι θα ήθελα περισσότερα κομμάτια από Τρύπες, αν και είπε μερικά.
Ένα άλλο θετικό του χώρου και του φεστιβάλ ήταν η οργάνωση σε τουαλέτες, μάρκες, μπαρ κτλ. Ήταν πάρα πολύ άνετα, δεν κόλλαγες πουθενά, και γενικά ήταν αρκετά ξεκούραστο σε αυτό το επίπεδο, πράγμα πολύ σημαντικό και αποτρεπτικό όταν δεν υπάρχει, τουλάχιστον για μένα.
Αμάξι, Μπάτε Σκύλοι (μωρή μπαράρα), ύπνος, φαΐ, βόλτα στην πόλη, συνοδεία δεύτερου κολλητού στα τρένα, ξανά φαί, μπάνιο και πίσω για την τρίτη και τελευταία μέρα.
Η κούραση έχει αρχίσει να συσσωρεύεται επικίνδυνα (32 is the new 70), και –για άλλη μια φορά, δυστυχώς- δεν πρόλαβα μπάντα που ήθελα, στην συγκεκριμένη τους Junkheart. Πρόλαβα ίσα-ίσα μερικά κομμάτια των Κοινών Θνητών, αλλά θα ήθελα να δω λίγο παραπάνω για να έχω άποψη. Μου κίνησαν πάντως το ενδιαφέρον, όπως το έχουν κάνει με κομμάτια τους σαν το “Είμαι απ’ τα παιδιά”, συνεργασία τους με τον Δημήτρη Μυστακίδη. Ίσως στο επόμενο Street Mode. Βγήκαμε λίγο έξω να χαζέψουμε Locomondo, μπάντα με την οποία έχω περάσει πολύ ωραία στο παρελθόν αλλά από ένα σημείο και μετά με κούρασε η έλλειψη έμπνευσής της και η στασιμότητά της. Ο Μάρκος πάντως όπως πάντα έδωσε το δικό του σόου. Δυο-τρία τραγούδια μετά, φύγαμε μέσα να περιμένουμε τους εμβληματικούς Panx Romana, φρέσκους (σχετικά) και από την εξαιρετική τους συναυλία για τα 40 τους χρόνια. Πραγματικά από τα πιο σημαντικά ελληνικά συγκροτήματα, είτε σου αρέσουν είτε όχι.
Εκρηκτικοί όπως πάντα, περάσανε τα μηνύματά τους μέσα από τα τραγούδια τους αλλά και τα συνθήματα γραμμένα σε χαρτόνια που ύψωνε ανά στιγμές ο Frank. “Παραμάνα”, “Διακοπές στο χακί” (Ούτε μια ώρα στον στρατό, όπως έγραφε ένα από προαναφερθέντα συνθήματα) “Χιονάνθωποι”, “Birdy”, “3 Ακόρντα Φτάνουν” (ένα γράμμα αγάπης στους Ramones), μια εκδοχή του “Execute” των Deus ex Machina με ελληνικό στίχο, “Έλληνες”, “Rock ‘n Roll Βοήθειες”, και “Ραδιο Κατάληψη” μερικά από τα κομμάτια που έπαιξαν οι βετεράνοι της ελληνικής πανκ σκηνής, όχι με αυτή τη σειρά ενδεχομένως… Απολαυστικοί όπως πάντα, το μόνο που πήγε λίγο να μας την χαλάσει ήταν κάποια προβλήματα στον ήχο της κιθάρας, που τους ανάγκασε να παίξουν ένα – δύο τραγούδια ( “Κράτος κλειστόν” μεταξύ τους) σε μια drum ‘n bass version, όπως αστειεύτηκε και ο Julio Panx, μπασίστας του συγκροτήματος. Δεν μας αποσυντόνισε καθόλου αυτό πάντως, και ειδικά όταν σήμανε ο γνώριμος “Συναγερμός”, πήραμε όλοι τα όπλα μας. Στη σκηνή ανέβηκε και ο Μητσοφού των Κοινών Θνητών (με μπλούζα Γενιά του Χάους) για να πούνε μαζί τα “Ρομποτάκια”.
Βγήκαμε γεμάτοι από το εσωτερικό stage για να αλλάξουμε ύφος και να πάμε στους υπέροχους Delinquent Habits. ΚΕΦΙ, ΜΠΡΙΟ, ΧΟΡΟΣ, ΤΡΑΓΟΥΔΙ! Ακόμα και οι πιο δύσκαμπτοι από μας κουνήσαμε κωλαράκια δίχως έλεος και χύσαμε μπίρες δεξιά και αριστερά με “Return of the Tres”, “Here Come the Horns”, “California”, “Tres Delinquentes”, “Feel Good” και άλλα τραγούδια από την τεράστια ιστορία των Καλιφορνέζων hip hoppers, που παίξανε και το “Jump Around” των House of Pain, τραγούδι που στην Ελλάδα συναγωνίζεται μόνο το “Seven Nation Army” σε φορές που έχει ακουστεί σε ελληνικά μπαρζ.
H βραδιά και το φεστιβάλ έκλεισε για μένα πολύ όμορφα, με τον Παύλο Παυλίδη και τους Hotel Alaska. Λίγο σαν την γλυκιά, τελευταία μπίρα που πίνεις για να χαλαρώσεις μετά από ένα μεγάλο night out, μαζί όμως με μια έντονη συγκινησιακή φόρτιση που μου προκαλούν πολλά από τα τραγούδια των Ξύλινων Σπαθιών, όπως το “Ατλαντίς”, “Πάρε με μαζί σου”, “Ο,τι θες εσύ” και φυσικά τον “Βασιλιά της σκόνης”.
Καντίνα, ύπνος, βόλτα στην πόλη, φαγητό, τρένα, Σταθμός Λαρίσης…
All in all, ήταν ένα πολύ διασκεδαστικό και όμορφα κουραστικό τριήμερο.
Θα το ξανακάνω του χρόνου; Σίγουρα ναι (αν όλα είναι καλά και οι συνθήκες το επιτρέπουν
Θα ήθελα τρία πράγματα καλύτερα/πιο βολικά; Επίσης ναι. Στα δυο προηγούμενα Street Mode δεν προλάβαινες να γυρίσεις το κεφάλι σου και έπαιζε μπάντα που ήθελες να δεις, έπρεπε να κάνεις θυσίες και να αφήσεις πράγματα απ’ έξω (πχ Vodka Juniors ίδια ώρα με Gang of Four στο προηγούμενο. Άσος ημίχρονο, άσος τελικό). Επίσης είχαμε δει μπάντες που δεν είχαμε ξανακούσει και μας εξέπληξαν (πχ Nova Twins, ΦΟ ΒΕ ΡΕΣ). Ούτε αυτό ένιωσα ότι το είχα φέτος.
Τουλάχιστον για εμένα που είμαι πιο πολύ προς το ροκ και το πανκ, ένιωσα πως ήμασταν ένα επίπεδο κάτω. Τα 15 χλμ έξω απ’ την πόλη επίσης είναι πολλά, πράγμα το οποίο φάνηκε και από το ότι απ’ τους τριάντα που ανεβαίναμε τα προηγούμενα χρόνια από Αθήνα, ανέβηκαν φέτος 3.
Συνολικά όμως το πρόσημο ήταν θετικότατο, και θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε μουσικόφιλο έχει ανοιχτές κεραίες και γουστάρει ένα κανονικό φεστιβάλ, συνεχόμενο, και με πολλές και διαφορετικές μπάντες κάθε μέρα.
Street mode, σι γιου εγκέν νεξτ γιαρ (χόουπφουλι)
706 
